_1105457014.jpg)
_1663272818.jpg)
Sigma C 20 mm f/2 DG DN - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Chociaż w konstrukcji optycznej testowanej Sigmy zastosowano dwa elementy wykonane ze szkła niskodyspersyjnego (jeden FLD i jeden SLD), podłużnej aberracji chromatycznej nie udało się skorygować do końca. Widać ją na maksymalnym otworze względnym, a nawet po przymknięciu przysłony o 1 EV. Na szczęście, w obu przypadkach nie mamy jednak do czynienia z problemem dużym.
Sigma wypada tutaj jednak gorzej od Sony 1.8/20G, a ten obiektyw miał przecież trudniejsze zadanie z uwagi na lepsze światło.
 |
Zobaczmy teraz, jak testowana Sigma radzi sobie z poprzeczną aberracją chromatyczną. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.
Widać wyraźnie, że wada ta nie zależy tutaj ani od detektora, ani od wartości przysłony. Praktycznie wszystkie nasze pomiary pokazały wartości w bliskich okolicach 0.04%. Jest to granica poziomu znikomego i małego, a więc Sigma zasłużyła tutaj na zdecydowane pochwały. Skorygowanie poprzecznej aberracji chromatycznej, przy takich parametrach obiektywu, wcale nie jest łatwym zadaniem.
| A7R III, RAW, FF, f/2.0 | A7R III, RAW, FF, f/11.0 |
|
|
Aberracja sferyczna
Pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale nie pokazują wyraźniejszego efektu „pływania” ogniska. Wygląd rozogniskowanych krążków światła, które zostały uzyskane przed i za ogniskiem wskazuje jednak na to, że aberracja sferyczna nie została skorygowana perfekcyjnie. Różnice w wyglądzie są zauważalne, bo krążek uzyskany przed ogniskiem pokazuje jaśniejszą obwódkę.
| A7R III, f/2.0, przed | A7R III, f/2.0, za |
|
|
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.