ISO 12800
NR wyłączone
NR Słabe
NR Standard
NR Mocne
NR Seryjne
ISO 25600
NR Wyłączone
NR Słabe
NR Standard
NR Mocne
NR Seryjne

Najsłabszy stopień odszumiania działa bardzo delikatnie – usuwa część zakłóceń, ale nie wpływa zbytnio na pogorszenie szczegółowości obrazów. W zasadzie nawet „mocny” stopień nie powoduje znaczącej degradacji detali widocznych na zdjęciach, choć oczywiście jest ona zauważalna. Działanie wieloklatkowej redukcji szumów jest podobne do użycia „mocnego” NR. Co więcej, skuteczność tej funkcji jest o wiele większa niż analogicznej, zastosowanej w Sony A57.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 650D(zapisywane jako 14-bitowe) wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z modelu 600D, a także Pentaksa K-30 oraz Nikona D5100.

ISO 100
650D
600D
K-30
D5100
ISO 200
650D
600D
K-30
D5100
ISO 400
650D
600D
K-30
D5100
ISO 800
650D
600D
K-30
D5100
ISO 1600
650D
600D
K-30
D5100
ISO 3200
650D
600D
K-30
D5100
ISO 6400
650D
600D
K-30
D5100
ISO 12800
650D
600D
K-30
D5100
25600 ISO
650D
K-30
D5100

Wycinki zdjęć RAW pokazują w zasadzie to samo, co zaobserwowaliśmy przy okazji porównania przeprowadzonego na JPEG-ach. Najwyższe zaszumienie w testowanej grupie jest w obu Canonach, przy czym różnica pomiędzy EOS-ami a Nikonem uwidacznia się dopiero przy najwyższych czułościach. Pentax z kolei charakteryzuje się najczystszym obrazem, jednak pragniemy przypomnieć, że w K-30 miało miejsce dodatkowe odszumianie plików nieskompresowanych, aktywujące się od czułości 3200 ISO. Stąd zapewne wynika przewaga Pentaksa nad aparatami konkurencji, choć jak zauważyliśmy w teście K-30, wspomniana ingerencja nie była wyjątkowo intensywna.

Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Powyższy wykres jest regularny i nie budzi zastrzeżeń zaobserwowanych w teście K-30. Zmierzone wartości szumu w nowym modelu są odrobinę niższe niż w 600D. Największe różnice jakie zauważyliśmy, występują na najwyższych czułościach i wynoszą maksymalnie 1%. Dlatego też niełatwo je dostrzec na zdjęciach naszej scenki. Z kolei przewaga aparatów Nikona i Pentaksa jest bardziej znacząca i wynosi maksymalnie 9.5% w przypadku D5100 oraz 6% w przypadku K-30. Podobne wnioski można wysnuć na podstawie wyników pomiarów przeprowadzonych na 48-bitowych TIFF-ach.

Darki

Canon EOS 650D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Podobnie ja w pozostałych EOS-ach z 18-megapikselową matrycą średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100.000.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W wyglądzie przedstawionych histogramów nie dostrzegamy niczego niepokojącego. Mają one kształt gaussowskiego rozkładu (tzw. dzwonu), co świadczy o tym, że nie mamy do czynienia ze sztuczną redukcją sygnału. Potwierdzają to również wartości średniego poziomu sygnału i odchylenia standardowego zaprezentowane w poniższej tabelce.

Na zdjęciach wykonanych na najwyższych czułościach da się dostrzec ślady bandingu, a także pewne nierównomierności w naświetleniu matrycy.

Pliki JPEG (rejestrowane równolegle z RAW-ami) także pozwalają dostrzec nierównomierne naświetlanie matrycy oraz lekki banding.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600