Fujifilm X-T10 posiada 5-stopniową skalę odszumiania JPEG-ów. W poniższej tabelce prezentujemy wycinki zdjęć obrazujące intensywność odszumiania na minimalnym (−2), średnim (0) oraz maksymalnym (+2) poziomie, na zdjęciach wykonanych przy czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie −2
Odszumianie 0
Odszumianie +2
ISO 12800
Odszumianie −2
Odszumianie 0
Odszumianie +2

Przy ustawieniu „–2” zdjęcia są na tyle mocno odszumione, że wzmacnianie intensywności tego procesu nie przyniesie nam większego pożytku. Maksymalnie można stosować redukcję na poziomie „0” – przy wyższych wartościach ilość traconych detali jest bardzo duża.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z X-T10 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy zdjęcia z aparatów Panasonic GX7 oraz Sony A6000. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

W porównaniu do konkurentów, zakres dostępnych czułości w formacie RAW jest dość wąski. Matryca Fujifilm wypada bardzo dobrze w kategorii niskich szumów, podobnie z resztą jak w pozostałych aparatach z układem X-Trans II. Co więcej, drobnoziarnista struktura cyfrowych zakłóceń jest przyjemniejsza w odbiorze niż w GX7 i A6000. W tej kategorii, aparaty Panasonika i Sony muszą uznać wyższość X-T10, choć różnice tak naprawdę nie są drastyczne. Sony A6000 z kolei wyróżnia się wysoką szczegółowością obrazu na niskich czułościach.

Sprawdźmy teraz, jak nasza wizualna ocena przekłada się na konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Szum rośnie równomiernie wraz ze wzrostem wartości ISO i nie dostrzegamy niepokojących załamań.

Spójrzmy jeszcze na porównanie poziomu szumu pomiędzy testowanym modelem a aparatami konkurencji. W tym celu zestawiamy ze sobą na wykresie wartości składowej luminancji.

Jak widać, Olympus OM-D E-M10, Panasonic GX7 i testowany aparat idą praktycznie „łeb w łeb” aż do czułości 3200 ISO. Przy wartości o 1 EV wyższej, X-T10 radzi sobie minimalnie lepiej, aczkolwiek różnice nie przekraczają nawet 1/3 EV. Nieco większą przewagę zauważamy w stosunku do A6000 – tu X-T10 wypada lepiej o ok. 1 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku X-T10 zakres ten wynosi od 800 do 1200. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
200
400
800
1600
3200
6400

Histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona, choć widoczne jest niewielkie zaburzenie. Darki nie wykazują cech bandingu, a szum jest jednorodny. Widzimy też, że zastosowano stały sygnał dodawany na wejściu przetwornika ADC. Na plus należy zaliczyć fakt, że poziom szumu jest dość niski, choć przy maksymalnej czułości mamy do czynienia z redukcją sygnału.

W przeciwieństwie do modeli X-T1 i X-E2, obszar wykorzystany na czujniki fazowe autofokusa jest na darkach praktycznie niewidoczny.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200