Duże rozmiary i waga Sigmy 50–150 mm OS kuszą o porównanie do stabilizowanych obiektywów klasy 70–200 mm f/2.8. Umożliwi to kolejna tabela. Jak widać, Sigma 50–150 mm OS jest tutaj najlżejsza. Różnice nie są jednak duże i wynikają z głównie z najmniejszej liczby użytych soczewek i grup. Co najciekawsze, gabaryty testowanej Sigmy są dokładnie takie same jak jej pełnoklatkowego odpowiednika z tym samym logo. Dokładne przyjrzenie się obudowom tych instrumentów pozwala stwierdzić, że są… identyczne. Decyzja jest na pewno zrozumiała z punktu widzenia księgowych – taniej robić jedną obudowę niż dwie. Z punktu widzenia klientów, wybór ten jest mocno dyskusyjny. Mniejsza matryca daje nam możliwość skonstruowania mniejszego obiektywu o takich samych parametrach i często lepszych własnościach optycznych. Tutaj możliwość zastosowania mniejszych gabarytów odrzucono.

Jak duża jest Sigma 50–150 mm OS możemy ocenić spoglądając na poniższe zdjęcie, na którym stoi ona obok Canona EF 70–300 mm f/4.0–5.6 IS USM oraz Sigmy 1.4/30 EX.

Testowany obiektyw zaczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy około 37 mm. Jest ona nieruchoma i schowana w obudowie na głębokość około 2 cm. Wnętrze tubusu, które ją otacza, jest czarne i bardzo ładnie zmatowione.

Na właściwej obudowie mamy najpierw gładki element, który szybko przechodzi w zdejmowany i solidny łącznik statywowy (dołączany w zestawie). Zaraz za łącznikiem znajduje się napis z nazwą i parametrami obiektywu. Kolejny element to czytelna skala odległości wyrażona w metrach oraz stopach i umieszczona za szybką. Po jej prawej stronie znajdziemy znaczek „EX” oznaczający najwyższą serię obiektywów tego producenta. Po lewej stronie mamy serię przełączników: pierwszy służy do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF), a drugi do sterowania stabilizacją (OS OFF, tryb 1 i tryb 2).

Idąc dalej znajdziemy pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 22 mm i połowę tej wielkości zajmuje karbowanie. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu pierścieniem o kąt 130 stopni. Kolejny element to potężny pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość aż 46 mm, większą jego część zajmuje gumowane karbowanie, pod którym znajdziemy znaczniki ogniskowych dla wartości 50, 70, 100 i 150 mm. Pierścień pracuje płynnie i z należytym oporem.

Za pierścieniem do zmiany ogniskowej znajduje się nieruchomy fragment obudowy ze złotym paskiem charakterystycznym dla serii EX, który następnie płynnie przechodzi w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Ona, dla odmiany, otacza nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm. Przednia soczewka ma średnicę 69 mm, jest nieruchoma i tylko delikatnie schowana w obudowie.

Na konstrukcję optyczną obiektywu składa się 21 soczewek ustawionych w 15 grupach. Aż sześć elementów wykonano z niskodyspersyjnego szkła SLD. W stosunku do poprzednika mamy więc spory przyrost. Całkowita liczba soczewek wzrosła o trzy sztuki, a liczba elementów SLD o dwa. Wewnątrz obiektywu znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22.

Jak to często w serii EX firmy Sigmy bywa, mamy bogate wyposażenie standardowe. Kupujący dostaje więc oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną, solidny łącznik statywowy oraz sztywny futerał z paskiem.

Stabilizacja optyczna

Obecnie prawie każdy producent chwali się, że jego obiektyw jest wyposażony w mechanizm stabilizacji obrazu o skuteczności 4 EV. Nie inaczej jest z Sigmą, która deklaruje, że model 50–150 mm f/2.8 APO EX DC OS HSM ma stabilizację o takiej właśnie skuteczności. Oczywiście, zdecydowaliśmy się to sprawdzić. W tym celu wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym czasie ekspozycji z zakresu od 1/250 do 1/5 sekundy zarówno ze stabilizacją włączoną jak i wyłączoną. Następnie określiliśmy ilość nieudanych zdjęć dla każdego czasu i wykreśliliśmy ją w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Jak widać na powyższym wykresie, obie krzywe oddalone są od siebie maksymalnie o odrobinę powyżej 3 EV. Na taką właśnie wartość określamy skuteczność mechanizmu stabilizacji Sigmy 50–150 mm OS. Jest to wynik dość typowy dla tej klasy sprzętu i jednocześnie uznawany przez nas za dobry. Warto jednak zaznaczyć, że jednocześnie jest on gorszy od rewelacyjnych rezultatów osiąganych przez najnowsze obiektywy klasy 70–200 mm wprowadzone na rynek przez Canona i Nikona.