Aberracja chromatyczna

Tamron 1.8/45 nie ma dużych problemów z podłużną aberracją chromatyczną, choć jej wpływ daje się zauważyć na maksymalnym otworze względnym. Na szczęście, po przymknięciu przysłony o 1 EV, problem znika prawie całkowicie. Są to osiągi gorsze niż u Sigmy A 1.4/50, która pomimo lepszego światła lepiej korygowała tę wadę, a jednocześnie bardzo porównywalne do tego, co widzieliśmy u Nikkora 1.8/50G.

Wyniki, jakie uzyskaliśmy w kategorii poprzecznej aberracji chromatycznej, zaprezentowane są na poniższym wykresie.

Gdyby pozostać tylko przy analizie brzegu pełnej klatki, to wyniki w okolicach 0.06% uznajemy za małe, przez co obiektyw można tylko chwalić. Gdy jednak spojrzymy na brzeg matrycy APS-C, otrzymane wyniki dochodzą do okolic 0.1%, a więc poziomu średniego. Tutaj więc Tamron musi znów uznać wyższość niektórych konkurentów. Przykładowo, Sigma A 50 mm f/1.4 DG HSM nigdzie nie przekroczyła poziomu 0.04%, Nikkor AF-S 50 mm f/1.8G trzymał się wszędzie poziomu 0.07–0.08%, a Canon EF 50 mm f/1.8 STM notował wyniki w przedziale 0.02–0.06%.

Mamy tutaj więc trochę powtórkę z tego, co widzieliśmy w przypadku rozdzielczości w centrum kadru. Wyniki Tamrona są dobre lub bardzo dobre, trudno go za coś mocno krytykować, ale jednocześnie nawet tańsi konkurenci potrafią momentami wypadać lepiej.

Nikon D3x, RAW, f/2.0	Nikon D3x, RAW, f/16.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale wyraźnie pokazują, że obiektyw nie ma najmniejszych problemów z „pływaniem” ogniska. Krążki światła uzyskane przed i za ogniskiem nie są może identyczne, ale nie pokazują żadnych mocno niepokojących rzeczy. Co więcej, nawet na f/1.8 obraz dawany przez Tamrona ma dobry kontrast i jest pozbawiony charakterystycznej mgiełki, którą widać w przypadku konstrukcji optycznych, które źle korygują aberrację sferyczną. Wszystkie te przesłanki pozwalają nam wyciągnąć wniosek, że Tamron 1.8/45 nie ma zauważalnych problemów z korygowaniem aberracji sferycznej.

Nikon D3x, f/1.8, przed	Nikon D3x, f/1.8, za