Teleskop Schmidta
Teleskop Schmidta, nazywany również kamerą Schmidta, został zaprojektowany i skonstruowany w roku 1930 przez mechanika hamburskiego obserwatorium Bernarda Schmidta. W przypadku tego instrumentu, zwierciadło główne ma prosty kształt sferyczny, a aberracje sferyczne są niwelowane poprzez umieszczenie płytki korekcyjnej w środku krzywizny zwierciadła. Płytka korekcyjna jest cienką warstwą szkła o dość skomplikowanym kształcie, która powoduje, że zewnętrzne części padającej wiązki światła rozchodzą się na tyle, iż niwelują późniejszy efekt zbieżoności, wywołany aberracją sferyczną. Średnica płytki jest mniejsza od średnicy zwierciadła, aby cała wiązka światła (nawet jej odchylone części) po przejściu przez płytkę padała na zwierciadło.
W teleskopach Schmidta otrzymujemy pole widzenia dość dużych rozmiarów
pozbawione komy i aberracji sferycznej. Pole to nie jest jednak płaskie
lecz zakrzywione, co obchodzi się stosując zakrzywione płyty szklane lub
błony fotograficzne. Instrumenty takie potrafią dawać użyteczne pole
widzenia sięgające nawet 25 stopni. Wadą kamer Schmidta jest fakt, że
długość tubusu teleskopu, ze względu na umieszczenie płytki korekcyjnej
w środku krzywizny zwierciadła głównego, jest dwa razy dłuższa niż wielkość ogniskowej.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.