Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów Laowy 2.8/100 Macro do innych pełnoklatkowych i pozbawionych stabilizacji obiektywów makro o parametrach 2.8/100. Laowa jest tutaj obiektywem najdłuższym, ale nie najcięższym. Tutaj prym wiedzie najbardziej skomplikowany optycznie Samyang. Laowa wyróżnia się największą liczbą listków przysłony (choć trzeba pamiętać, że zależy ona od mocowania bagnetowego) oraz minimalnym dystansem ustawiania ostrości – to oczywiście efekt odwzorowania 2:1.

Na poniższym zdjęciu Laowa stoi pomiędzy dwoma innymi obiektywami makro, czyli Canonem EF 100 mm f/2.8L IS USM Macro oraz Voigtlanderem Apo-Lanthar 65 mm f/2 Aspherical 1:2 Macro.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, na którym umieszczono napis Made in China. Bagnet ten otacza styki i tylną soczewkę o średnicy 31 mm. Znajduje się ona na wysokości styków dla ostrości ustawionej na nieskończoność, a po przejściu do skali odwzorowania 2:1 chowa się w wewnętrznym tubusie na głębokość około 2 cm. Wnętrze tego tubusa jest czarne, matowe i karbowane.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się długim metalowym, czarnym i gładkim pierścieniem, na którego końcu znajduje się skala głębi ostrości ze znacznikami dla wartości przysłon f/22, f/11, f/5.6 i f/2.8. Skala wygląda podejrzanie i w szczegółach zajmiemy się omówieniem tego faktu w jednym z następnych rozdziałów.

Kolejny element to bardzo duży pierścień do ustawiania ostrości, który ma szerokość aż 55 mm. Jego większą część zajmuje karbowanie, pod którym znajdziemy skalę odległości wyrażoną w stopach oraz metrach, a także skalę odwzorowania zawierającą znaczniki w przedziale od 1:4 do 2:1. Pierścień ten pracuje równo i z należytym oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 120 stopni. Biorąc pod uwagę, że mamy tutaj do obsłużenia ogromny zakres makro sięgający przecież nie do skali 1:1, jak w klasycznych obiektywach do makrofotografii, lecz dalej, aż do 2:1, uznajemy tę wartość za zbyt małą do bardzo precyzyjnych nastaw.

Idąc dalej natrafiamy na kolejny nieruchomy fragment obudowy zawierający niebieski pierścień, logo producenta oraz napis z nazwą i podstawowymi parametrami testowanego obiektywu.

Obudowa kończy się bagnetem służącym do mocowania osłony przeciwsłonecznej oraz nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm. W momencie pracy w skali 2:1 fotografowany obiekt znajduje się 7.5 cm od przedniej soczewki.

Sama przednia soczewka ma średnicę 34 mm i jest ruchoma. Dla minimalnego dystansu fotografowania jest praktycznie na równi z bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej, a przy przechodzeniu do nieskończoności chowa się w wewnętrznym tubusie na głębokość prawie aż 6 cm. Sam wygląd wewnętrznego tubusu trochę nas niepokoi. To ciemna, lekko połyskująca i gładka powierzchnia. Chcielibyśmy tam widzieć materiał całkowicie czarny, matowy z dużą liczbą karbowań – tego niestety nie ma.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, producent chwali się zastosowaniem 12 soczewek ustawionych w 10 grupach. Spoglądając jednak na powyższy schemat trudno mi się tam dopatrzeć 10 grup – wydaje się, że jest ich tam 9. Warto dodać, że mamy tam do czynienia z dwiema soczewkami wykonanymi ze szkła niskodyspersyjnego, dzięki którym obiektyw dorobił się literek APO w nazwie. Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę, której liczba listków zależy od zastosowanego bagnetu: w przypadku Nikon F jest to 7, u Canona 9, a u Sony FE aż 13.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz filtr UV.