W całej rynkowej ofercie trudno znaleźć bezpośredniego konkurenta testowanego Panasonika. Dlatego w niniejszej tabeli porównaliśmy go do innych lekkich teleobiektywów dających kąty widzenia od 4 do 8 stopni i przeznaczonych na różne rozmiary matryc. Małymi rozmiarami i wagą wyróżnia się tutaj Nikkor – to efekt zastosowanej w nim technologii optycznej związanej z soczewkami Fresnela. Dla odmiany najdłuższy jest Canon – to z kolei efekt największej, rzeczywistej ogniskowej instrumentu. Najcięższy jest za to Olympus, ale on ma najbardziej skomplikowaną budowę optyczną. Wszystkie obiektywy mają za to taką samą średnicę filtra wynoszącą 77 mm.

Na poniższym zdjęciu Panasonic Leica DG Elmarit 200 mm f/2.8 POWER O.I.S. stoi pomiędzy Sigmą C 30 mm f/1.4 DC DN w wersji na bagnet Mikro 4/3 a Voigtlanderem Noktonem 25 mm f/0.95.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki wstawione w czarny element obudowy, na którym znajdziemy jeszcze napis „Made in China”. Tylna soczewka obiektywu ma średnicę niespełna 20 mm i jest schowana w wewnętrznym tubusie na głębokość ponad 2 cm. Jej otoczenie jest świetnie wyczernione i w jej okolicach nie widać żadnych niepokojących rzeczy.

Właściwy korpus obiektywu jest metalowy i rozpoczyna się nieruchomym pierścieniem, na którym znajdziemy czerwoną kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu. Nad tą kropką mamy wypisany zakres pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (1.15m/3.77ft–∞) oraz wartość ogniskowej obiektywu. Po prawej stronie natrafimy na napis „Lumix”, a z tyłu na oznaczenie obiektywu, typ mocowania i numer seryjny. Po lewej stronie mamy za to przełącznik trybu autofokusa (AF/MF) i stabilizacji (POWER O.I.S. ON/OFF).

Kolejny element obudowy to obrotowy pierścień połączony bezpośrednio z łącznikiem statywowym. Łącznik jest mały, przylega praktycznie bezpośrednio do pierścienia, a przez to pozbawiony jest wysokiego ramienia i mniej narażony na drgania. To bardzo dobre rozwiązanie.Warto dodać, że wyższe ramię można zainstalować tam dodatkowo.

Następny nieruchomy fragment obudowy zawiera przełącznik zakresu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (FULL i 3 metry–∞), okrągły przycisk oraz przełącznik CALL, MEMORY, Fn. służący do przywoływania wybranej pozycji autofokusa.

Idąc dalej natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 34 mm, jest w całości pokryty karbowaniem i nie zawiera żadnej skali odległości ani głębi ostrości. Pracuje płynnie i z bardzo właściwym oporem. Ma przełożenie elektroniczne, przez co ruch pierścieniem powoduje automatyczne powiększenie obrazu w wizjerze lub na wyświetlaczu.

Kolejny pierścień ma szerokość 11 mm i służy do zmiany wartości przysłony. Pracuje on z krokiem 1/3 EV i ma też tryb automatyczny (A). W przypadku pracy z korpusami Olympusa pierścień nie działa i przysłoną steruje się z poziomu aparatu.

Końcówka obiektywu to gładki metalowy pierścień, który nie ma bagnetu do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Osłonę ową nasuwa się po prostu na ten pierścień i zaciska.

Przednia soczewka obiektywu ma średnicę 66 mm, jest nieruchoma i otacza ją napis z nazwą i parametrami obiektywu (Leica DG Elmarit 1:2.8/200) oraz nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, obiektyw składa się z 15 elementów ustawionych w 13 grupach, w tym z dwóch soczewek UED, czyli o ultraniskiej dyspersji. Wewnątrz konstrukcji znajduje się jeszcze kołowa przysłona o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22. Wartość ta nie zmienia się po podłączeniu telekonwertera.

Warto dodać, że obiektyw może pochwalić się konstrukcją odporną na kurz i zachlapania oraz odpornością na działanie mrozu do −10°C.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz futerał. W naszym zestawie znajdował się także telekonwerter 1.4x wraz z własnymi dekielkami oraz futerałem.

Stabilizacja optyczna

Testowany obiektyw jest wyposażony w mechanizm optycznej stabilizacji obrazu. Sprawdziliśmy jego skuteczność przy pomocy Olympusa E-M5 II, wykonując po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/400 do 1/4 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Następnie wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV, przy czym 0 EV odpowiadało czasowi 1/320 sekundy. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Jak widać, maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga 4.3 EV. To świetny wynik.

Warto pamiętać, że z najnowszymi korpusami firmy Panasonic testowany obiektyw oferuje możliwość współpracy optycznej stabilizacji obrazu obiektywu ze stabilizacją matrycy w korpusie. Ma to dawać jeszcze lepsze efekty niż działanie każdej stabilizacji z osobna. To też zdecydowaliśmy się sprawdzić w analogiczny sposób jak poprzednio. Tym razem jednak do testu użyliśmy aparatu Panasonic Lumix DMC-G9. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Efekty są znakomite. Efektywna skuteczność obu mechanizmów sięga rewelacyjnej wartości 5.5 EV. Oznacza to, że obiektywem o odpowiedniku ogniskowej 400 mm jesteśmy w stanie bez problemów robić nieporuszone zdjęcia z czasami nawet poniżej 1/10 sekundy i w znacznej większości ujęć uzyskiwać ostre obrazy.