Niniejsza tabela przedstawia porównanie testowanej Sigmy do innych obiektywów o parametrach 24–70 mm f/2.8. Warto tutaj zauważyć, że jeszcze tylko Nikkor i Tamron są wyposażone w stabilizację optyczną. Najbardziej skomplikowane optycznie są Nikkor i właśnie Sigma, co pociąga za sobą największą wagę – oba ważą trochę powyżej 1 kg. Uwagę zwracają jednak rozsądne gabaryty nowej Sigmy. Jest ona wyraźnie krótsza od Nikkora, troszkę mniejsza od Tamrona, a jednocześnie też mniejsza od pozbawionego stabilizacji Canona. Z tymi konkurentami wygrywa nieznacznie minimalnym dystansem ustawiania ostrości, choć w tej kategorii nad wszystkimi góruje Sony Zeiss, który na dodatek ma najmniejszą średnicę filtrów. Z całego omawianego grona najskromniej wygląda Tokina, która ma najmniej soczewek i jednocześnie jest pozbawiona optycznej stabilizacji obrazu oraz ultradźwiękowego napędu autofokusa.

Na poniższym zdjęciu Sigma A 24–70 mm stoi pomiędzy Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM a pozbawionym stabilizacji Nikkorem AF-S 24–70 mm f/2.8G ED.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem z gumową uszczelką, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy niespełna 27 mm. Soczewka ta jest na równi z bagnetem dla ogniskowej 24 mm i chowa się na około 2.5 cm wgłąb obudowy, gdy przechodzimy do ogniskowej 70 mm. Ruch ten powoduje powstanie całkiem sporej szpary w tylnym tubusie, przez którą widać część elementów wnętrza. Okolice wnętrza bagnetu są jednak bardzo dobrze wyczernione, zmatowione i karbowane.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu zaczyna się gładkim, czarnym i metalowym pierścieniem, na który naniesiono białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do korpusu, napis „017” oznaczający rok wprowadzenia modelu oraz napis „MADE IN JAPAN”. Idąc dalej natrafimy na szybkę ze skalą odległości wyrażoną w metrach oraz stopach, pod którą umieszczono podstawowe parametry obiektywu. Po lewej stronie skali znajdziemy symbol „A” oznaczający zaklasyfikowanie obiektywu do grupy „Art”, a także przełączniki. Pierwszy – FOCUS – służy do ustawiania trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość i mamy do wyboru trzy położenia: AF, MO i MF. Oprócz pozycji standardowych (w przypadku wyboru AF pierścień do manualnego ustawiania ostrości wciąż działa), mamy jeszcze opcję MO (Manual Override), która pozwala operować pierścieniem nawet gdy autofokus działa w trybie ciągłym. Dalej mamy jeszcze przełącznik OS sterujący stabilizacją optyczną (OS ON/OFF).

Następne elementy na obudowie to dwa pierścienie. Pierwszy z nich ma szerokość 18 mm i służy do manualnego ustawiania ostrości. Jego środkową część zajmuje gumowane karbowanie. Pracuje płynnie i z należytym oporem, bez żadnych luzów. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu nim o kąt 90 stopni. To typowa wartość dla obiektywów z autofokusem, ale do precyzyjnych nastaw manualnych trochę za mała. Drugi pierścień służy do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość 30 mm i jego większą część zajmuje gumowane karbowanie, nad którym umieszczono znaczniku ogniskowych dla wartości 24, 28, 35, 50 i 70 mm.

Przedni układ soczewek, przy zmianie ogniskowej, wysuwa się na jednolitym i wykonanym z tworzywa sztucznego tubusie. Rozmiar obiektywu rośnie wtedy o 33 mm. Sama przednia soczewka ma średnicę 70 mm, jest dość płaska i otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 82 mm oraz bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Na konstrukcję optyczną testowanej Sigmy składa się 19 soczewek ustawionych w 14 grupach. Znajdziemy tam trzy elementy niskodyspersyjne wykonane ze szkła SLD oraz cztery soczewki asferyczne. Wewnątrz mamy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22. Przednią soczewkę pokryto ułatwiającymi czyszczenie warstwami hydrofobowymi.

Obiektyw współpracuje z urządzeniem personalizującym USB DOCK. Jest także kompatybilny z konwerterem Sigma MC-11. Za jego pośrednictwem użytkownicy aparatów Sony (E) mają możliwość podpięcia do swoich aparatów obiektywu z mocowaniem Canon EF, zachowując pracę układu AF i przekazywania pozostałych informacji typu EXIF.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, tulipanową osłonę słoneczną i sztywny futerał.

Stabilizacja optyczna

Firma Sigma deklaruje, że skuteczność stabilizacji nowego modelu 24–70 mm wynosi 4 EV. Aby to sprawdzić, na ogniskowej 70 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/80 do 1/2 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego zestawu wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiadało czasowi 1/60 sekundy). Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

O skuteczności stabilizacji optycznej testowanego obiektywu mówi nam maksymalna odległość obu krzywych od siebie. W tym przypadku sięga ona okolic 3.3 EV. Do deklarowanych 4 EV trochę zabrakło, ale uzyskany wynik i tak jest rozsądny i jednocześnie podobny do konkurentów. W przypadku Nikkora uzyskaliśmy bowiem 3.5 EV, a w przypadku Tamrona 3.0 EV.