Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych własności pełnoklatkowych obiektywów przeznaczonych do aparatów bez komory lustra, których ogniskowa wynosi 24–25 mm a światło zawiera się w przedziale od f/2.0 do f/2.8.

W tej grupie prawdziwym maleństwem jest Samyang. Niewiele większa jest Leica, a w jej przypadku mamy do czynienia z wyraźnie większą wagą. Samyang i Leica są najprostsze optycznie, natomiast Tamron i oba Zeissy zawierają aż 10 soczewek. W oczy rzuca się też minimalna odległość, z której ustawia ostrość Tamron – to oczywiście efekt zastosowania w nim skali odwzorowania 1:2 i całkiem przyzwoita namiastka trybu makro.

Na poniższym zdjęciu Tamron 24 mm f/2.8 Di III OSD M 1:2 stoi pomiędzy Voigtlanderem Apo-Lantharem 2/65 a Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM.

----- R E K L A M A -----

Gdy po raz pierwszy wyciąga się Tamrona 2.8/24 z pudełka, właśnie jego mała waga zwraca uwagę najmocniej. Rozmiary obiektywu sugerują, że będziemy mieli do czynienia z czymś cięższym. Nie oznacza to jednak, że tworzywa sztuczne znajdziemy tam wszędzie. Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza nieruchomą tylną soczewkę. Soczewka ta otoczona jest czarną i bardzo dobrze wyczernioną obudową, w której widnieje okienko o rozmiarach 24×17 mm – niepokojąco mało, jak na rozmiar detektora, do którego obiektyw jest przeznaczony.

Właściwy korpus obudowy jest pokryty czarnym tworzywem sztucznym i rozpoczyna się nieruchomym, gładkim pierścieniem, na którym znajdziemy srebrny pasek oraz znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu. Pierścień szybko zwiększa swoją średnicę i już na powiększonej części znajdziemy napis z nazwą i parametrami obiektywu oraz informację, że zaprojektowano go w Japonii, ale wyprodukowano w Wietnamie.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 18 mm i jest w całości pokryty karbowaniem. Nie znajdziemy tam żadnej skali odległości, ani głębi ostrości. Pierścień pracuje płynnie, z właściwym oporem i z przełożeniem elektronicznym. Nawet przy szybkim kręceniu, przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt ponad 180 stopni. Gdy robimy to wolno, możemy dojść nawet do okolic 650 stopni. Obie te wartości pozwalają na bardzo precyzyjne nastawy. Trzeba jednak pamiętać, że zakres odległości do obsłużenia jest spory, bo obiektyw ustawia ostrość już od 12 cm.

Za pierścieniem do manualnego ustawiania ostrości mamy niewielki fragment obudowy, który płynnie przechodzi w bagnet do mocowania tulipanowej osłony słonecznej, którą kupujący dostaje w zestawie z obiektywem.

Przednia soczewka ma średnicę 26 mm i jest wypukła. Porusza się ona wraz z ustawianiem ostrości. Gdy jest ona ustawiona na minimalną wartość, soczewka znajduje się niespełna 0.5 cm poniżej rantu obudowy. Gdy przechodzimy do nieskończoności, chowa się ona na głębokość niespełna 2 cm. Soczewka jest otoczona czarną obudową oraz nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 10 soczewkami ustawionymi w 9 grupach. Zastosowano trzy elementy wykonanie z niskodyspersyjnego szkła LD oraz jedną soczewkę, której nadano kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy maksymalnie domknąć do wartości f/22.

Kupujący dostaje w komplecie oba dekielki oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną.