Panasonic S1 umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400 i 12800 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie na najniższym poziomie jest już zauważalne. Widać, że kolejne stopnie przynoszą istotną zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się na utracie detali. Generalnie można uznać, że stopień „0” sprawdza się całkiem nieźle.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z S1 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem Z6 oraz Sony A7 III.

Można śmiało przyznać, że zdjęcia RAW wszystkich prezentowanych tu aparatów oferują bardzo dobrą szczegółowość na niskich czułościach. Nie sposób jednak nie zauważyć zakłóceń spowodowanych efektem mory, które choć różnią się wyglądem, jednakowo psują odbiór zdjęć.

Wizualnie, wycinki z trzech wybranych tu modeli prezentują podobny poziom szumów, nawet przy ISO 25600. Nastawa ISO 6400 powinna być użyteczna w wielu przypadkach, bowiem zakłócenia nie degradują mocno obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Choć wizualne różnice pomiędzy wybranymi modelami nie rzucają się zbytnio w oczy, porównanie wartości zmierzonych w Imateście pokazuje pewne rozbieżności. Dla nastawy ISO 6400 Lumix generuje niższy szum luminancji od konkurencji, a jego przewaga wynosi: nieco ponad 1 EV dla EOS-a R, ok. 0.7 EV względem Nikona Z6 i ok. 0.5 EV w porównaniu do Sony A7 III.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i 14-bitowych RAW-ów. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku S1 zakres ten wynosi od 255 do 768. Identyczny zakres ma również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Do ISO 3200 kształt histogramów nie budzi większych zastrzeżeń, choć odbiega on od typowego rozkładu Poissona, ze względu na zaburzenie w środkowej części. Patrząc natomiast na darki, od ISO 12800 widzimy bardzo wyraźną różnice pomiędzy lewą a prawą stroną kadru. Szczerze mówiąc, nie wygląda to najlepiej, choć należy mieć świadomość ograniczonego przez nas zakresu sygnału.

Na zakończenie prezentujemy także darki w formacie JPEG. Tutaj dopiero na dwóch najwyższych czułościach widać opisywany wyżej efekt.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800