Panasonic S5 II umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400 i 12800 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie na najniższym poziomie jest już zauważalne. Widać, że kolejne stopnie przynoszą zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się w pewnym stopniu na utracie detali. Generalnie można uznać, że stopień „0” sprawdza się naprawdę nieźle.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z S5 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem R6 Mark II oraz Sony A7 IV.

Podobnie jak w przypadku JPEG-ów, poziom szczegółowości jest porównywalny w obrębie wybranej grupy aparatów. Zmienia się natomiast intensywność zakłóceń spowodowanych efektem mory, która naszym zdaniem najbardziej daje się we znaki w Lumiksie. Jeśli chodzi o poziom zakłóceń, różnice pomiędzy poszczególnymi modelami rzucają się w oczy dopiero dla wysokich nastaw, rzędu ISO 12800. Dla tej wartości, Lumix S5 II i EOS R6 Mark II wypadają podobnie, a zarazem nieco korzystniej od Sony A7 IV.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Lumix S5 II generuje najniższy szum luminancji w naszym zestawieniu. Dla nastawy ISO 6400 największą przewagę Panasonika zauważamy względem A7 IV (niecałe 1 EV), mniejsze różnice występują w porównaniu do R6 Mark II oraz Z6 II (oba ok. 1/2 EV).

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i 14-bitowych RAW-ów. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku S5 II zakres ten wynosi od 255 do 768. Identyczny zakres ma również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 300 000 zliczeń.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Do ISO 6400 wygląd histogramów nie budzi większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dla wyższych nastaw ich charakterystyka zmienia się i rozkłady mocno się wypłaszczają. Patrząc natomiast na darki, na najwyższych nastawach ISO dostrzeżemy pewne niejednorodności, głównie przy prawej i górnej krawędzi kadru. Niemniej, nie są one szczególnie duże, dlatego nie powinny być powodem do zmartwień.

Na zakończenie prezentujemy także darki w formacie JPEG.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800