Wszystko co chcieliście wiedzieć o technologii półprzepuszczalnego lustra ale wstydziliście się zapytać
1. Dobre i złe strony konwencjonalnego lustra
Zastosowanie lustra w głównym torze optycznym aparatu miało kolosalne konsekwencję dla jego funkcjonalności. Błąd paralaksy odszedł w zapomnienie, wizjer zaczął przedstawiać realny podgląd finalnego zdjęcia. Szczególnie od czasu wynalezienia lustra, które samo powracało w dolne położenie. W latach sześćdziesiątych szturmem na rynek wszedł system pomiaru światła przez obiektyw, czyli TTL, który pozwala mierzyć światło tylko w obszarze kadru bez względu na ogniskową. Z czasem podwójne lustro pozwoliło skonstruować system automatycznego ustawiania ostrości w takiej postaci, jaki istnieje do dziś. Oczywiście trudno o idealne rozwiązania, lustrzanki jednoobiektywowe mają też swoje wady.
 Schemat współczesnej lustrzanki jednoobiektywowej: obiektyw (1), zwierciadło główne (2), zwierciadło autofocusu (3), detektor AF (4), migawka (5), matryca (6), matówka z kolektywem (7), pryzmat pentagonalny (8), czujnik pomiaru światła (9), okular (10). |
Po pierwsze jest to kolejny dość skomplikowany układ mechaniczny, który w ułamku sekundy musi podnieść lustro, wyhamować i ustabilizować je w górnym położeniu, uaktywnić migawkę, poczekać aż migawka się zamknie i możliwie szybko opuścić je w dolne położenie. Przy 5 kl/s to wszystko dzieje się w czasie mniejszym niż 0.2 sekundy. Warto dodać, że nawet aparaty tradycyjne, utrwalające obraz na kliszy, osiągały dużo większe prędkości, mimo tego że w międzyczasie trzeba jeszcze tę kliszę przewinąć. Układ pozwalający zrobić to wszystko w tak krótkim czasie stanowi sporą część aparatu oraz jego ceny.
Po drugie, wstrząs towarzyszący otwieraniu się zwierciadła może wpłynąć na rozdzielczość zdjęcia, dlatego z czasem wprowadzono do niektórych modeli możliwość wstępnego podnoszenia lustra.
Po trzecie, szybko przemieszczające się części aparatu w jego wnętrzu wywołują intensywne ruchy powietrza, które niesie najróżniejsze zanieczyszczenia i może je osadzić na matrycy. Oczywiście zanieczyszczenia mogą też powpadać podczas wymiany obiektywu. Pracę mechanizmu dobrze obrazuje film który powstał z użyciem szybkiej kamery (1000 kl/s), pokazujący pracę lustra w aparacie Praktica BX20. Mniej dramatyczne przykłady można znaleźć w Internecie. Im szybszy tryb seryjny oferuje aparat, tym większą kontrolę nad ruchem zwierciadła musi gwarantować mechanizm.
Na koniec warto zauważyć, że lustro musi mieć odpowiednio dużą przestrzeń na ruch, co ogranicza minimalną odległość ostatniej soczewki obiektywu od detektora. To z kolei ogranicza inżynierów projektujących obiektywy.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.