Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów Canona EF 70–200 mm f/4L IS USM II do innych stabilizowanych, pełnoklatkowych i bezpośrednich konkurentów. Choć jak wspomnieliśmy na wstęĻie, nowy Canon przybrał na wadze i gabarytach w stosunku do poprzednika, na tle konkurentów prezentuje się bardzo dobrze, będąc instrumentem najlżejszym i razem z Sony najmniejszym.

Na poniższym zdjęciu Canon EF 70–200 mm f/4L IS USM II stoi pomiędzy Canonem EF 100 mm f/2.8L IS USM Macro a Canonem EF 35 mm f/2 IS USM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz tylną i nieruchomą soczewkę. Soczewka ta ma średnicę około 32 mm i jest schowana na głębokości prawie 2 cm w czarnym i świetnie zmatowionym wewnętrznym tubusie. Od tej strony obiektyw jest więc całkowicie szczelny.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu jest wykonany z kompozytów magnezowych i rozpoczyna się wąskim, częściowo karbowanym pierścieniem, na którym znajdziemy czerwoną kropkę, której zadaniem jest ułatwienie mocowania obiektywu do aparatu. Kolejnym elementem obudowy jest miejsce, do którego możemy przytwierdzić łącznik statywowy – nie dostaniemy go jednak w zestawie z obiektywem i musimy dokupić osobno.

Idąc dalej natrafimy na pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość aż 47 mm. W większości jest on pokryty wygodnym w dotyku, gumowanym karbowaniem, pod którym umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 100, 135 i 200 mm.

Następnie znajdziemy umieszczoną za szybką skalę odległości wyrażoną w stopach oraz w metrach. Pod nią umieszczono znaczniki nieskończoności dla podczerwieni dla ogniskowych 70 i 100 mm. Po prawej stronie skali mamy napisy „70–200mm” i „IMAGE STABILIZER ULTRASONIC”. Po lewej widnieje cała seria przełączników. Pierwszy służy do ograniczenia zakresu pracy autofokusa – do wyboru mamy zakresy FULL i od 3 metrów do nieskończoności. Kolejny to przełącznik AF/MF służący do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość. Następne dwa odpowiadają za stabilizację optyczną i pozwalają ją włączać i wyłączać (STABILIZER ON/OFF) oraz wybrać tryb jej pracy (STABILIZER MODE). Do wyboru mamy trzy tryby: 1 – normalny, 2 – panoramowanie, 3 – sport. Za przełącznikami znajdziemy jeszcze numer seryjny obiektywu i informację, że został on wyprodukowany w Japonii.

Kolejnym elementem obudowy jest szeroki na 35 mm pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jest on w całości pokryty wygodnym, gumowanym karbowaniem. Jego pracy nie można nic zarzucić – jest płynna, równa i odbywa się z należytym oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu pierścienia o kąt około 160 stopni.

Na końcu obiektywu znajdziemy nieruchomy fragment obudowy ozdobiony charakterystycznym dla serii L czerwonym paskiem. Przechodzi on płynnie w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Przednia soczewka testowanego obiektywu jest nieruchoma, ma średnicę 55 mm i otacza ją pierścień z nazwą oraz parametrami instrumentu, a także nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 72 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, to zawiera ona imponującą liczbę 20 soczewek ustawionych w 15 grupach. Zastosowano dwa elementy niskodyspersyjne UD i jedną soczewkę z fluorytu. Producent chwali się zastosowaniem powłok fluorowych i Super Spectra. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy maksymalnie domknąć do wartości f/32.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz miękki futerał.

Stabilizacja optyczna

Jedną ze zmian w stosunku do poprzednika miała być zmiana skuteczności stabilizacji na aż 5 EV. Czy faktycznie mamy do czynienia z tak rewelacyjnym wynikiem? Oczywiście zdecydowaliśmy się to sprawdzić. W tym celu, na ogniskowej 200 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/200 do 1/3 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/160 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga około 4 EV i na taką wartość oceniamy skuteczność stabilizacji testowanego obiektywu. To mniej niż zadeklarowano, ale wciąż jest to bardzo dobry wynik. Trzeba jednak przyznać, że konkurencja wysoko postawiła tutaj poprzeczkę, bo znacznie tańszy Tamron 70–210 mm f/4 pokazywał wynik 3.8–3.9 EV, a Nikkor AF-S 70–200 mm f/4 dochodził do aż 4.3 EV.