Tamron 18-400 mm f/3.5-6.3 Di II VC HLD - test obiektywu
3. Budowa, jakość wykonania i stabilizacja
Na poniższym zdjęciu stoi on obok Sigmy EX 17–50 mm f/2.8 OS HSM oraz Canona EF 35 mm f/2 IS USM.
Pierwszym elementem właściwego korpusu obiektywu jest gumowa uszczelka połączona ze srebrnym, metalowym i nieruchomym pierścieniem. Ów pierścień przechodzi w gładką i czarną obudowę zawierającą biały znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu. Nad tym znacznikiem natrafiamy na przełączniki trybu ustawiania ostrości (AF/MF) oraz stabilizacji (VC ON/OFF). Tuż obok znajdziemy duży napis „DESIGNED IN JAPAN”, ale kawałek dalej mniejszymi literami mamy napisane „MADE IN CHINA” oraz oznaczenie średnicy filtrów 72 mm. Idąc w drugą stronę mamy napis TAMRON, a po jego prawej stronie przełącznik LOCK służący do blokowania tubusa obiektywu na ogniskowej 18 mm. Nie musieliśmy go zbyt często używać, bo obiektyw nie ma tendencji do zwiększania swoich rozmiarów pod wpływem gwałtowniejszych ruchów fotografującego lub grawitacji.
Obiektyw jest kompatybilny z urządzeniem Tap-in Console umożliwiającym przy pomocy podłączenia do komputera łatwe aktualizowanie oprogramowania obiektywu, a także precyzyjną kalibrację systemów AF i VC.
Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną.
Stabilizacja optyczna
Tamron 18–400 mm f/3.5–6.3 Di II VC HLD jest wyposażony w mechanizm optycznej stabilizacji obrazu, którego skuteczność producent ocenia na 2.5 EV (wg standardu CIPA). To interesujące, bo zwykle producenci deklarują skuteczność swojej stabilizacji na poziomie 4 EV. Oczywiście zdecydowaliśmy się sprawdzić jak wyglądają rzeczywiste wyniki. W tym celu, na maksymalnej ogniskowej, wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/640 do 1/10 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego zestawu wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiadało czasowi 1/500 sekundy). Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.
Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga troszkę powyżej 3 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji testowanego obiektywu. Jest to wynik trochę wyższy niż deklarowany i jednocześnie bardzo dobry, jeśli weźmiemy pod uwagę amatorskie przeznaczenie obiektywu.