W Panasoniku S5 II zastosowano matrycę typu CMOS o całkowitej liczbie 25.28 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 35.6×23.8 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 24.2 miliona. Pliki RAW, mające w systemie rozszerzenie RW2, charakteryzują się rozdzielczością 6000×4000 pikseli.

Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, a pomiary wykonaliśmy przy pomocy programu Imatest. W teście wykorzystaliśmy obiektyw Panasonic Lumix S Pro 50 mm f/1.4. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

----- R E K L A M A -----

Maksymalne osiągi stoją na zbliżonym poziomie jak np. w Sony A7 IV. Mniej zanotowały modele Canona i Nikona, czyli EOS R6 Mark II oraz Z6 II, w przypadku których nie zanotowaliśmy śladów wyostrzania. Na podstawie poniższych wykresów, wygenerowanych dla przykładowego JPEG-a z Lumiksa S5 II widać, że wyostrzanie JPEG-ów (mimo ustawienia tego parametru na wartość „-5” jest obecne. Świadczą o tym lokalne maksima w profilach na granicy czerni i bieli oraz bardzo wydatne wybrzuszenia w przebiegu funkcji MTF. Wprawdzie sama funkcja tylko minimalnie przyjmuje wartości większe od 1, nie ma jednak wątpliwości odnośnie stosowania wyostrzania.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu także wykorzystaliśmy obiektyw Panasonic Lumix S Pro 50 mm f/1.4. Najwyższe wyniki otrzymane przy jego pomocy prezentujemy na poniższym wykresie.

Najwyższy wynik w powyższym zestawieniu notuje bezlusterkowiec Sony. Nie stanowi to żadnego zaskoczenia bowiem w przeciwieństwie do 24-megapikselowych matryc u rywali, jego sensor ma rozdzielczość 33-megapikseli. Ale już dla przysłon f/5.6 i wyższych, Lumix S5 II osiąga najwyższe rezultaty w wybranej grupie aparatów. Co ciekawe, uzyskane w jego przypadku wyniki są nieco niższe od tych zmierzonych u starszego Lumiksa S5.

Spójrzmy jeszcze na wykresy z Imatestu, które pozwolą nam ocenić kwestię filtra antyaliasingowego.

Wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista dla obu składowych, świadczą o całkowitym braku filtra AA. A warto przypomnieć, że zarówno w przypadku EOS-a R6 Mark II, Nikona Z6 II, jak i Sony A7 IV mamy do czynienia z niesymetrycznymi filtrami, co oczywiście skutkuje spadkiem zdolności rozdzielczej. Przewaga Lumiksa jest zatem w pełni zrozumiała.

Ponieważ takie rozwiązanie wiąże się ze znacznie większym ryzykiem pojawienia się efektu mory, zobaczmy wycinek zdjęcia tablicy testowej i sprawdźmy, czy jest on widoczny.

Na bardzo drobnych, powtarzających się wzorach kolorowe artefakty dają się łatwo dostrzec.

Tryb wysokiej rozdzielczości (High Resolution Mode)

Podobnie jak u poprzednika, czy w modelach S1 i S1R, Panasonic wyposażył testowanego Lumiksa w tryb wysokiej rozdzielczości. Działa on w oparciu o wykonanie 8 ekspozycji z przesunięciem sensora o pół sensela, możliwe do zrealizowania dzięki obecności stabilizacji matrycy. Unikamy w ten sposób potrzeby demozaikowania, a wynikowy obraz charakteryzuje się bardzo dużą rozdzielczością i szczegółowością. Aparat zapisuje zarówno pliki JPEG (w dwóch wielkościach: LL – 48 Mpix i XL – 96 Mpix), jak i RAW. Te drugie zawsze mają wielkość 96 Mpix. Z dodatkowych opcji, możemy wybrać równoczesne nagrywanie standardowych zdjęć (też w formacie RAW) oraz ustalać opóźnienie migawki: od 1/8 s do 30 s. Wykorzystywana jest wyłącznie migawka elektroniczna, a zakres stosowanych czasów naświetlania jest ograniczony do 8s – 1/8000 s. Maksymalna nastawa ISO to 3200, a przysłony – f/16. Warto także dodać, że używanie trybu HR wymaga od fotografa trochę cierpliwości – przy krótkich czasach ekspozycji „zamraża” on aparat na ok. 7-8 sekund.

Tryb ten przeznaczony jest generalnie do fotografowania statycznych obiektów ze statywu, choć Panasonic przewidział także opcję niwelującą rozmycie obiektów będących w ruchu.

W celu sprawdzenia rozdzielczości obrazu w trybie HR, wykonaliśmy kolejną serię zdjęć, przy równoczesnym zapisie zwykłych plików JPEG i RAW. Najpierw przetestowaliśmy JPEG-i. W poniższej tabelce zamieszczamy maksymalne wyniki dla trybu zwykłego i HR (XL).

format	wynik
JPEG standardowy	3147
JPEG XL	5666

Tryb HR daje dużo, bo aż 80% wyższe MTF-y niż standardowo. Nie ma się jednak co z tego cieszyć, bowiem jak widać na podstawie poniższych wykresów, JPEG-i w trybie HR są wyostrzane i to mocno. Już w trybie standardowym widać uwydatnianie, natomiast w przypadku JPEG-a XL zarówno lokalne maksima w profilach na granicy czerni i bieli są wyraźnie większe, ponadto funkcja MTF zdecydowanie przekracza wartość 1.

RAW-y z kolei (standardowe oraz HR) przekonwertowaliśmy w aplikacji DNG Converter, a następnie wywołaliśmy przy wykorzystaniu dcraw.

format	wynik
RAW standardowy	3262
RAW HR	4317

Tutaj wzrost zdolności rozdzielczej jest mniejszy niż w przypadku JPEG-ów i wynosi nieco ponad 32% względem trybu standardowego. Niestety, za jego część z pewnością odpowiada wyostrzanie RAW-ów, co widać na podstawie poniższych wykresów. Nie jest ono tak intensywne jak w przypadku JPEG-ów XL, ale pozostaje obecne. Wyostrzanie surowych plików z pewnością nie zasługuję na jakąkolwiek pochwałę.

Ślady wyostrzania są jednoznaczne, i to zarówno na profilach na granicy czerni i bieli (lokalne maksima) oraz bardzo wydatne wybrzuszenia w przebiegu funkcji MTF. Na podstawie niskich wartości odpowiedzi w częstości Nyquista możemy również wnioskować, że tryb HR działa jak „sprzętowy” filtr antyaliasingowy, rozmywający po prostu obraz. To także częściowo tłumaczy, dlaczego trudno dostrzec ślady mory, nawet na bardzo drobnych wzorach naszej tablicy pomiarowej.