Testy zakresu tonalnego przeprowadzamy w oparciu o zdjęcia tablicy Stouffer T4110 zapisane w formacie RAW i przekonwertowane do 48-bitowych TIFF-ów, za pomocą programu dcraw. Wyniki otrzymane przez nas dla A500 prezentujemy na poniższym wykresie.

Dla czułości w zakresie od ISO 200 do ISO 1600 całkowity zakres tonalny utrzymuje się na stałym poziomie bliskim 8 EV. Przy ISO 3200 jest on minimalnie wyższy, a przy wyższych czułościach zaczyna nieco opadać. Wyniki są prawie takie same jak osiągnięte przez Sony A550 z matrycą o nieco większej liczbie pikseli. Wynik można uznać za utrzymujący się w górnej strefie typowych osiągnięć testowanych przez nas lustrzanek.

Więcej o praktycznych możliwościach odwzorowania rozpiętości tonalnej przez aparat mówi zakres tonalny dla najlepszej jakości zdjęcia, czyli przy stosunku szumu do sygnału na poziomie 0.1. Tutaj znowu wyniki są prawie takie same jak osiągnięte przez Sony A550. Dla ISO 200 zakres tonalny dla najlepszej jakości zdjęcia osiąga tylko 6.3 EV. Nie jest to wynik rzucający na kolana. Szkoda, że aparat nie ma ISO 100, bo wtedy moglibyśmy liczyć na troszkę więcej. Na pocieszenie warto zauważyć, że w tej kategorii przy zadanej czułości ISO A500 jest lepsze od A230 z matrycą CCD o prawie 1 EV. To oczywiście efekt mniejszych szumów CMOS-a na wyższych ISO.

Zakres tonalny na plikach zapisanych w formacie JPEG możemy ocenić wizualnie na wycinkach zdjęć tablicy Stouffer T4110. Odległość pomiędzy sąsiednimi polami szarości wynosi 0.3 EV.

ISO	Granica bieli
200
400
800
1600
3200
6400
12800
ISO	Granica czerni
200
400
800
1600
3200
6400
12800

Przy omawianiu zakresu tonalnego pokazujemy tradycyjnie, jak zachowują się zdjęcia przy obróbce komputerowej, kiedy to rozjaśniamy je lub przyciemniamy. Zwykle wykonujemy dwa nocne zdjęcia przy czułości ISO 100 i 1600, przysłonie f/11 i czasach odpowiednio 30 i 2 s. W przypadku A500 zamiast ISO 100 zmuszeni byliśmy użyć ISO 200 skracając jednocześnie czas ekspozycji do 15 sekund. W tym samym czasie wykonaliśmy analogiczne zdjęcia Pentaxem K-x. Pliki RAW zostały maksymalnie doświetlone o +4 EV i przyciemnione o −4 EV w programie Adobe Lightroom, a następnie wywołane do 48-bitowych TIFF-ów.

ISO 200
	0 EV	+4 EV
A500
K-x
ISO 1600
A500
K-x

Zarówno dla ISO 200 jak i ISO 1600 zdjęcie wynikowe wyglądają podobnie w przypadku obu aparatów, a poziom szumu i ilość zachowanych szczegółów jest porównywalna.

ISO 200
	0 EV	−4 EV
A500
K-x
ISO 1600
A500
K-x

W przypadku przyciemniania jasnych partii obrazu, Sony A500 i Pentax K-x zachowują się podobnie, a różnice w obrazach wynikowych z obu aparatów są minimalne.

Funkcja D-Range i HDR

W Sony A500 mamy dwie funkcje, których nazwy sugerują poprawianie zakresu tonalnego na zdjęciach. Pierwsza z nich, D-range, zmienia sposób skalowania jasności w JPEG-ach, tak aby rozjaśnić ciemniejsze fragmenty zdjęć. Tak więc widać więcej, ale tak naprawdę zakres tonalny zdjęć nie ulega zmianie. Decyzję o poziomie rozjaśniania możemy pozostawić oprogramowaniu aparatu lub wybrać z zakresu od 1 do 5.

Funkcja HDR działa w taki sposób, że aparat automatycznie wykonuje dwa zdjęcia z różną ekspozycją, a następnie łączy je za sobą produkując jednego JPEG-a. Dzięki temu zwiększa się realny zakres tonalny na uzyskanym zdjęciu.

Różnica ekspozycji zdjęć składowych może być ustawiana automatycznie. Jeśli zdecydujemy się na wybór ręczny, to do dyspozycji mamy zakres od 1 EV do 3 EV ze skokiem 0.5 EV.

Poniższa tabelka prezentuje zdjęcia wykonane przy wyłączonej funkcji D-Range, przy maksymalnym poziomie D-Range oraz przy maksymalnym zasięgu funkcji HDR. Na jej podstawie można porównać wynik działania obu wymienionych funkcji.

Aparat:Sony A500 + Sony 50 mm f/1.4
D-Range OFF	D-range poziom 5	HDR 3 EV
Parametry: 50 mm, f/5.6, exp. 1/5 sek., ISO 200 Plik: JPEG 4272×2848 pix, 2.5 MB	Parametry: 50 mm, f/5.6, exp. 1/5 sek., ISO 200 Plik: JPEG 4272×2848 pix, 3.4 MB	Parametry: 50 mm, f/5.6, exp. 1/5 sek., ISO 200 Plik: JPEG 4272×2848 pix, 2.3 MB

Zarówno funkcja D-Range jak i HDR rozjaśniają ciemniejsze partie zdjęć, a nie mają większego wpływu na przepalenia. Dla uniknięcia dużej liczby pikseli prześwietlonych przy automatycznej ekspozycji trzeba korzystać z kompensacji ekspozycji. Ogólnie znany jest fakt pojawiania się wyraźniejszego szumu na zdjęciach wykonanych z użyciem funkcji D-Range, który możemy zaobserwować zarówno w obszarach cienia, jak i dobrze oświetlonych. Za to funkcja HDR we wszystkich obszarach zmiejsza ilość szumu. Nie dziwi nas to, bo poprzez składanie dwóch zdjęć zwiększa się ilość użytecznego sygnału. Przedstawiony przykład pokazuje, że funkcja HDR mniej rozjaśnia ciemne fragmenty zdjęć niż maksymalny poziom D-Range. Nie ma jednak co narzekać, bo uzyskane zdjęcia można dodatkowo rozjaśniać za pomocą dowolnego programu do ich obróbki.

Na koniec jeszcze wypada bardzo pochwalić obecność funkcji HDR w Sony A500. Z drugiej strony jej ograniczona funkcjonalność zostawia miejsce dla kolejnych modeli Alf z wyższej półki. Przydałaby się możliwość zapisania (najlepiej w formacie RAW) zdjęć składowych oraz wprowadzenie wyboru ich liczby. Rozpiętość 3 EV warto by poszerzyć np. na przedział od −3 EV do +5 EV lub jeszcze dalej.