Spoglądając na wykres można stwierdzić, że wzrost szumu w miarę zwiększania czułości nie jest wykładniczy. Dodatkowo poszczególne składowe (poza niebieską) przyjmują bardzo zbliżone wartości. Potwierdza to zatem wnioski z poprzedniego rozdziału dotyczące procesu redukcji szumu na JPEG-ch. Samo odszumianie JPEG-ów nie jest oczywiście problemem, jednak według opcji w menu aparatu, proces ten powinno dać się wyłączyć. Jak widać, nie jest to prawdą. W naszej opinii takie działanie to wprowadzanie użytkownika w błąd i zdecydowanie nie pochwalamy takich rozwiązań.

W E-M10 Mark II, tak samo jak w starszych bezlusterkowcach Olympusa, intensywność procesu odszumiania na wyższych czułościach można kontrolować w 3-stopniowej skali. W poniższej tabelce prezentujemy zdjęcia wykonane przy teoretycznie wyłączonej redukcji oraz na poszczególnych ustawieniach stopnia intensywności tego procesu dla czułości ISO 6400 oraz 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Sytuacja wygląda podobnie jak w poprzednim modelu. Teoretycznie nieodszumione JPEG-i charakteryzują się na tyle niskim szumem, że kolejne stopnie procesu redukującego zakłócenia dają stosunkowo niewielki zysk. Bardziej widoczna jest utrata szczegółów obrazu niż obniżenie szumu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom z E-M10 Mark II zapisanym w formacie RAW. Wywołaliśmy je programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z Panasonika G7 oraz Fujifilm X-T10.

Zauważalne, aczkolwiek nieznaczne różnice w jakości surowego obrazu pomiędzy prezentowanymi aparatami pojawiają się w okolicach ISO 800. Testowany Olympus oraz Panasonic zaczynają odstawać od bezlusterkowca Fujifilm i pozostają nieco w tyle. Różnica w poziomie szumu staje się wyraźniejsza w miarę wzrostu czułości. Ponadto na wysokich ISO można również zauważyć, że E-M10 Mark II szumi w nieco mniejszym stopniu niż G7.

Warto też dokonać porównania nowego E-M10 z poprzednikiem. Ten pojedynek jednak testowany model przegrywa. Szczególnie na wyższych czułościach łatwo zauważyć, że pierwszy E-M10 szumi w mniejszym stopniu niż jego następca.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

W wyglądzie wykresu nie dostrzegamy nic podejrzanego. W miarę zwiększania się czułości wzrost szumu jest wykładniczy, a wartości dla poszczególnych składowych dobrze rozdzielone. Rzućmy zatem okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych bezlusterkowców, w tym dwóch konkurencyjnych.

Wykres dobrze odzwierciedla wnioski wyciągnięte na podstawie analizy wycinków zdjęć. Po pierwsze pomiary pokazują przewagę E-M10 Mark II nad G7. Co ciekawe, na niższych czułościach można ją oszacować nawet na 1 EV, jednak na wyższych ISO maleje do 1/2 EV. Widać również, że testowany Olympus przegrywa o około 1/2 EV z X-T10. Wykres potwierdza także przegraną nowego E-M10 w pojedynku z poprzednikiem. W tym przypadku różnicę można również oszacować na około 1/2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Olympus E-M10 Mark II zachowuje się w kategorii prądu ciemnego. Jego poziom sprawdzamy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku nowego E-M10 zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Nie ma szczególnych powodów do narzekań jeżeli chodzi o darki z E-M10 Mark II. Histogramy nie są co prawda idealne, ale ich główna część kształtem przypomina rozkład Poissona. Aż do ISO 1600 średnia wartość sygnału utrzymuje się na w miarę stałym poziomie w okolicy 250 (patrz tabelka poniżej). Na wyższych czułościach wartość ta maleje, co widać również w histogramach, których maksimum przesuwa się w lewą stronę. Mimo to do ISO 12800 odchylenia standardowe są niższe od średniej wartości sygnału. Jedynie dla najwyższej czułości widać, że histogram jest mocno przesunięty w lewą stronę, a tym samym wyraźnie obcięty. Nic dziwnego zatem, że dla tego ISO średnia wartość sygnału jest niższa od odchylenia standardowego.

Do wyglądu samych darków trudno mieć większe zastrzeżenia. W rozkładzie szumu nie widać szczególnych niejednorodności, ani oznak bandingu.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG. Patrząc na dwie najwyższe czułości można zauważyć, że podobnie jak u poprzednika szum przy ISO 25600 jest niższy niż przy ISO 12800. Sugeruje to, że przy długich ekspozycjach JPEG-i z maksymalnej czułości muszą być dość intensywnie odszumiane.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600