Jak widać, choć obiektywy były projektowane zgodnie ze współczesnymi standardami, miały wysokiej jakości optykę i powłoki, trzy najdłuższe z nich były pozbawione stabilizacji optycznej. W tej klasie ogniskowych to już poważna wada i Nikon wiedział, że trzeba coś z tym zrobić, tym bardziej, że Canon oferował te same obiektywy już wyposażone w stabilizację. Dlatego właśnie, w roku 2007, pojawili się następcy o ogniskowych 400, 500 i 600 mm. Z obiektywami o ogniskowych 200 i 300 mm można było poczekać dłużej, bo one miały już stabilizację i były zaprezentowane światu później (2.0/200 nie tak dawno, bo w roku 2004). Przyszedł jednak i czas na nie. W 2009 roku zobaczyliśmy nowego 2.8/300, a we wrześniu 2010 roku nową 200-kę. Obecnie cała linia, długich i jasnych „stałek” prezentuje się następujaco.

Choć każdy z tych obiektywów jest niezmiernie ciekawy, najbardziej uniwersalny jest zdecydowanie model 2/200. Choć spory, jego gabaryty wciąż pozwalają, aby fotografować nim z ręki, a nawet odbywać z nim spacery. Nie musi być wykorzystywany tylko do reporterki, bo w studio, na pełnej klatce, nada się bez problemów do wykonywania ciaśniejszych portretów. Doposażony w konwertery 1.7x czy 2.0x może być z powodzeniem używany w fotografii przyrody, a w zasadzie w każdej kombinacji (czyli bez konwerterów i z nimi) znajdzie bezproblemowe zastosowanie w astrofotografii, gdzie potężna przednia soczewka o czynnym otworze 10 cm zbierze duże ilości światła, a płaskie i dobrze skorygowane pole zapewni punktowe obrazy gwiazd w całym kadrze.

Wygląda na to, że zaczęliśmy chwalić ten obiektyw zanim go przetestowaliśmy… Czy faktycznie zasługuje on na pochwały? Zapraszamy do lektury następnych rozdziałów i sprawdzenia.

Obiektyw wypożyczyła do testów firma Nikon Polska.

Zapraszamy też do zapoznania się z naszą procedurą testową, która została opisana w artykule „Jak testujemy obiektywy?”. A gdy to nie wystarczy, proponujemy jeszcze zapoznanie się z  działem FAQ.