W A7S II przewidziano (przynajmniej teoretycznie) możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Oprócz nich, istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu, działająca tylko dla JPEG-ów. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne zdjęcie z uśrednionym szumem. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania trzech ustawień odszumiania (wyłączonego, niskiego i normalnego) w A7S II, dla czułości ISO 25600, 51200 i 102400.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 51200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 102400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Dla wszystkich wartości czułości, kolejne stopnie odszumiania sprawdziły się całkiem nieźle. Kolorowe zakłócenia (szczególnie widoczne przy ISO 102400) stały się mniej widoczne, a detale nie zostały drastycznie zredukowane.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7S II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 5D Mark III i Nikona Df. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Ze względu na duże różnice w liczbie pikseli matryc omawianych aparatów oczywistym jest, że w kwestii szczegółowości zdjęć A7S II nie wypadnie wyjątkowo korzystnie na ich tle. Założenie producenta było jednak takie, by zapewnić używalność wysokich wartości ISO. I to się udało, bowiem poziom zakłóceń nie przeszkadza zanadto nawet przy ISO 12800. Trzeba jednak przyznać, że wszystkie omawiane aparaty oferują zbliżony poziom jakości, bowiem różnice w ilości szumu są w zasadzie minimalne.

Podobnie jak przy porównaniu JPEG-ów, warto zobaczyć zestawienie wycików pochodzących z A7S II i poprzednika. Obrazowanie w formacie surowym także jest bardzo zbliżone, choć w przypadku nowego modelu korzystaliśmy z RAW-ów nieskompresowanych.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje. Ze względu na szeroki zakres dostępnych czułości oraz wysokie wartości poziomu szumu dla maksymalnego ISO, zdecydowaliśmy się zaprezentować wyniki na dwóch oddzielnych wykresach.

Aż do czułości ISO 51200 nie obserwujemy niepokojących załamań, świadczących o manipulacji danymi z matrycy na poziomie plików RAW. Dopiero od ISO 102400 widzimy, że wzrost wartości nie ma charakteru wykładniczego.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji. Żeby zachować lepszą czytelność, ograniczyliśmy zakres czułości zaznaczonych na osi poziomej do wartości ISO 204800 – najwyższej dostępnej w Nikonie Df.

Porównanie poziomu szumu w omawianych aparatach utrudniają duże różnice w fizycznych rozmiarach senseli matryc. Widzimy jednak, że do ISO 25600 Nikon Df ma nieznaczną przewagę (ok. 1/3 EV) nad bezlusterkowcem Sony. W porównaniu do 5D Mark III osiągi w tym zakresie czułości są niemalże identyczne. A7S II góruje natomiast (o ok. 1 i 2/3 EV) nad siostrzaną Alphą A7 II.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. W tym przypadku również zastosowaliśmy analogiczny podział na dwa wykresy, by w bardziej przejrzysty sposób zaprezentować otrzymane wartości.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600

Do wyglądu histogramów wygenerowanych dla zdjęć w zakresie czułości ISO 50–6400 trudno mieć jakieś szczególne zastrzeżenia. Ich kształt przypomina rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Od ISO 12800 maksimum rozkładu zaczyna przesuwać się w lewo (na co wskazują średnie wartości sygnału zaprezentowane w tabelce poniżej), a od ISO 102400 znajduje się w zerze. Również od tej czułości odchylenia standardowe są większe od średnich wartości sygnału.

Patrząc na same darki można mieć zastrzeżenia do tych wykonanych na najwyższych czułościach. Uwagę zwracają jaśniejsze narożniki zdjęć. Przyczyna ich powstawania nie leży z pewnością w szumie termicznym powodowanym przez długie ekspozycje, bowiem taki sam efekt obserwujemy nawet przy czasie naświetlania wynoszącym 1/8000 s. Na darkach dostrzegamy także strukturę poziomych pasów, nie przypomina ona jednak typowego bandingu.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600