XZ-2 oferuje zapis zdjęć używając proporcji: 4:3 (domyślnie), 3:2, 16:9, 1:1, w rozmiarach: L (duży), M (średni) i S (mały) oraz stopniach kompresji: SF (bardzo dobra), F (dobra), N (normalna) i B (podstawowa). Nastawy te przekładają się na następującą rozdzielczość:

• L: 3968×2976,
• M: 3200×2400, 2560×1920, 1920×1440, 1600×1200,
• S: 1280×960, 1024×768, 640×480.

Pliki zapisywane są na karcie pamięci w następujących formatach:

• JPEG,
• RAW,
• RAW+JPEG.

• vivid,
• natural,
• muted,
• portrait,
• ART (11 programów).

• automatyczna – aparat włączy odszumianie przy długich ekspozycjach,
• włączona – odszumianie będzie realizowane przy każdym zdjęciu,
• wyłączona.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji odszumiania oraz wyostrzania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.

ISO 3200
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 6400
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 12800
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne

Na przykładach przedstawionych powyżej wyraźnie widzimy, że nawet przy najmniejszym stopniu odszumiania jest ono realizowane dość intensywnie. Pamiętajmy, że czułość powyżej ISO 1600 aparat traktuje jako rozszerzoną – a tym samym informuje nas, że spodziewać się powinniśmy pogorszenia jakości obrazu. Jednak wartym podkreślenia jest fakt, że przy najniższym stopniu wyostrzania i czułości poniżej ISO 12 800 detal nie jest tracony, a szum niewielki. Taki plik powinien być użyteczny, gdy interesuje nas tylko publikacja w internecie czy wydruk w formacie pocztówkowym.

Poniżej znajdują się przykłady zasięgu funkcji wyostrzania. Tak jak i poprzednio prezentujemy wycinki scenki w formacie JPEG, zrobione w pełnej rozdzielczości.

Ostrość −2
Ostrość 0
Ostrość +2

Nastawa środkowa wyostrzania (czyli 0) nie oznacza wyłączenia algorytmu, tylko średni poziom jego działania. Nawet na najwyższym ustawieniu wyostrzanie nie powoduje znaczących deformacji kontrastowych krawędzi – pojawia się tylko nieznaczny efekt halo.

Balans bieli

• automatyczny,
• światło słoneczne (5300 K),
• cień (7500 K),
• chmury (6000 K),
• światło żarowe (3000 K),
• światło jarzeniowe (4000 K),
• pod wodą,
• światło błyskowe (5500 K),
• 2 ustawienia własne według wzorca,
• CWB, czyli ręczne wybranie temperatury w skali Kelvina (w zakresie 2 000–14 000 K).

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite ColorChecker. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach), a uzyskane w ten sposób wyniki dla przetestowanych ustawień balansu bieli prezentujemy w tabeli poniżej.

Aparat oddaje naturalnie barwy bez tendencji do zbytniego przesycania. Przy świetle żarowym – zarówno w trybie automatycznym, jak i gdy korzystamy z preselekcji wartości temperatury koloru – odbiór wizualny zdjęć jest pozytywny mimo dość dużego błędu: kolorystyka wydaje się naturalna. Podczas testów algorytm dobierania balansu bieli działał poprawnie, sprawdzając się w zdecydowanej większości fotografowanych scen.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Żarowe Balans bieli: Auto (zachowuje ciepłe kolory)
Światło: Żarowe Balans bieli: Auto
Światło: Żarowe Balans bieli: Żarowe
Światło: Żarowe Balans bieli: 3000K
Światło: 5500K Balans bieli: Auto
Światło: 5500K Balans bieli: 5500K
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Auto
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Zachmurzenie
Światło: Błysk Balans bieli: Auto
Światło: Błysk Balans bieli: Błysk

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

Szum

Szum narasta liniowo do wartości ISO 400. Przy wyższej czułości widać, że włącza się dodatkowe odszumianie, które powoduje zmniejszenie mierzalnego szumu o około 1%. Wysokie czułości są już dość mocno modyfikowane przez oprogramowanie aparatu. Znając zachowanie matrycy, tj. inną reakcję krzemu na tak odmienne fale światła jak czerwień i niebieski, możemy uznać, że konstruktorzy i programiści spisali się nieźle, sprowadzając sygnały składowe do tego samego poziomu. Wykres ten jest swoistą gwarancją braku przebarwień w całym spektrum czułości. Szum w kanale chrominancji nie ma przebarwień.

Niżej przedstawiamy wycinki sceny testowej zarejestrowanej w formacie JPEG na najmniejszym możliwym do ustawienia wyostrzaniu.

Od razu da się zauważyć zupełnie inne traktowanie odszumiania i wyostrzania przez aparaty XZ-1 oraz XZ-2. Mimo bardziej widocznego szumu na wycinkach z testowanego modelu zachowany detal jest dużo lepszy. Tak dzieje się aż do czułości ISO 1600, którą należy traktować jako ostatnią natywną. Można nawet powiedzieć, że w kwestii detalu model XZ-2 dorównuje aparatowi Canon G1 X i zdecydowanie wyprzedza Panasonika LX7 oraz Samsunga EX2F. Wyższa czułość jest już w dużej mierze naznaczona szumem i mało przydatna, gdy chcemy wydobyć wartość obrazu z wykorzystaniem piksela. Gdy natomiast celem naszym jest wykonywanie odbitek formatu pocztówki czy też oglądanie zdjęć na ekranie monitora, może się okazać, że nawet ISO 12 800 nie będzie bardzo razić (w przeciwieństwie do obrazów uzyskiwanych z aparatów LX7 oraz EX2F, które przy najwyższej czułości serwują kolorową papkę).

Musimy przyznać, że pod tym względem omawiany model wywarł na nas pozytywne wrażenie – choć Olympus zawsze uchodził za producenta oferującego bardzo dobry silnik JPEG.