Niniejsza tabela przedstawia porównanie parametrów testowanego Panasonika do innych obiektywów o podobnym zakresie ogniskowych przeznaczonych do matryc o rozmiarze 4/3. Dodatkowo, w porównaniu umieściliśmy też Canona EF 100–400 mm f/4.5–5.6L IS II USM, który na pełnej klatce daje taki sam zakres kątów widzenia jak testowana Panaleica.

Panasonic Leica DG Vario-Elmarit 50–200 mm f/2.8–4 ASPH. jest wyraźnie cięższy i większy od ciemniejszych obiektywów tego samego producenta, ale jednocześnie jest też mniejszy i lżejszy od Olympusa przeznaczonego do lustrzanek z matrycą 4/3. Zdecydowanie największy i najcięższy w tym zestawieniu jest jednak pełnoklatkowy Canon. Panaleica wyróżnia się za to najmniejszym dystansem ustawiania ostrości.

----- R E K L A M A -----

Na powyższym zdjęciu Panaleica 50–200 mm stoi obok dwóch innych obiektywów systemu Mikro 4/3, a mianowicie Panasonika 12–60 mm oraz Voigtlandera Noktona 25 mm f/0.95.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę. Na czarnym elemencie, w który wtopione są styki, znajdziemy napis „Made in China”. To pewna niespodzianka, bo należący do tej samej serii obiektyw Panasonic Leica DG Vario-Elmarit 8–18 mm f/2.8–4 ASPH. był produkowany w Japonii.

Tylna soczewka jest schowana w czarnym, dobrze wyczernionym, karbowanym i zmatowionym tubusie. Najpłycej, bo około 1.5 cm wewnątrz tubusu, znajduje się ona dla krańców zakresu ogniskowych. Za to najgłębiej, ponad 2.5 cm wewnątrz tubusu, znajdziemy ją dla okolic ogniskowej 130 mm.

Właściwy korpus obiektywu jest metalowy i rozpoczyna się nieruchomym pierścieniem, na którym znajdziemy czerwoną kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, zakres ogniskowych, zakres ustawiania ostrości (0.75m/2.46ft–∞), napis „LUMIX” oraz przełączniki: jeden służący do wyboru trybu mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF), a drugi do sterowania stabilizacją optyczną (POWER O.I.S. ON/OFF).

Największym elementem korpusu obiektywu jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 47 mm. Jego większą część zajmuje metalowe karbowanie, pod którym umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 50, 70, 100, 150 i 200 mm. Mechanizm pracuje prawidłowo i z należytym, równym oporem w całym zakresie.

Idąc dalej natrafiamy na wąski i nieruchomy pierścień, na którym znajdziemy napis „LEICA DG VARIO-ELMARIT”, a zaraz dalej na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość prawie 23 mm i jest w całości pokryty metalowym karbowaniem. Pierścień ten pracuje z przełożeniem elektronicznym.

Przedni układ soczewek wysuwa się na jednolitym tubusie, który wykonano z tworzywa sztucznego. Po przejściu do ogniskowej 200 mm rozmiar obiektywu rośnie o 47 mm.

Sama przednia soczewka ma średnicę 48 mm, otacza ją napis z nazwą i parametrami obiektywu oraz nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z układem skomplikowanym i bogatym w elementy specjalne. W sumie znajdziemy tutaj 21 soczewek ustawionych w 15 grupach. Dwa elementy mają kształt asferyczny, dwa wykonano ze szkła o ultraniskiej dyspersji (UED), kolejne dwa ze szkła o niskiej dyspersji (ED) i jeden ze szkła o wysokim współczynniku załamania (UHR). Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz miękki futerał.

Stabilizacja optyczna

Producent testowanego obiektywu chwali się skutecznością stabilizacji na poziomie 4 EV. Aby to sprawdzić, używając aparatu Olympus O-MD E-M5 Mark II, na ogniskowej 200 mm, wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/320 do 1/3 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/250 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie wynosi około 4.3 EV i na taką właśnie wartość oceniamy skuteczność stabilizacji Panaleiki 50–200 mm. To świetny wynik! Warto tutaj jeszcze dodać, że stabilizacja obiektywu, w przypadku podłączenia instrumentu do aparatów firmy Panasonic, może działać w trybie Dual IS, czyli być wspomagana dodatkowo stabilizacją matrycy. W efekcie finalna skuteczność stabilizacji całego układu może być jeszcze wyższa niż owe 4.3 EV uzyskiwane przez sam obiektyw.