Na pierwszy rzut oka, Sigma 50–500 mm OS jest podobna do tańszego modelu 150–500 mm f/5.0–6.3 APO DG OS HSM. Uważniejsza inspekcja obudowy pokaże jednak kilka drobnych różnic. Nie należy jednak do nich jakość wykonania, bo oba obiektywy prezentują się solidnie i wydają się być zrobione z bardzo podobnych jakościowo i wytrzymałych materiałów. Choć nie mamy tutaj do czynienia z najwyższą serią EX, wydaje się, że Sigma 50–500 mm OS spokojnie mogłaby zasłużyć na ten symbol. Jego brak jest najprawdopodobniej spowodowany nową taktyką Sigmy, która do serii EX zalicza tylko obiektywy stałoogniskowe albo zoomy o stałym świetle. Nam w każdym bądź razie, trudno znaleźć jakikolwiek element w którym nowy model byłby gorszy od starej Bigmy, która przecież EX w nazwie posiadała.

Zmianie, w stosunku do poprzednika, uległy za to parametry. Pogorszeniu uległo światło na krótkim końcu, które zmieniło się z f/4.0 do f/4.5. Co ciekawe, wzrósł jednak rozmiar przedniej soczewki, przez co średnica filtrów, które musimy stosować wzrosła do monstrualnego rozmiaru 95 mm (w zestawie dostajemy jednak przejściówkę na 86 mm, co ma nie powodować winietowania przy pracy z detektorami APS-C/DX). Dostaliśmy jednak coś bardzo ważnego w zamian. Stara Bigma ogniskowała od 1 metra i był to bardzo dobry wynik. Nowe modele 120–400 mm OS i 150–500 mm OS ustawiały ostrość odpowiednio od 1.5 i 2.2 metra, co pozostawiało pewien niedosyt. Nowa Bigma ostrzy natomiast już od 0.5 metra dla ogniskowej 50 mm i od 1.8 metra dla ogniskowej 500 mm. Daje to maksymalne powiększenie 1:3.1 dla ogniskowej 200 mm, co czyni nam ten obiektyw bardzo ciekawym narzędziem do pracy w trybie makro.

Pogorszenie światła ma jednak swoje bolesne konsekwencje. Na dłuższym końcu nowa Sigma ma maksymalny otwór względny wynoszący f/6.3. Niestety wynosi on tyle nie tylko dla 500 mm, ale także dla 400, 300 i nawet 220 mm. W okolicach tej ostatniej ogniskowej zmienia się on dopiero na f/5.6. To bardzo słaby wynik. Znacznie tańsze, amatorskie obiektywy klasy 70–300 mm mają na 300 mm światło f/5.6. Dlaczego nie ma go tam wyposażona w potężną, przednią soczewkę Sigma 50–500 mm, trudno nam powiedzieć. Jest to jednak niewątpliwie poważną wadą.

Sigma 50–500 mm f/4.5–6.3 APO DG OS HSM zaczyna się metalowym bagnetem, który otacza tylną soczewkę o średnicy niespełna dwóch centymetrów. Gdy obiektyw jest w pozycji maksymalnie złożonej, czyli ustawiony na ogniskową 50 mm, soczewka ta chowa się na około półtora centymetra w obudowie. Gdy przechodzimy do ogniskowej 500 mm, głębokość ta rośnie do ponad pięciu centymetrów.

Zaraz za bagnetem, już na obudowie obiektywu, znajdziemy skalę odległości umieszczoną za szybką i wyrażoną w stopach oraz w metrach. Idąc dalej natrafimy na obręcz do mocowania solidnego łącznika statywowego, który dostajemy w zestawie. Za łącznikiem, po lewej stronie (patrząc od strony korpusu aparatu), znajdziemy przełączniki trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF) oraz sterującego pracą stabilizacji optycznej OS (OFF, tryb 1, tryb 2). Na wysokości przełączników znajduje się też tabliczka z nazwą obiektywu i z jego parametrami.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który pracuje zarówno w trybie MF jak i w AF. Jest on szeroki na prawie trzy centymetry, ale karbowanie na nim wyżłobione ma szerokość 18 mm. Jest to wielkość w zupełności wystarczająca do w pełni komfortowego uchwytu. Pierścień pracuje płynnie i pozwala na bardzo dokładne i precyzyjne ruchy. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu pierścienia o kąt około 140 stopni.

Za omawianym pierścieniem znajdziemy napis „OPTICAL STABILIZER”, a na lewo od niego przełącznik LOCK/UNLOCK służący do blokowania obiektywu w pozycji złożonej, na ogniskowej 50 mm. Jest to przydatne rozwiązanie, bo opuszczenie obiektywu w dół powoduje powolną lecz samoczynną zmianę ogniskowej z 50 mm na okolice 200 mm. W drugą stronę jest lepiej. Obiektyw ustawiony na 500 mm nie ma tendencji do wsuwania się i trzyma raz ustawione parametry.

Pierścień do zmiany ogniskowej ma szerokość czterech centymetrów i jest wygodny w użyciu. Pracuje płynnie, z oporem mniej więcej takim samym w całym zakresie ogniskowych. Przejście z ogniskowej 50 mm do 500 mm powoduje, że długość obiektywu rośnie z niecałych 22 centymetrów do prawie 31.

Obiektyw kończy się nierotującym mocowaniem filtrów o ogromnej średnicy 95 mm. To efekt potężnej przedniej soczewki, której średnica wynosi aż 84 mm.

Obiektyw jest bardzo skomplikowany optycznie. Zawiera w sumie 22 soczewki ustawione w 16 grupach (poprzednik miał dwa elementy mniej). Aż cztery z nich wykonano z niskodyspersyjnego szkła SLD. Wewnątrz znajduje się też kołowa przysłona o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do f/22 dla najkrótszej ogniskowej i f/32 dla 500 mm.

Kupujący dostaje bardzo bogate wyposażenie standardowe. W cenie obiektywu znajduje się bowiem sztywny futerał, solidny łącznik statywowy, osłona przeciwsłoneczna, przejściówka na filtry o średnicy 86 mm oraz oba dekielki.

Stabilizacja obrazu

Choć większość producentów wypuszczających ostatnio na rynek obiektywy wyposażone w optyczną stabilizację obrazu zapewnia o jej skuteczności na poziomie 4 EV, bardzo rzadko nasze testy pokazują, że faktycznie taka skuteczność jest osiągana. Nie inaczej jest z testowaną tutaj Sigmą.

Test stabilizacji przeprowadziliśmy na ogniskowej 500 mm, w zakresie czasów ekspozycji od 1/800 do 1/13 sekundy wykonując po 20–60 zdjęć na każdym z czasów z tego przedziału, zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Następnie, dla każdego z czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych. Odsetek ten, w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (gdzie 0 EV odpowiada wartości 1/500 sekundy), został przedstawiony na poniższym wykresie.

Miarą skuteczności stabilizacji jest maksymalna odległość obu krzywych od siebie. Tutaj wynosi ona około 2.7 EV. Jest to zauważalnie mniej niż deklarowane 4 EV. Z drugiej jednak strony trzeba pamiętać, że konkurenci w postaci Canona 100–400L i Nikkora 80–400 VR mają stare moduły stabilizacji, które dają skuteczność na poziomie 2 EV. Taką samą wartość dawały też testowane już przez nas modele Sigmy 120–400 mm OS oraz 150–500 mm OS. Z całej tej grupy Sigma 50–500 mm OS ma więc stabilizację o największej skuteczności i to jest jej niewątpliwa zaleta. Choć nikt z nas nie pogniewałby się przecież, gdyby w rzeczywistości była ona większa od 3 EV...