Panasonic Leica DG Summilux 12 mm f/1.4 ASPH - test obiektywu
8. Winietowanie
| Olympus E-M5 II, f/1.4 | Olympus E-M5 II, f/2.0 |
|
|
| Olympus E-M5 II, f/2.8 | Olympus E-M5 II, f/4.0 |
|
|
Na maksymalnym otworze względnym winietowanie jest wyraźne, bo sięga 41% (−1.53 EV). To jednak i tak niewielki wynik w porównaniu z analogicznymi obiektywami przeznaczonymi na większe matryce. Fujinon XF 16 mm f/1.4 R WR tracił 49% światła w rogach, a Canon EF 24 mm f/1.4L II USM aż 78%.
Dodatkową zaletą Panaleiki jest bardzo szybki spadek winietowania wraz z przymykaniem przysłony. Dla f/2.0 sięga ono już tylko 17% (−0.55 EV), a dla f/2.8 staje się prawie niezauważalne, bo wynosi 10% (−0.29 EV).
Winietowanie na plikach RAW jest tylko minimalnie większe niż na JPEG-ach. Różnica wynosząca 1–3% wynika głównie z przycinania JPEG-ów po skorygowaniu dystorsji.
Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.
| Olympus O-MD E-M5 II, JPEG, f/1.4 |
 |
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.