W Canonie 600D mamy do dyspozycji standardową dla najnowszych EOS-ów czterostopniową skalę redukcji szumów: redukcja wyłączona, poziom standardowy, słaby lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie najwyższej natywnej czułości ISO 6400.

ISO 6400
NR Wyłączony
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny

Trzeba przyznać, że odszumianie w 600D, nawet na maksymalnym poziomie działa całkiem rozsądnie. Mimo wyraźnej redukcji zaszumienia, proces ten nie spowodował drastycznej utraty szczegółów na zdjęciu. Pod tym względem lustrzanka Canona zachowuje się wyraźnie lepiej w porównaniu na przykład do Sony A580.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 600D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z Canona 550D oraz Pentaksa K-r i Sony A580.

ISO 100
600D
550D
K-r
A580
ISO 200
600D
550D
K-r
A580
ISO 400
600D
550D
K-r
A580
ISO 800
600D
550D
K-r
A580
ISO 1600
600D
550D
K-r
A580
ISO 3200
600D
550D
K-r
A580
ISO 6400
600D
550D
K-r
A580
ISO 12800
600D
550D
K-r
A580
25600 ISO
K-r

Przy porównywaniu RAW-ów z 600D i 550D otrzymujemy to, czego się spodziewaliśmy. Jakość obrazu na surowych plikach z obu tych aparatów jest porównywalna, a szum utrzymuje się w zasadzie na takim samym poziomie. Ciekawie w powyższym zestawieniu zachowuje się K-r. Jego przewaga na wyższych czułościach jaką zauważyliśmy na JPEG-ach może wynikać z dodatkowego procesu odszumiania. W przypadku surowych plików również można dostrzec przewagę Pentaksa, jeśli chodzi o szumy na wyższych czułościach. Teoretycznie na RAW-ach sprawa powinna być ewidentna, o ile faktycznie mamy do czynienia z surowymi plikami. Przypomnijmy, że w przypadku K-r pomiary poziomu szumu na RAW-ach wskazywały na nieznaczną redukcję szumów przez oprogramowanie aparatu (począwszy od ISO 3200 w górę). Trudno zatem jednoznacznie ocenić, na ile przewaga K-r nad 600D jest zasługą rzeczywistych możliwości matrycy, a na ile jest to wynik działania oprogramowania. Spójrzmy zatem na wyniki pomiaru poziomu szumu na surowych zdjęciach z nowego EOS-a. Być może one podsuną nam dodatkowe informacje.

Porównując powyższy wykres z analogicznym z testu modelu 550D, można zauważyć minimalne różnice na wyższych czułościach. Są one jednak na tyle małe, że w zasadzie nie mają znaczenia przy wizualnej ocenie poziomu szumu – o czym przekonaliśmy się przed chwilą – i wyniki z obu tych aparatów można śmiało uznać za porównywalne.

Powróćmy jednak do porównania pomiędzy 600D a K-r. W teście tego ostatniego uznaliśmy, że RAW-y do czułości ISO 1600 można uznać za surowe. W tym zakresie wartości jakie notuje Pentax są co prawda minimalnie niższe, aczkolwiek różnica jest zbyt mała, by można ją było dostrzec na zdjęciach. Od ISO 3200 przewaga K-r jest wyraźna, zarówno na zdjęciach, jak i w notowanych wartościach poziomu szumu. Wykres dla 600D wygląda w porządku i nie widać na nim żadnych oznak odszumiania surowych plików, czego nie można było powiedzieć o wykresie w teście K-r. W przypadku Pentaksa uznaliśmy, że ewentualna ingerencja w poziom szumu na wyższych czułościach jest raczej stosunkowo niewielka. Można by zatem zaryzykować stwierdzenia, że przewaga K-r faktycznie wynika z lepszych właściwości matrycy. Jednak niemożność dokładnego określenia stopnia wspomnianej ingerencji, uniemożliwia dokonanie miarodajnego porównania, a tym samym wydanie jednoznacznej opinii.

Darki

Canon EOS 600D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Podobnie ja w pozostałych EOS-ach z 18-megapikselową matrycą średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100.000.

Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 2559 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych.

Darki zapisane w formacie JPEG prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat, a przedstawione dla nich histogramy zostały wykonane w skali logarytmicznej.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

Canon przyzwyczaił nas do tego, że darki z EOS-ów wyglądają w porządku. W wyglądzie przedstawionych histogramów nie dostrzegamy niczego niepokojącego. Mają one kształt gaussowskiego rozkładu (tzw. dzwonu), co świadczy o tym, że nie mamy do czynienia ze sztuczną redukcją sygnału. Potwierdzają to również wartości średniego poziomu sygnału i odchylenia standardowego zaprezentowane w poniższej tabelce.

Jedyne co wzbudza w nas niesmak, to lekki „banding” widoczny na najwyższych czułościach.