Panasonic Lumix LX100 II tak jak poprzednik charakteryzuje się matrycą typu multiaspect, która maksymalną rozdzielczość 17 Mpix daje przy proporcjach obrazu 4:3 (rozmiar sensora wynosi wtedy 17.3×13 mm). Wszystkie pomiary wykonaliśmy właśnie przy tym ustawieniu.

Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO1223, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Najlepszą jakość obrazu otrzymamy dla środkowej ogniskowej – tutaj, dla f/2.7 oraz f/4.0 wartość funkcji MTF50 przekracza 2000 linii na wysokość obrazu. Najszersza nastawa daje nieco słabsze rezultaty, jednakże plusem jest fakt, że już przy najszerzej otwartej przysłonie otrzymamy wynik przekraczający poziom przyzwoitości. Najlepszym wynikiem będziemy jednak się cieszyć dopiero na przysłonie f/5.6, co oznacza, że obiektyw na tej ogniskowej nie jest idealnie skorygowany. Podobnie dzieje się przy najkrótszej ogniskowej, która równocześnie charakteryzuje się najsłabszymi rezultatami – ale wciąż niezłymi, już od najniższej wartości przysłony.

W ogólności, zachowanie aparatu w centrum kadru możemy ocenić pozytywnie. Spójrzmy zatem, jak wygląda sytuacja na brzegu.

Tutaj króluje ogniskowa 34 mm (ekwiwalent 75 mm dla pełnej klatki), która oferuje bardzo zbliżone rezultaty do tego, co pokazała w centrum kadru. Podobnie wysoką jakością obrazu możemy się cieszyć, gdy ustawimy obiektyw na 23 mm (50 mm dla pełnej klatki). Nieco odstaje najszersza nastawa, gdzie wykres dla przysłon f/1.7–f/8.0 jest spłaszczony.

Ogólnie rzecz biorąc, w tej kategorii znowu musimy aparat pochwalić.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG, które wykonaliśmy z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość. Wykresy prezentują wyniki dla centrum i brzegu kadru.

Charakter wykresów jest dla plików RAW i JPEG zbieżny. Wyjątkiem jest jednak bok kadru dla ogniskowej 11 mm – tutaj z boku kadru otrzymujemy jeszcze gorsze rezultaty, niż w RAW-ach. Być może JPEG-i tracą na szczegółowości ze względu na efekt „pompowania pikseli”, który wynika z ogromnej dystorsji na najszerszym kącie, o której napiszemy poniżej.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

23 mm f/4.0

23 mm f/16

Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna dla plików JPG w aparacie LX100 II jest korygowana bardzo dobrze. Nie będzie nam dokuczać w zasadzie na żadnej z kombinacji ogniskowej i przysłon.

Wiadomym jest, że w dobie cyfrowej obróbki sygnału dużo łatwiej korygować wady obiektywu, implementując specjalny algorytm, niż poświęcać czas na konstrukcję optyczną. Często producenci decydują się na kompromis, próbując konstruować jak najmniejszy obiektyw, który nie będzie pozbawiony wad, a ciężar ich korekcji przerzucić na proces tworzenia plików JPEG. Spójrzmy zatem, jak prezentują się wyniki analizy plików RAW.

Wszystkie wartości przysłon dla ogniskowej 11 mm będą charakteryzowały się obecnością zauważalnej na zdjęciach aberracji chromatycznej. Znacznie lepiej wygląda jedna sytuacja przy dłuższych ogniskowych, gdzie, poza maksymalnym otworem względnym, mamy do czynienia z nieznaczącym poziomem tej wady. Tym razem, na plus wyróżnia się ogniskowa 34 mm (75 mm dla pełnej klatki).

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przedstawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

10.9 mm f/1.7	34 mm f/16

Dystorsja

Jeżeli zatem chodzi o liczby, na zdjęciu JPEG dystorsja waha się od −1.8% na najszerszym kącie, przez −0.6% na ogniskowej środkowej do pomijalnej wartości −0.01% na najwęższym kącie widzenia. Na RAW-ach jest znacznie gorzej, zwłaszcza na ogniskowej 11 mm – tutaj dystorsja osiąga ogromną wartość −12.4.% Na szczęście, wraz ze wzrostem ogniskowej wada się zmniejsza i na ogniskowej 24 mm (ekw. 50 mm) mamy do czynienia z (wciąż wysokim) rezultatem −3.99%, a na 34 mm (75 mm) – pomijalną wartość −0.5%.

JPEG	RAW
10.9 mm
22.7 mm
34 mm

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy dla formatu obrazu 4:3. W poniższej tabelce prezentujemy wyniki otrzymane dla plików JPEG.

Jak widać, winietowanie w plikach JPEG jest w zasadzie nieobecne, gdyż jego maksimum wynosi zaledwie 0.14 EV i jest to wartość zupełnie niezauważalna.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Analiza plików RAW pokazuje, że winieta może być nieco dokuczliwa jedynie przy najszerszym kącie widzenia. Dla ogniskowych 23 mm (50 mm) oraz 34 mm (75 mm) wada ta nawet przy najszerszym otworze względnym nie przekracza −0.5 EV.

JPEG	RAW
10.9 mm
f/1.7	f/1.7
f/2	f/2
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
f/16	f/16
22.7 mm
f/2.7	f/2.7
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
f/16	f/16
34 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
f/16	f/16

Koma i astygmatyzm

W aparacie LX100 II z widoczną komą spotkamy się przy ogniskowej 11 mm oraz 23 mm. Dla wartości 34 mm nie zauważymy zniekształcenia punktowego obrazu diody.

Centrum	Róg
10.9 mm, f/1.7
22.7 mm, f/2.7
34 mm, f/4

Przebiegi składowych pionowych i poziomych ciężko nazwać idealnymi. Zarówno na ogniskowej 11 mm jak i 34 mm z największym astygmatyzmem mamy do czynienia dla przysłon, kolejno f/4.0 oraz f/5.6 czyli tam, gdzie przymknięcie przysłony powinno już tę wadę zniwelować. Poprawny przebieg zauważymy za to dla wartości 23 mm.

Odblaski