Tokina 11–16 mm f/2.8 nie posiada konkurenta o zbliżonych ogniskowych i świetle, przynajmniej w odpowiadającej półce cenowej. Najbliżej jest Sigma 10–20 mm f/3.5, która ma co prawda większy zakres ogniskowych, ale gorsze światło. Jeszcze łatwiej jest filmowej Tokinie, która jest niemal pierwsza w wyścigu, zatem trudno o jakiekolwiek porównania. Można jedynie przypomnieć tabelę z testu obiektywu w wersji fotograficznej.

Na poniższym zdjęciu Tokina stoi wraz z Sigmą 10–20 mm f/3.5 i Canonem 24–105 mm f/4.

Tokina 11–16 mm T/3 rozpoczyna się metalowym bagnetem. Tylna soczewka znajduje się niemal na równi z nim, kiedy ogniskowa ustawiona jest na 11 mm i chowa wgłąb tubusu przy ustawieniu 16 mm. Okolice bagnetu są dobrze wyczernione i nie odkrywają wnętrza obiektywu. Bardzo podobnie zachowuje się również fotograficzna wersja obiektywu. Niestety filmowa wersja nie posiada żadnego elektronicznego chipu, tak więc body nie dostaje żadnych informacji. Nie jest to być może duża wada, ponieważ wszystkie nastawy i tak są manualne, jednak zapisywanie danych do EXIF-u czy metadanych z pewnością by nie zaszkodziło.
----- R E K L A M A -----

Budowa obu obiektywów jest bardzo podobna. Trzymając je w ręku mamy pewność, że nie jest to tandetny plastik, który zaraz się rozpadnie. Producent w obu przypadkach zapewne korzystał z tych samych materiałów, jednak filmowa wersja posiada zupełnie gładką powierzchnię. Długość jest praktycznie taka sama, różnią się osłoną przeciwsłoneczną, która w wersji filmowej jest minimalnie mniejsza.

Zaraz za bagnetem znajduje się nieruchomy pierścień, na którym widoczna jest czerwona kropka ułatwiająca mocowanie obiektywu. Za nim pierścień zmiany przesłony, której brak w wersji fotograficznej. Pracuje on z równym oporem. Jest to oczywiście cecha filmowych obiektywów, które są pozbawione skoków przesłony. Na pierścieniu, szerokim na 10 mm znajdują się oznaczenia wyrażone w stopniach transmisji. O dziwo są one naniesione poziomo, podczas gdy większość obiektywów filmowych wszelkie wartości ma pionowo, by operator stojący obok kamery mógł je odczytywać. Przysłona pracuje w zakresach T3–T22.

Kolejny pierścień służy do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość 13 mm i podobnie jak pozostałym pierścieniom, jego pracy nie można zarzucić nic złego. Kierunek zmiany ogniskowej jest odwrotny, w porównaniu do wersji fotograficznej. Naniesione są także oznaczenia wszystkich ogniskowych w odstępach 1 mm w całym zakresie. W tym pierścieniu znajduje się także 6 gwintowanych otworów w równych odstępach.

Dalej znajduje się nieruchomy pierścień, który zawiera niebieskie logo Tokiny. Zaraz za nim znajduje się najszerszy, bo mierzący 27 mm, pierścień ostrości, którego część (18 mm) jest karbowana, a pozostała zawiera skalę wyrażoną w metrach i stopach.

Wszystkie pierścienie zawierają dodatkowe zębatki, co jest naturalną cechą obiektywów filmowych. Są one przeznaczone do współpracy z urządzeniami typu follow focus, czy innymi mechanizmami, które ułatwiają ich używanie. Są one szerokie na 5 mm i zawierają standardowy moduł 0.8. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by używać ich bez żadnych dodatkowych urządzeń, a dodatkowym plusem jest pozostawienie gumowego karbowania na pierścieniu ostrości, gdybyśmy jednak chcieli ustawiać ją ręcznie. Minimalna odległość ostrzenia wynosi około 35 cm.

Nieskończoność znajduje się po właściwej, filmowej stronie, w obu wersjach obiektywu. Niestety zakres pracy w obu obiektywach jest mały i wynosi niecałe 90 stopni. Od wersji filmowej oczekuje się, by było to jak najwięcej, dla dokładnego ustawienia punktu ostrości. Z drugiej strony jest to obiektyw ultraszerokokątny, czego konsekwencją jest duża głębia ostrości. Nadal jednak jesteśmy nieco rozczarowani brakiem modyfikacji i rozszerzenia zakresu w stosunku do wersji fotograficznej. Co ważne, skala ostrości naniesiona na obiektywie zgadza się z faktyczną odległością punktu ostrości. Nastawiając więc obiektyw na określony punkt, możemy oczekiwać, że obiekt umieszczony w takiej odległości od matrycy będzie ostry.

Obiektyw kończy się czerwonym paskiem, podczas gdy fotograficzna wersja ma pasek złoty. Dalej jest mocowanie osłony przeciwsłonecznej a także nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm. Co bardzo ważne w obu wersjach, to fakt, że zarówno zmiana ogniskowej jak i ostrości nie powoduje zmiany rozmiaru obiektywu, a rozkład ciężkości nieznacznie się zmienia. Ma to duże znaczenie przy korzystaniu z systemów stabilizacji, gdzie zmiana tego punktu może równać się z ponownym wyważaniem całego zestawu.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną.