W A77 II przewidziano (przynajmniej teoretycznie) możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Oprócz nich istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu (z dwoma stopniami intesywności), działająca tylko przy wyborze formatu zapisu JPEG. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne zdjęcie z uśrednionym szumem. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich pięciu ustawień odszumiania dostępnych w A77 II, dla trzech najwyższych wartości ISO (oraz dodatkowej, dostępnej jedynie przy aktywnej wieloklatkowej redukcji szumów – 51200).

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu (normalna)
Wieloklatkowa redukcja szumu (wysoka)
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu (normalna)
Wieloklatkowa redukcja szumu (wysoka)
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu (normalna)
Wieloklatkowa redukcja szumu (wysoka)
ISO 51200
Wieloklatkowa redukcja szumu (normalna)
Wieloklatkowa redukcja szumu (wysoka)

Rezultat działania odszumiania „niskiego” prezentuje się nie najgorzej. Pozostałe stopnie w znacznym stopniu redukują detale. W modelu A77 II po raz pierwszy zaprezentowano dodatkowy stopień odszumiania dla wieloklatkowej redukcji szumów. Niestety obydwa nie sprawdzają się należycie, bowiem jakość obrazu jest bardzo niska. Można się ewentualnie pokusić o używanie jej tylko do ISO 6400. Przy wyższych czułościach zdjęcia prezentują się po prostu fatalnie.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A77 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Nikona D7100 oraz Pentaksa K-3. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Na niskich czułościach wszystkie trzy porównywane powyżej aparaty oferują podobny, a zarazem wysoki poziom jakości zdjęć. Ilość rejestrowanych detali jest na tyle duża, że powinna zadowolić nawet wymagających fotografujących. Szum na zdjęciach z lustrzanki Sony uwidacznia się szybciej niż w D7100 i K-3, bowiem już przy ISO 400 dostrzegamy delikatną przewagę tych dwóch modeli. Wraz ze wzrostem czułości, A77 II coraz mocniej odstaje od konkurencji. Przy ISO 3200 szum daje całkiem mocno się we znaki w modelu Sony, podczas gdy w pozostałych aparatach jego negatywny wpływ na jakość obrazu jest mniej dostrzegalny.

Różnice w jakości obrazu pomiędzy A77 II i poprzednikiem uwidaczniają się mniej więcej od ISO 3200. Nowy model wypada nieco lepiej, choć jego przewaga staje się wyraźna dopiero przy ostatniej wspólnej wartości czułości (ISO 12800).

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Na powyższym wykresie obserwujemy trzy załamania: mniejsze pomiędzy czułościami 800 i 1600 oraz 3200 i 6400, większe natomiast między 6400 a 12800. Świadczą one najprawdopodobniej o manipulacji danymi z matrycy na poziomie plików RAW.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Najniższych poziomem zakłóceń z porównywanej grupy czterech modeli charakteryzuje się Nikon, a zaraz za nim znajduje się Pentax. Biorąc pod uwagę zakres do ISO 6400 (a więc nie uwzględniając odszumiania w Sony dla wyższych wartości), przewaga konkurentów nad A77 II wynosi od 1 i 2/3 EV do ok. 2 EV. To sporo, co więcej jest to wyraźnie widoczne nie tylko na wykresach, ale także wycinkach zdjęć.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A77 II na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 128, jednak od pewnego momentu zaczyna powoli maleć. Co ciekawe, dla maksymalnej czułości znów nieco wzrasta. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Do wyglądu histogramów wygenerowanych dla zdjęć w zakresie czułości ISO 50–6400 trudno mieć jakieś szczególne zastrzeżenia. Ich kształt przypomina rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Od ISO 1600 maksimum rozkładu zaczyna przesuwać się w lewo (na co wskazują średnie wartości sygnału zaprezentowane w tabelce poniżej), jednak owo przesunięcie jest w zasadzie minimalne, a statystyka nie zostaje zachwiana. Dopiero dla dwóch najwyższych czułości odchylenie standardowe przekracza wartość sygnału, co wraz z histogramami o charakterystyce grzebieniowej sugeruje, że czułości te są uzyskiwane na drodze programowej.

Patrząc na same darki można mieć pewne zastrzeżenia do ich wyglądu. Na wysokich czułościach obserwujemy drobne niejednorodności w rozkładzie szumu na matrycy (w okolicach prawego górnego rogu) oraz niewielki banding.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600