Niniejszy rozdział rozpoczniemy od tabeli porównującej własności testowanego obiektywu i jego poprzednika oraz innych modeli o podobnych parametrach. Jak widać, w stosunku do poprzednika wzrosła liczna elementów optycznych i przez to waga, a jednocześnie polepszył się minimalny dystans ustawiania ostrości oraz zwiększyła się liczba listków przysłony.

Warto rzucić okiem na kolejną tabelę. Prezentujemy w niej cztery obiektywy o podobnej źrenicy wejściowej. Tutaj wyraźnie widać zysk z technologii DO, bo model EF 400 mm f/4 DO IS II USM jest obiektywem wyraźnie najlżejszym z całej prezentowanej grupy.

Na poniższym zdjęciu Canon 400 DO II stoi pomiędzy Canonem EF 100 mm f/2.8L IS USM Macro i Canonem EF 35 mm f/2 IS USM.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw zaczyna się metalowym bagnetem ze stykami. Gdy zajrzymy do wnętrza bagnetu, znajdziemy tam pierwszy element optyczny umieszczony na głębokości około 23 mm, który jest wyjmowanym filtrem o średnicy 52 mm – dołączanym w zestawie. Gdy usuniemy filtr, pierwsza, właściwa soczewka obiektywu znajduje się na głębokości 32 milimetrów. Jest ona nieruchoma, a jej otoczenie jest czarne i bardzo dobrze zmatowione.

Gdy przejdziemy na właściwy korpus obiektywu, znajdziemy tam pierwszy element obudowy, który ma szerokość 27 mm. Na górze ma on wsadowe mocowanie wspomnianych już filtrów o średnicy 52 mm, a po lewej stronie przełącznik trybu pracy mechanizmu ustawiania ostrości (AF – autofokus, PF – power focus, MF – manual focus), a także przełącznik wyboru zakresu jego pracy (przedział FULL, od 3.3 do 8 metrów i od 8 metrów do nieskończoności). Tutaj znajdziemy także numer seryjny obiektywu oraz informację, że został on wyprodukowany w Japonii.

Kolejny element korpusu jest już znacznie szerszy i zawiera bardzo solidny i potężny pierścień, który płynnie przechodzi w równie solidny łącznik statywowy. Na pierścieniu tym mamy tabliczkę z nazwą i parametrami obiektywu, śrubę luzującą oraz metalowe uchwyty, do których możemy umocować pasek. Cały pierścień obraca się, ale nie można go zdjąć z korpusu. Chcąc zrezygnować z łącznika statywowego, możemy wykręcić cztery śruby w jego podstawie i pozbyć się tylko samej stopki.

Idąc dalej w kierunku przedniej soczewki znajdziemy skalę odległości umieszczoną za szybką i wyrażoną w stopach oraz metrach. Nie zawiera ona żadnej skali głębi ostrości – pod nią znajduje się tylko oznaczenie ogniskowej obiektywu. Po lewej stronie skali znajdziemy kolejną serię przełączników. Pierwszy pozwala wybierać tryb pracy stabilizacji optycznej (1, 2, 3). Według producenta trzeci, dodatkowy tryb idealnie nadaje się do fotografii akcji, a w szczególności do fotografii wykorzystującej panoramowanie, gdyż aktywuje system stabilizacji obrazu dopiero w trakcie ekspozycji. Kolejny przełącznik służy do włączania i wyłączania stabilizacji (STABILIZER ON/OFF). Następnie mamy okrągły przycisk SET, a pod nim przełącznik FOCUS PRESET, który możemy ustawić w trzech pozycjach (OFF, ON oraz sygnału dźwiękowego). Układ przycisków FOCUS PRESET służy do zapamiętania wybranego położenia mechanizmu ustawiającego ostrość i przywołania go w dowolnym momencie. Funkcja ta działa we wszystkich trybach, czyli AF, MF i PF.

Następnym widocznym elementem jest duży pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość aż 45 mm i jest w większości pokryty gumowanym karbowaniem. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu nim o kąt około 200 stopni. Zaraz za nim znajdziemy znacznie węższy, biały pierścień, który także jest karbowany ale już nie pokryty gumą (tzw. Playback ring). Służy on do manualnego ustawiania ostrości w trybie PF (Power focus), który jest użyteczny w np. podczas filmowania i zapewnia płynną i delikatną zmianę ostrości. Dla odmiany następny pierścień ma gumowane karbowanie, ale jest nieruchomy i zawiera cztery, rozmieszczone co 90 stopni, przyciski do blokowania pozycji autofokusa (tzw. AF Stop Button). Kolejny element obudowy zawiera charakterystyczny dla serii DO zielony pasek oraz bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Z przodu znajdziemy przednią soczewkę o średnicy około 95 mm, która jest nieruchoma i jest schowana w obudowie na głębokość około 2.5 cm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 18 elementami ustawionymi w 12 grupach. Firma Canon chwali się tutaj zastosowaniem jednej niskodyspersyjnej soczewki z fluorytu (UD), jednej soczewki asferycznej oraz dwóch sklejonych soczewek DO. Na jednej soczewce należącej do modułu stabilizacji zastosowano powłokę SWC (Subwavelength Structure Coating). Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy przymknąć do wartości f/32.

Kupujący dostaje w zestawie dużą osłonę przeciwsłoneczną z pasującym do niej kapturkiem, tylny dekielek, komfortowy pasek na szyję oraz specjalną walizkę.

Stabilizacja optyczna

W przypadku Canona EF 400 mm f/4L DO IS USM II producent mówi o stabilizacji optycznej o skuteczności 4 EV. Zdecydowaliśmy się to sprawdzić i w tym celu wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/400 do 1/6 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego zestawu wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiadało czasowi 1/320 sekundy). Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga właśnie 4 EV, czyli deklaracje producenta idealnie zgadzają się z naszymi pomiarami. Brawo!