Jeśli chodzi o jakość wykonania, to trudno jej coś zarzucić. Obiektyw daje nam dwa bardzo wygodne i gumowane pierścienie, pierwszy do manualnego ustawiania ostrości, drugi do zmiany ogniskowej. Oba chodzą z należytym oporem i pozwalają na dokładne ustawienie wymaganych parametrów. Pomiędzy pierścieniami znajdziemy jeszcze czytelną skalę odległości. Z jednej strony Zukio kończy się metalowym bagnetem, a z drugiej nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 72 mm.

Wraz ze wzrostem ogniskowej rozmiar obiektywu rośnie prawie dwukrotnie, bo przedni układ soczewek wysuwa się na tubusie, który jest na szczęście jednolity i wygląda bardzo solidnie. Czy wysuwanie to nie spowoduje jednak zasysania kurzu do wnętrza konstrukcji? Trudno nam powiedzieć, bo nasz test trwał za krótko aby jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Na pewno więcej na ten temat będą mogli powiedzieć użytkownicy, którzy popracują z tym instrumentem co najmniej kilka miesięcy.

Można sobie jeszcze zadać pytanie o to jak zmienia się światło obiektywu wraz ze wzrostem ogniskowej. Producenci często oferują nam atrakcyjny zakres, ale potem okazuje się, że bardzo dobre światło jest trzymane tylko na samym początku, a potem błyskawicznie spada. U Olympusa tak na szczęście nie jest i światło spada w miarę liniowo wraz z przyrostem ogniskowej, co pokazuje poniższa tabelka.

Jeśli chodzi o konstrukcję wewnętrzną, to w przypadku Olympusa 12-60 mm mamy do czynienia z czternastoma elementami ustawionymi w dziesięciu grupach. Olympus nie poskąpił nam tutaj specjalnych soczewek. Tak więc mamy jeden element niskodyspersyjny ED, któremu nadano kształt asferyczny, dwie inne soczewki ze zwykłego szkła, także o powierzchniach asferycznych, dwa dodatkowe elementy ze szkła ED i jeszcze jeden element ze szkła Super ED. Obrazu całości dopełnia przysłona o 7 listkach, którą można domknąć do f/22.