Na poniższym zdjęciu Tamron 150–600 mm stoi obok Canona 100–400L.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę obiektywu. Ma ona średnicę około 23 mm i jest schowana w tubusie na głębokość około 1.5 cm, gdy ogniskowa jest ustawiona na 150 mm. Gdy zmieniamy ogniskową na 600 mm soczewka ta chowa się na głębokość prawie 6.5 cm. Warto przy tym zaznaczyć, że tubus od wewnątrz jest bardzo ładnie zabudowany, wyczerniony i zmatowiony. Od tej strony konstruktorzy dołożyli więc sporo starań, aby nie wprowadzać do układu niechcianych odblasków.

Pierwszy element właściwego korpusu obiektywu to metalowy, rozszerzający się i nieruchomy pierścień, na którym znajduje się czerwony znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu, oznaczenie „VC” mówiące o zastosowaniu stabilizacji optycznej oraz miejsce, gdzie możemy zamocować dołączany w zestawie i dość solidny łącznik statywowy.

Idąc dalej natrafimy na skalę odległości umieszczoną za szybką i wyrażoną w metrach oraz stopach. Po jej lewej stronie znajdziemy trzy przełączniki. Pierwszy służy do ustawienia zakresu pracy autofokusa. Mamy do wyboru przedziały FULL i od 15 metrów do nieskończoności. Jak na nasz gust wartość ta jest za duża – optymalnie byłoby aby wynosiła ona w okolicach 6–8 metrów. Drugi przełącznik pozwala wybrać tryb pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF), a trzeci steruje stabilizacją (VC ON/OFF).

Kolejnym elementem na tubusie obiektywu jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 25 mm i jest pokryty gumowanym karbowaniem. Pierścień nie ma żadnych luzów, pracuje płynnie i z należytym oporem. Przebieg całego zakresu wymaga obrotu nim o kąt około 110 stopni.

Następną częścią jest grafitowy pasek z nazwą i parametrami obiektywu, który przechodzi w czarny, nieruchomy element obudowy zawierający napisy „Ultrasonic Silent Drive” i „Made in China”, a także przełącznik LOCK, blokujący obiektyw w pozycji na ogniskowej 150 mm. Przełącznik ten bardzo często się przydaje, bo niestety obiektyw bardzo łatwo wysuwa się pod własnym ciężarem. To niestety spora bolączka i trzeba przyznać, iż żałujemy, że przycisk ten działa tylko dla 150 mm, a nie dla innych ogniskowych. Warto jednak zaznaczyć, że podobne problemy miały produkowane w Japonii Sigmy 150–500 i 50–500 mm. Potężny przedni układ soczewek swoje jednak waży i utrzymanie go we właściwym miejscu jest trudne.

Kolejny element to potężny pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 66 mm i w większości jest pokryty gumowanym karbowaniem. Znajdziemy na nim także znaczniki ogniskowych dla wartości 150, 200, 250, 300, 350, 400, 450, 500 i 600 mm.

Ostatnią zasadniczą częścią obiektywu jest tubus o poszerzającej się średnicy, który wykonany jest z tworzywa sztucznego i kończy się bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Element ten, przy przechodzeniu do ogniskowej 600 mm, wysuwa się na solidnej, jednolitej rurze. Przy przejściu z ogniskowej 150 do 600 mm rozmiar całego obiektywu rośnie o 8 cm.

Przednia soczewka obiektywu ma średnicę aż 9 cm i jest otoczona nierotującym mocowaniem filtrów o potężnej średnicy 95 mm.

Testowany obiektyw składa się z 20 soczewek ustawionych w 13 grupach. Trzy soczewki (w tym dwie duże z przedniego układu) wykonano z niskodyspersyjnego szkła LD. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości od f/32 do f/40 w zależności od ogniskowej.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, łącznik statywowy i osłonę przeciwsłoneczną. Szkoda, że producent nie zdecydował się na dodanie futerału. Gustowne i sztywne futerały dodaje do swoich obiektywów Sigma i nawet oszczędzający na dodatkach Canon swój model 100–400L sprzedaje z dobrej klasy futerałem. Tamron odstaje tutaj więc od konkurencji. Wytłumaczeniem nie może być cena, bo Canon nie jest o wiele droższy, a Sigmy są wręcz tańsze od Tamrona.

Stabilizacja obrazu

Większość producentów optyki chwali się zastosowaniem stabilizacji optycznej o skuteczności 4 EV. Nie inaczej jest w przypadku Tamrona. Jak jest w rzeczywistości? Rzućmy okiem na poniższy wykres.

Mamy tutaj przedstawiony odsetek zdjęć nieudanych w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV, przy czym punkt 0 EV odpowiada czasowi 1/500 sekundy. Jak widać, maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga około 3.5 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji Tamrona 150–600 mm. To bardzo dobry wynik, niewiele odbiegający od deklaracji i bardzo dobrze wyglądający na tle konkurentów.