• solidna i szczelna obudowa,
• genialna jakość obrazu w centrum kadru i to już od maksymalnego otworu względnego,
• dobra jakość obrazu na brzegu matrycy APS-C,
• brak problemów z podłużną aberracją chromatyczną,
• niezauważalna poprzeczna aberracja chromatyczna,
• rozsądnie korygowana dystorsja,
• niewielki astygmatyzm,
• małe winietowanie na matrycy APS-C/DX,
• najlepiej w tej klasie sprzętu korygowane winietowanie na pełnej klatce,
• cichy i szybki autofokus.

• rozdzielczość na brzegu pełnej klatki mogłaby być trochę lepsza,
• słaba praca pod ostre światło,
• trochę za duża koma,
• brak możliwości stosowania klasycznych filtrów.

W pierwszej chwili miałem ochotę trochę na Sigmę ponarzekać. Chwila zastanowienia odwiodła mnie jednak od tego pomysłu, bo był on spowodowany głównie rozpieszczaniem nas przez osiągi ostatnich obiektywów z linii Art, które biły rekord za rekordem. Gdy w końcu pojawił się obiektyw, który rekordów nie pobił i jednocześnie zanotował kilka niewielkich potknięć, pojawiła się pokusa marudzenia. Zupełnie jednak niesłusznie, bo fakty przemawiają za tym, aby Sigmę A 14 mm f/1.8 DG HSM zdecydowanie chwalić.

Przede wszystkim dostaliśmy do ręki obiektyw, którego nie ma żaden inny producent. Przy tym kącie widzenia najlepsi konkurenci potrafią oferować obiektywy o około 1 EV ciemniejsze. Po drugie, wyniki w centrum kadru jeszcze małe kilka lat temu byłyby rekordami i są typowe dla wielu stałek z serii Art. Wyższe zanotowały trochę łatwiejsze do wykonania obiektywy o ogniskowych 50–135 mm wykonane także przez Sigmę lub przez Zeissa. Do tego Sigma pokazała najlepsze w tej klasie sprzętu wyniki w kategorii winietowania i korygowania dystorsji – wad, które są szczególnie uciążliwe przy tych kątach widzenia. To osiągi, które trudno przecenić. Przy swoich parametrach Sigma będzie idealnym kompanem każdego astrofotografa. W wielu przypadkach ów astrofotograf, aby uniknąć dużego winietowania, lekko przymyka obiektyw tracąc cenne światło. Sigma nie dość, że oferuje najlepsze światło w tej klasie, to jeszcze daje na nim winietowanie mniejsze niż ciemniejsi konkurenci.

Kolejne klasyczne zastosowania tej ogniskowej to krajobraz i architektura. Tutaj często zależy nam na polu widzenia. Obiektyw o dużym polu widzenia i jednocześnie dużej dystorsji, tak naprawdę ma użyteczne pole zauważalnie mniejsze niż wynika to z jego specyfikacji. Skorygowanie dystorsji skutkuje bowiem przycięciem tego pola. W przypadku Sigmy owa korekta może być niewielka, a przez to straty na polu widzenia także nieznaczne.

Trochę szkoda tej komy i rozdzielczości na samym brzegu, ale być może nie można mieć wszystkiego. Czy dało się tutaj osiągnąć więcej, dowiemy się dopiero wtedy, gdy któryś z innych producentów odważy się zaprezentować konkurenta o porównywalnych parametrach.

Obiektyw do testów wypożyczyła firma:

W testach wykorzystujemy studyjne lampy błyskowe i światła stałego firmy Quadralite dostarczone przez sklep Foto-Tip.pl.