Wyniki testu zakresu tonalnego nieco nas rozczarowały. O ile maksymalny rezultat dla ISO 200 (ISO 100 jest wartością rozszerzoną) i SNR=10 wynosi 6.4 EV (w E-M5 było 6.6 EV) i nie daje większych powodów do narzekań, to wraz ze zwiększaniem czułości, osiągi E-M1 są coraz słabsze. Dla wysokiej jakości zdjęć przewaga starego OM-D nad nowym dochodzi nawet do 1 EV na najwyższych czułościach. Prawdę powiedziawszy po udoskonalonym modelu spodziewaliśmy się nieco lepszego zachowania w tej kategorii.

X-Pro1 generalnie także nieco lepiej wypadł od E-M1. Wprawdzie dla SNR=1 i ISO 200 oraz 400 Olympus minimalnie go wyprzedza, ale dla pozostałych kryteriów obrazu górą pozostaje aparat Fujifilm. GH3 z kolei radzi sobie najsłabiej z porównywanej grupy aparatów w całym zakresie czułości i dla wszystkich SNR.

Zakres tonalny na plikach zapisanych w formacie JPEG możemy ocenić wizualnie na wycinkach zdjęć tablicy Stouffer T4110. Odległość pomiędzy sąsiednimi polami szarości wynosi 0.3 EV.

ISO	Granica bieli
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
ISO	Granica czerni
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Przy omawianiu zakresu tonalnego pokazujemy, jak zachowują się zdjęcia przy obróbce komputerowej, kiedy rozjaśniamy je lub przyciemniamy. Testowanym aparatem zdjęcia wykonaliśmy przy czułościach ISO 200 oraz 1600 i przysłonach odpowiednio f/16 oraz f/11. Dodatkowo, scenkę sfotografowaliśmy aparatem Fujifilm X-E1 przy identycznych parametrach ekspozycji. W obu aparatach czasy otwarcia migawki wynosiły odpowiednio 30 s dla niskich i 2 s dla wysokiej czułości. Następnie zdjęcia wywołaliśmy jako 48-bitowe TIFF-y dcrawem i w Lightroomie rozjaśniliśmy o +4 EV oraz przyciemniliśmy o −4 EV, po czym zapisaliśmy jako zdjęcia 24-bitowe.

200 ISO
OM-D E-M1
X-E1
1600 ISO
OM-D E-M1
X-E1

Po rozjaśnieniu zdjęć z E-M1 na ISO 200 można śmiało stwierdzić, że widać na nich praktycznie tylko szum. X-E1 poradził sobie dużo lepiej, bowiem udało się odzyskać sporą ilość szczegółów. Dla czułości ISO 1600 rozjaśnianie daje słabe wyniki w obu aparatach. Wciąż jednak X-E1 zachowuje się lepiej, ponieważ da się dostrzec zarysy szczegółów, a szum jest niższy niż w E-M1. Warto jeszcze zwrócić uwagę, że na wycinkach z OM-D sprzed obróbki szum jest wyższy dla ISO 200 niż 1600. Przyczyn takiego stanu rzeczy należy najprawdopodobniej upatrywać w dłuższej ekspozycji dla ISO 200, z czym wiąże się silny wpływ szumu termicznego (co pokazaliśmy w rozdziale szóstym, części poświęconej darkom).

W kategorii przyciemniania jasnych partii obrazu nie widać już tak wyraźnych różnic. Przede wszystkim, zdjęcia z X-E1 są nieco jaśniejsze niż z OM-D, mimo zachowania takich samych parametrów ekspozycji.

200 ISO
OM-D E-M1
X-E1
1600 ISO
OM-D E-M1
X-E1