Aberracja chromatyczna

Jak pisaliśmy w poprzednich rozdziałach, testowanemu Nikkorowi nie brakuje elementów optycznych wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji. Nie dziwi nas więc to, że jego wyniki w kategorii korygowania podłużnej aberracji chromatycznej są świetne. Pokazują to wyraźnie poniższe miniaturki. Warto nadmienić, że sytuacja w tej kwestii nie zmienia się na gorsze po podłączeniu firmowego telekonwertera 1.4x. W obu przypadkach testowany układ radzi sobie bardzo dobrze.

Tutaj też nie można mieć najmniejszych zastrzeżeń, bo niezależnie od użytego detektora wszystkie wyniki trzymają się wartości poniżej 0.04%, a to oznacza, że zawsze są bardzo małe. Poprzeczna aberracja chromatyczna nie da nam się więc we znaki ani trochę.

Sytuacja zmienia się zauważalnie, gdy podłączymy telekonwerter 1.4x. Pokazuje to wyraźnie poniższy wykres.

Obserwowane wartości są teraz wyższe, choć wciąż możemy określić je mianem małych. Natomiast wyniki odnotowane dla brzegu matrycy APS-C/DX, momentami zbliżają się do wartości średnich. Nie jest to jednak powód do poważniejszego niepokoju, choć swoje odzwierciedlenie w rozdzielczości notowanej na brzegu kadru na pewno ma, o czym mogliśmy się przekonać w poprzednim rozdziale.

Nikon Z7, 400 mm, RAW, f/8.0	Nikon Z7, 560 mm (TC), RAW, f/11.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale nie pokazują efektu pływania ogniska, co oznacza, że aberracja sferyczna nie może być duża. Potwierdza to wygląd rozogniskowanych krążków światła uzyskanych przed i za ogniskiem, które nie pokazują istotnych różnic pomiędzy sobą. Jedyne, co daje się zauważyć, to minimalnie bardziej zaakcentowana obwódka w krążku uzyskanym za ogniskiem, ale na szczęście nie jest to efekt duży i nie daje prawie żadnych powodów do obniżenia oceny w tej kategorii.

Nikon Z7, 400 mm, f/4.5, przed	Nikon Z7, 400 mm, f/4.5, za

Nikon Z7, 560 mm (TC), f/5.6, przed	Nikon Z7, 560 mm (TC), f/5.6, za