Rzućmy okiem na poniższy wykres i zobaczmy, jak na tym tle wyglądają osiągi testowanego obiektywu w centrum kadru i na jego brzegu.

Jeśli chodzi o centrum kadru, już na maksymalnym otworze względnym testowany obiektyw osiąga wysoki wynik 65 lpmm. Maksymalne rezultaty przekraczające wartość 72 lpmm notowane są w okolicy przysłony f/5.6. To osiągi na pewno bardzo dobre, ale ustępujące innym systemowym obiektywom makro. Warto przypomnieć, że Olympus M.Zuiko Digital 60 mm f/2.8 ED Macro i Panasonic Leica DG Macro-Elmarit 45 mm f/2.8 ASPH. M.O.I.S. przekraczały nieznacznie 80 lpmm, a Panasonic G Macro 30 mm f/2.8 ASPH. MEGA O.I.S. docierał do 76 lpmm.

Widać wyraźnie, że w systemie Mikro 4/3 nie warto oszczędzać na świetle, bo ciemniejsze obiektywy są mocno tłumione przez dyfrakcję. Gdyby testowany obiektyw miał światło f/2.8, na f/4.0 mógłby być odcięty od większości wad optycznych i przez to notować wyniki bliższe 80 lpmm.

Na brzegu kadru wyniki są dobre, ale tylko dobre. Ważne jest jednak to, że nawet na maksymalnym otworze względnym obiektyw dociera do prawie 51 lpmm, a więc jest w stanie generować obrazy rozsądnej jakości. Konkurenci tacy jak Olympus 2.8/60 Macro czy Panasonic 2.8/30 Macro wypadały tutaj trochę lepiej, natomiast droga Panaleica 2.8/45 gorzej.

Rozdzielczość testowanego obiektywu sprawdziliśmy także wykorzystując do tego korpus Olympus O-MD E-M5 Mark II. Wyniki są zaprezentowane poniżej.

Biorąc pod uwagę, że najlepsze obiektywy podpisane do Olympusa E-M5 Mark II dają wyniki na poziomie bliskim 90 lpmm, ocena powyższego wykresu jest podobna jak w przypadku testu przeprowadzonego na matrycy Olympusa E-PL1.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-PL1, JPEG, f/3.5

Olympus E-PL1, JPEG, f/5.6