Niniejsza tabela prezentuje porównanie podstawowych własności testowanego obiektywu do jego poprzednika i bezlusterkowych konkurentów. Widać, jak wyraźnie zmniejszyła się waga nowego modelu, przez co jest on lżejszy nawet od dzierżącego dotychczasowy rekord minimalnej wagi Canona. W stosunku do poprzednika nie zmieniły się za to rozmiary i średnica filtra. Oba modele Sony oraz Panasonic mogą się dodatkowo pochwalić zastosowaniem aż 11 listków przysłony.

Na poniższym zdjęciu Sony FE 70–200 mm f/2.8 GM OSS II stoi pomiędzy swoim poprzednikiem a lustrzankowym standardem, czyli Sony A 50 mm f/1.4. Widać, że choć ogólne rozmiary nowego obiektywu w stosunku do poprzednika nie zmieniły się, na obudowie pojawiło się kilka nowych elementów. Zmniejszony został pierścień do manualnego ustawiania ostrości, bo trzeba było zrobić trochę miejsca na pierścień do zmiany przysłon, którego nie było w starszym modelu. Zwiększyła się też liczba przełączników.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i wewnętrzny tubus, w którym umieszczono tylną soczewkę. Owa soczewka ma średnicę 30 mm, jest nieruchoma i schowana w obudowie na głębokości prawie 2 cm. Jej otoczenie jest czarne, matowe i wyposażone w karbowania. Od tej strony wszystko wygląda więc świetnie.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się białym, metalowym pierścieniem, na którym znajdziemy napis „Optical Steady Shot” oznaczający zastosowanie mechanizmu optycznej stabilizacji obrazu. Dodatkowo znajdziemy tam oznaczenie bagnetu (E-mount), białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, numer seryjny i modelowy instrumentu, a także informację o miejscu produkcji, którym w tym przypadku jest Tajlandia.

Kolejnym elementem jest miejsce mocowania obrotowego łącznika statywowego. Łącznik ów można zdjąć, ale dotyczy to tylko samej stopki. Co ciekawe, po zdjęciu tej stopki odsłania się małe wybrzuszenie, w którym także mamy gwint statywowy – to świetne rozwiązanie. Nie można za to zdjąć całego obrotowego pierścienia umieszczonego na korpusie obiektywu. W nowych konstrukcjach często rezygnuje się z tej opcji, a szkoda. Zdejmowanie całego łącznika, czyli stopki wraz z pierścieniem, mocno uszczuplało wagę całego zestawu, choć obiektyw cierpiał na tym pod względem wizualnym.

Idąc dalej natrafiamy na nieruchomy pierścień z napisem „FE 2.8/70–200 GM OSS II”. Gdy patrzymy na niego z góry, po prawej stronie, znajdziemy jeszcze logo producenta oraz przełącznik CLICK ON/OFF, który służy do wyboru trybu pracy pierścienia zmiany przysłony pomiędzy płynną i skokową. Po lewej stronie wspomnianego napisu mamy za to całą armadę przełączników. Pierwszy z nich, oznaczony AF/MF, służy do wyboru trybu pracy mechanizmu autofokusa. Drugi to FULL TIME DMF i daje nam możliwość włączenia i wyłączenia opcji ręcznego doostrzania nawet w trybie autofokusa. Trzeci to przełącznik zakresu pracy autofokusa – do wyboru jest opcja FULL i od 3 metrów do nieskończoności. Czwarty przełącznik – OSS ON/OFF – służy do sterowania optyczną stabilizacją obrazu, a piąty (MODE 1,2,3) do wyboru trybu jej pracy. Ostatni przełącznik ma za zadanie blokowanie pierścienia przysłon, albo w opcji automatycznej, albo w opcji manualnej w zakresie od f/2.8 do f/22.

Następnym elementem jest pierścień do zmiany wartości przysłony. Ma on szerokość 12 mm i w połowie pokryto go drobnym karbowaniem ułatwiającym uchwyt. Znajdziemy na nim jeszcze skalę przysłon od f/2.8 do f/22 oraz wartość A, która pozwala na automatyczny wybór przysłony przez korpus aparatu. Pierścień, w zależności od ustawienia odpowiedniego przełącznika, może pracować płynnie lub ze skokiem 1/3 EV.

Pierścień do zmiany ogniskowej ma szerokość 36 mm i w znacznej swojej części jest pokryty czarnym, gumowanym karbowaniem. Pod nim umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 70, 100, 135 i 200 mm. Praca pierścienia jest płynna, równa i szybka. Przesunięcie całego zakresu wymaga obrotu nim o kąt około 60 stopni.

Kolejną częścią jest nieruchomy, biały pierścień, na którym znajdziemy czerwony znaczek G oznaczający serię, do której należy testowany obiektyw oraz trzy okrągłe przyciski blokady ostrości.

Idąc dalej mamy pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 32 mm i jest prawie w całości pokryty czarnym, gumowanym karbowaniem. Pierścień ten nie ma żadnych oznaczeń i pracuje w trybie elektronicznym. Jego ruch jest płynny, ale stawiany przy tym opór dość niewielki. Chyba wolelibyśmy, żeby był choć ciut większy. Przebieg całego zakresu wymaga obrotu pierścieniem o kąt około 130–160 stopni – dokładna wartość zależy trochę od ogniskowej i tempa kręcenia. Są to jednak wartości pozwalające na precyzyjne nastawy.

Ostatnim elementem omawianego obiektywu jest czarny, metalowy i nieruchomy pierścień, który przechodzi w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej oraz nierotujący gwint filtrów o średnicy 77 mm. Na pierścieniu tym znajdziemy napis informujący, że minimalny dystans ustawiania ostrości dla ogniskowej 70 mm wynosi 0.4m/1.32ft, a dla 200 mm 0.82m/2.69ft.

Przednia soczewka jest płaska, nieruchoma i ma średnicę 67 mm. Jest bardzo płytko schowana w obudowie.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 17 soczewkami ustawionymi w 14 grupach. Mamy więc aż sześć soczewek mniej niż u poprzednika – widać skąd zysk na wadze. Tyle, że zamiast na ilość Sony poszło tutaj na jakość, bo mamy mnóstwo elementów specjalnych. Znajdziemy więc tam aż cztery elementy wykonane ze szkła o niskiej dyspersji (dwa Super ED i dwa ED), jedną zwykłą soczewkę asferyczną, jedną asferyczną XA oraz jeszcze jedną, która nie tylko jest asferyczna, ale wykonano ją jeszcze ze szkła niskodyspersyjnego ED. Do kompletu mamy jeszcze kołową przysłonę o jedenastu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22.

Nad jakością pracy pod ostre światło mają czuwać nowe powłoki antyodbiciowe Nano AR Coating II.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną z wyjmowaną ramką (pozwala to uzyskać swobodny dostęp do zamocowanego, opcjonalnego filtra) oraz czarny, sztywny i bardzo solidny futerał. Warto nadmienić, że osłona zmieniła się w stosunku do poprzednika, gdzie mieliśmy wariant tulipanowy.

Stabilizacja obrazu

Producent deklaruje, że Sony 70–200 mm f/2.8 został wyposażony w stabilizację obrazu o skuteczności 4 EV. Aby to sprawdzić, na ogniskowej 200 mm wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/250 do 1/2 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/200 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga 4.3 EV i na taką właśnie wartość oceniamy skuteczność stabilizacji optycznej testowanego obiektywu. Jest to wynik świetny i jednocześnie minimalnie lepszy niż u niedawno testowanego Nikkora Z 70–200 mm f/2.8 VR S.