Zobaczmy, jak na tym tle wyglądają osiągi obiektywu Sigma C 20 mm f/2 DG DN. Wyniki, jakie uzyskał on w centrum kadru oraz na brzegach matryc APS-C i pełnej klatki, są zaprezentowane poniżej.

Osiągi zaprezentowane w centrum kadru nie biją może rekordów rozdzielczości, ale zdecydowanie nie można mieć do nich zastrzeżeń. Na maksymalnym otworze względnym mamy do czynienia z dobrym poziomem ponad 61 lpmm, a po przymknięciu przysłony o 1–2 EV obiektyw dociera do wartości 71–72 lpmm.

Problemem dla Sigmy jest to, co pokazał jej główny konkurent, czyli Sony FE 20 mm f/1.8G, który od maksymalnego otworu względnego notował poziom 80 lpmm, a po przymknięciu pobił rekord rozdzielczości sięgający 83.7 lpmm. Na tym tle Sigma zdecydowanie więc nie błyszczy.

Wyniki Sigmy, zarówno na brzegu matrycy APS-C jak i na brzegu pełnej klatki są przyzwoite, a momentami nawet dobre. W końcu na maksymalnym otworze względnym notujemy rezultaty w okolicach 41–42 lpmm, a więc poziom przyzwoitości jest tam osiągany. W przypadku obiektywu o kącie widzenia przekraczającym 90 stopni i świetle f/2.0 to osiągnięcie budzące uznanie.

Martwi nas jednak bardzo duża różnica osiągów pomiędzy centrum kadru a jego brzegiem. Choć na obronę Sigmy można powiedzieć, że na brzegu kadru nie widać już takiej dominacji Sony. Wręcz przeciwnie, momentami to Sigma potrafi być ciut lepsza – widać to na przykład na brzegu pełnej klatki i w okolicach maksymalnego otworu względnego. Po mocniejszym przymknięciu przysłony, Sony wraca jednak na prowadzenie, bo potrafi wtedy notować wyniki w okolicach 60 lpmm, tymczasem Sigma maksymalnie dociera do ponad 53 lpmm na brzegu APS-C i prawie 47 lpmm na brzegu pełnej klatki.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

A7R III, JPEG, 20 mm, f/2.0

A7R III, JPEG, 20 mm, f/2.8