Na poniższym zdjęciu Nikkor 16–35 mm stoi obok Nikkora 24–70 mm f/2.8.

Testowany obiektyw zaczyna się metalowym bagnetem, który otacza tylną soczewkę o średnicy trzech centymetrów. Soczewka ta jest maksymalnie wysunięta dla ogniskowej 16 mm i znajduje się wtedy dokładnie na wysokości bagnetu. Po zmianie ogniskowej na 35 mm soczewka chowa się w obudowie na dość sporą głębokość około trzech centymetrów.

Zaraz za bagnetem znajdziemy nieruchomy fragment obudowy, a za nim pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość 28 milimetrów, jest karbowany i jego pracy trudno cokolwiek zarzucić, bo jest ona płynna i odbywa się z należytym oporem.

Za pierścieniem, po lewej stronie, natrafimy na dwa przełączniki. Pierwszy jest oznaczony symbolem M/A – M i służy do wyboru trybu ustawiania ostrości, a drugi (VR ON/OFF) włącza i wyłącza stabilizację optyczną. Idąc dalej natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 22 mm, jest karbowany i na nasz gust chodzi zdecydowanie za luźno. Poza tym sam w sobie ma luz, który powoduje iż delikatny ruch pierścieniem potrafi przesunąć tylko sam pierścień, a skala odległości pozostaje w tym samym miejscu. Utrudnia to precyzyjne nastawy i jest rzeczą niedopuszczalną w tej klasie cenowej. Przebieg pełnej skali odległości wymaga zaś obrotu pierścienia o kąt niespełna 90 stopni.

Przesuwając się w kierunku przedniego układu soczewek mamy skalę odległości umieszczoną za szybką, która otoczona jest napisami zawierającymi nazwę i parametry obiektywu. Na samym skraju obudowy znajdziemy gwint mocowania tulipanowej osłony słonecznej, a po wewnętrznej stronie nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm.

Przednia soczewka ma średnicę 47 mm. Zmienia ona swoje położenie będąc najbardziej wysunięta do przodu dla ogniskowej 16 mm. Zwiększanie ogniskowej powoduje chowanie się soczewki. Najgłębiej w obudowie znajduje się ona dla okolic 24 mm, ale przy dalszym zwiększaniu ogniskowej soczewka znów zaczyna się wysuwać, tym razem do wysokości mniejszej niż na 16 mm.

Nikkor 16–35 mm f/4.0 VR ma wewnątrz 17 soczewek ułożonych w 12 grupach – dwa z tych elementów zostały wykonane ze szkła ED, trzy mają kształt asferyczny, a niektóre zostały pokryte powłokami antyodbiciowymi Nano Crystal. Wewnątrz znajduje się jeszcze przysłona o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną HB-23 oraz pokrowiec CL-1120.

Stabilizacja

Nikkor AF-S 16–35 mm f/4G ED VR jest wyposażony w układ stabilizacji obrazu, którego skuteczność producent szacuje na 4 EV. Można dyskutować, czy stabilizacja w obiektywie ultraszerokokątnym nie jest zbyteczna i służy tylko do podwyższenia ceny instrumentu. W teście trzeba jednak sprawdzić jej skuteczność, bo przecież skuteczność, a użyteczność to dwie różne sprawy.

Ustawiliśmy więc obiektyw na ogniskową 35 mm i wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym czasie z zakresu od 1/40 do 0.5 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Poniżej prezentujemy odsetek zdjęć nieudanych wykreślony w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/30 sekundy).

Widać wyraźnie, że obie krzywe oddalone są od siebie o około 2.5 EV. Do deklarowanej wartości 4 EV sporo więc brakuje. Wynik 2.5 EV jest przyzwoity, ale tylko przyzwoity. Od sprzętu tej klasy cenowej można oczekiwać trochę więcej.