Rzeczywisty rozmiar obiektywów	Lewy:   42+/- 0.05 mm Prawy:  42+/- 0.05 mm	8 / 8.0 pkt
Rzeczywiste powiększenie	7.99+/- 0.05 raza	3 / 3.0 pkt
Sprawność optyczna	72.5+/- 1.5%	7 / 25.0 pkt
Aberracja chromatyczna	W centrum umiarkowana, na brzegu średnia.	6 / 10.0 pkt
Astygmatyzm	Jak na tę klasę sprzętu zaskakująco dobrze!	8.1 / 10.0 pkt
Dystorsja	Odległość pierwszej zakrzywionej linii od centrum pola w stosunku do promienia pola widzenia: 35% ±3%	3 / 10.0 pkt
Koma	Pojawia się mniej więcej w 70% pola widzenia i na samym brzegu jest zauważalnie większa od średniej.	6.3 / 10.0 pkt
Nieostrość obrazu	Nieostrość pojawia się w odległości 63% ±4% od centrum pola widzenia.	1 / 10.0 pkt
Pociemnienie brzegowe	Średnie.	3.2 / 5.0 pkt
Odwzorowanie bieli	Kilkanaście procent różnicy pomiędzy transmisją w świetle czerwonym i świetle niebieskim.	3.5 / 5.0 pkt
Kolimacja osi	Idealna.	5 / 5.0 pkt
Wewnętrzne odblaski	Lewy: Prawy: Widać, że trochę światła przedostaje się bokiem (jaśniejszy obszar w stronę śruby centralnej).	2.8 / 5.0 pkt
Obudowa	Zaskakująco solidna i gustowna jak na ten poziom cenowy. Dobrej jakości guma (nie śmierdzi!) na obiciu, choć troszkę za śliska. Dobrze leży w ręku i przy oku. Gumowane i regulowane muszle okularowe o trzech stopniach. Guma przy obiektywach minimalnie odchodzi. Wyprodukowana w Chinach.	7.5 / 8.0 pkt
Ogniskowanie	Wygodna i karbowana śruba centralna o zakresie pracy 550 stopni. Pracuje niezbyt płynnie. Indywidualne ogniskowanie poprzez karbowany pierścień na prawym okularze. Rusza zewnętrzną soczewką.	4.1 / 5.0 pkt
Wyjście na statyw	Jest, dość wygodne w dojściu.	3 / 3.0 pkt
Rozstaw okularów	od 55.7 do 72.9 mm	3 / 6.0 pkt
Min. odległość ostrego widzenia	2.1 metra.	2 / 2.0 pkt
Okulary	O polu własnym 64.8 stopnia (wg wzoru uproszczonego) i 59.1 stopnia (wg wzoru tangensowego).	14 / 20.0 pkt
Pole widzenia	Zmierzone przez nas wyniosło 8.11 ±0.04 i było 0.4 stopnia niższe niż to podane w specyfikacjach. Spore nadużycie. Pole jednak bardzo duże jak na tę klasę sprzętu.	5 / 8.0 pkt
Wyczernienie i kurz wewnątrz tubusa	Tubusy czarne, lekko połyskujące. Denko ciemne. Stosunkowo czysto – tylko nieliczne drobinki kurzu.	4.2 / 5.0 pkt
Winietowanie centralne	Lewy: Prawy: OL: 4.48%, OP: 4.19%.	3 / 8.0 pkt
Jakość pryzmatów	Dobre BaK-4.	8 / 8.0 pkt
Powłoki antyodblaskowe	Zielonkawe na obiektywach i okularach. Intensywność średnia. Pryzmaty świecą się bardzo mocno – wygląda na to, że tam nie ma powłok.	4 / 5.0 pkt
Gwarancja [w latach]	2	2 / 6.0 pkt
Wynik ostateczny	61.4%	116.7 / 190 pkt
Wynik Ekono		0pkt.

Podsumowanie

• gustowna i solidna jak na tę klasę cenową obudowa,
• bardzo duże pole widzenia jak na parametry 8×42,
• przyzwoicie korygowana aberracja chromatyczna,
• bardzo mały astygmatyzm,
• umiarkowana koma,
• prawidłowe wyczernienie i czystość wewnątrz tubusów,
• dobrej klasy pryzmaty ze szkła BaK-4,
• rozsądny stosunek jakości do ceny.

• pole widzenia dużo niższe niż podane w specyfikacjach,
• spory obszar nieostrości przy brzegu pola widzenia,
• przeciętna transmisja,
• zbyt duża dystorsja,
• jajowate źrenice wyjściowe,
• trochę za mały maksymalny rozstaw okularów.

Wydźwięk podsumowania tego testu może być różny w zależności od oczekiwań. Jeśli ktoś wierzył, że firma Delta Optical robi cuda, wynikiem nowego Foresta II może być troszkę zawiedziony. Jeśli jednak jesteśmy realistami i zdajemy sobie sprawę, że lornetka dachowa klasy 8×42 kosztująca poniżej 500 zł musi być pełna kompromisów, wynik ostateczny można przyjąć z optymizmem.

Mamy bowiem do czynienia z ładnie wyglądającą, dość poręczną, dobrze wykonaną, w pełni wodoodporną lornetką klasy 8×42, która ma pole widzenia większe od większości, nawet znacznie droższych konkurentów. Oferuje nam przy tym pryzmaty ze szkła BaK-4 i całkiem przyjemne wyniki w wielu ważnych kategoriach (np. koma, astygmatyzm, aberracja chromatyczna, wyczernienie wewnątrz tubusów). Co więcej, firmie Delta Optical udało się wprowadzić na rynek następcę, który wcale nie jest wyraźnie droższy od poprzednika, a ma od niego znacznie lepsze parametry (pole widzenia wzrosło aż o ponad 1 stopnień, a odległość minimalnej ostrości zmalała o około 1 metr) i trochę lepsze własności optyczne oraz mechaniczne (pojawiła się pełna wodoodporność na zanurzenie). Naprawdę trudno oczekiwać znacznie więcej.

Tak jak napisaliśmy wcześniej, w tej klasie cenowej kompromisy jednak są i w naszym podsumowaniu nie możemy o nich nie napisać. Rzućmy najpierw okiem na wykres transmisji.

Do dobrych osiągów sporo brakuje. Rozumiem, że w tej klasie cenowej trudno oczekiwać powłok dielektrycznych na pryzmatach i musimy się pogodzić z powłokami aluminiowymi, które dają straty na poziomie 10–12%. Gdyby jednak na wszystkich pozostałych granicach powietrze-szkło zastosowano przyzwoite powłoki wielowarstwowe, transmisja i tak powinna być o kilka procent wyższa. Obecny wynik i spora ilość światła odbijana od pryzmatów sugerują, że gdzieś powłok mogło zabraknąć, albo zastosowano zwykłe powłoki jednowarstwowe słabo zoptymalizowane do współczynnika załamania szkła, na które je nałożono.

Nie sposób nie wspomnieć o ściętych źrenicach, które na samym starcie zabierają nam 4–5% światła. W połączeniu z co najwyżej przeciętną transmisją, tych strat zaczyna robić się całkiem sporo.

Osobny temat to pole widzenia. Spójrzmy najpierw na osiągi najbardziej renomowanych konkurentów w tej kategorii. Umożliwi to nam niniejsza tabela. Żadna z tych doskonałych przecież lornetek nie oferuje pola większego niż 8 stopni. Pole wyraźnie większe od 8 stopni oferują w zasadzie tylko lornetki Porro klasy 8×40. Jeśli chodzi o dachówki 8×42, lornetki z polem większym od 8 stopni da się policzyć na palcach jednej ręki. Nic więc dziwnego, że wynik ponad 8.5 stopnia deklarowany przez Deltę wyglądał nam podejrzanie. I faktycznie okazało się, że realne pole jest aż 0.4 stopnia mniejsze. Trochę to nieładne, tym bardziej, że uczciwie napisane pole 8.1 stopnia wyglądałoby na obudowie nie mniej imponująco. Napiszę nawet więcej. Projektując taką lornetkę wcale nie porywałbym się z przysłowiową motyką na Słońce i nie decydowałbym się na pole sięgające ponad 8 stopni, ale wynoszące raczej w okolicach 7.5–7.8 stopni. Taki wynik nadal lokowałby Foresta II w czołówce tej kategorii, a jednocześnie lekko ograniczone pole pozwoliłoby zredukować powierzchnię sporych nieostrości obserwowanych na jego brzegu oraz wpłynąłby na zmniejszenie komy, dystorsji czy poprzecznej aberracji chromatycznej. Być może udałoby się także uniknąć wpadki z mocno jajowatymi źrenicami.

Wniosek jest chyba prosty. Konstruując tanią lornetkę, gdzie i tak musimy borykać się z wieloma kompromisami, nie warto iść w ekstrema i na siłę żyłować niektóre parametry. To chyba jedyne poważne zastrzeżenie jakie możemy mieć do Foresta II. Pozostałe wpadki jesteśmy w stanie mu wybaczyć, bo to naprawdę ładna i przyjemna lornetka, oferowana przy tym w przystępnej cenie.