Nazwa Summicron jest połączeniem dwóch słów, łacińskiego summus oznaczającego najwyższy oraz cron mającego odnosić się do greckiego boga czasu Chronosa, ale również do szkła typu kron, charakteryzującego się dużą zawartością tlenku potasu oraz niskim współczynnikiem załamania światła, a także niską dyspersją. W latach 50-tych XX wieku szkło to stało się powszechnie dostępne i skłoniło ówczesną firmę Leitz do wykorzystania go w nowych konstrukcjach optycznych swoich obiektywów.

Pierwszy Summicron, będący rozwinięciem składanego Summitara ze szkłem lantanowym, został wprowadzony w 1953 roku, nieco przed premierą aparatu Leica M w 1954 roku. Był to obiektyw składający się z 7 soczewek ustawionych w 6 grupach, skonstruowany w wariancie składanym (collapsible mount) i wyposażony w mocowanie gwintowe (M39). Niedługo potem, w 1956 roku, linia ta została uzupełniona o Summicrona 2/50, także zawierającego 7 soczewek w 6 grupach, ale już w klasycznej obudowie oraz z bagnetem Leica M.

Schemat optyczny Summicrona-M 2/50 z 1994 roku.

Kolejna generacja tego modelu pojawiła się w roku 1969 i, co ciekawe, miała prostszą konstrukcję optyczną podwójnego gaussa, składającą się z 6 soczewek w 4 grupach. Czwarta generacja weszła na rynek w 1979 i uzyskała literkę M w nazwie, żeby odróżniać obiektyw od produkowanych już wtedy równolegle modeli z mocowaniem Leica R. Piątą generację wprowadzono w 1994 roku, natomiast w roku 2013 ukazał się APO-Summicron-M 50 mm f/2 o bardziej skomplikowanej konstrukcji z 8 soczewkami w 5 grupach z jednym elementem asferycznym.
----- R E K L A M A -----

Na przestrzeni tych wszystkich lat Leica produkowała Summicrony na praktycznie wszystkich swoich mocowaniach i o różnych ogniskowych. Najbardziej klasyczne modele miały parametry 2/28, 2/35, 2/50 i 2/90. Nie zabrakło tutaj premier w bardziej niszowych bagnetach jak np. Leica Q (APO-Summicron 43 mm f/2 ASPH) czy Leica S (Summicron-S 100 mm f/2 ASPH).

Leica APO-Summicron-M 75 mm f/2 ASPH.

Jeśli chodzi o ogniskową 75 mm, to tutaj historia jest stosunkowo krótka, bo Leica weszła w te dość nietypowe parametry dopiero w roku 2005 (z produkcją rozpoczętą najprawdopodobniej już w roku 2004) i od razu zaprezentowała model z literkami APO w nazwie, czyli APO-Summicron-M 75 mm f/2 ASPH. Mieliśmy do czynienia z konstrukcją zestawioną z 7 elementów w 5 grupach. Wykorzystano tam specjalne rodzaje szkła, w tym szkło fluorytowe (dla elementu 2) oraz szkło o anomalnej dyspersji częściowej i wysokim współczynniku załamania światła (dla elementu 4, który ma również asferyczną powierzchnię).

Leica APO-Summicron-SL 35 mm f/2, Voigtlander Apo-Lanthar 50 mm f/2, Voigtlander Apo-Lanthar 65 mm f/2 Macro i Leica APO-Summicron-SL 75 mm f/2.

Summicronów nie mogło zabraknąć również w najnowszym systemie Leica SL. Tutaj jednak producent zdecydował się na wprowadzenie na rynek od razu skomplikowanych optycznie modeli z literkami APO w nazwie. Jak dotychczas, w tej linii ukazało się sześć modeli, których zestawienie prezentuje niniejsza tabela.

Jak widać, klasyczne parametry 2/28, 2/35, 2/50, 2/75 i 2/90 zostały tutaj uzupełnione o ultraszerokokątny model Super-APO-Summicron-SL 21 mm f/2 ASPH. Co więcej, w harmonogramach premier systemu Leica SL pojawiał się też APO-Summicron-SL 24 mm f/2 ASPH, ale jeszcze nie było jego oficjalnej premiery.

Nasi wierni Czytelnicy wiedzą już, że w lipcu 2025 roku rozpoczęliśmy testy optyki systemu L-mount/SL-mount. Na pierwszy ogień poszedł duży i ciężki Panasonic Lumix S Pro 50 mm f/1.4. Chcąc określić maksymalne osiągi nowego systemu, nie mogliśmy odmówić sobie przyjemności sprawdzenia tutaj obiektywów Leiki. Pierwszym modelem, jakiemu przyjrzymy się uważniej, jest właśnie APO-Summicron-SL 75 mm f/2 ASPH.

Za wypożyczenie obiektywu do testów dziękujemy Leica Store w Warszawie.