Dzięki stosunkowo dużej, dobrze wyprofilowanej i ogumowanej rękojeści aparat leży w dłoni naprawdę dobrze, nawet w jednej ręce. Niemniej, ze względu na przesunięty ku przodowi środek ciężkości, większość użytkowników będzie podtrzymywać obiektyw lewą ręką. Mamy wówczas dostęp do stosunkowo szerokiego (20 mm) i wyraźnie karbowanego pierścienia zoomu. Regulacja ogniskowej może się także odbywać przy pomocy dźwigni okalającej spust migawki. Pierścień możemy także wykorzystać do innych celów – np. zmiany kompensacji ekspozycji, czułości ISO, balansu bieli itp. Warto także dodać, że obie metody pozwalają sterować ogniskową płynnie, a także skokowo. W tym drugim przypadku obiektyw będzie się zatrzymywał na następujących pozycjach: 25, 28, 35, 50, 70, 90, 135, 160, 200, 250, 300 i 400 mm. Przy aktywnym zoomie cyfrowym dochodzą do tego ustawienia: 500, 600, 720, 800, 1000, 1200, 1400 i 1600 mm. Główne wartości nadrukowane są też na tubusie obiektywu, dzięki czemu mamy szybki podgląd aktualnej pozycji zoomu.

----- R E K L A M A -----

Zmieniając ogniskową za pomocą dźwigni możemy wybrać prędkość ruchu układu soczewek – mocniejsze wychylenie manipulatora w jedną ze stron przyspiesza regulację. Jednak nawet w szybszym trybie przejście z jednej krańcowej wartości na drugą trwa około 3 s, co wydaje się dłuższą chwilą. Poniżej zamieszczamy film na którym widać czas włączenie aparatu, przejście z najkrótszej do najdłuższej ogniskowej i z powrotem oraz wyłączenie urządzenia.

Oprócz mechanicznej migawki aparat dysponuje także elektroniczną. Dzięki temu może osiągać czas rejestracji rzędu 1/16000 s (największa szybkość migawki mechanicznej wynosi 1/4000 s). Czas B (bulb) pozwala z kolei na naświetlanie do 128 sekund.

Lumix FZ1000 II ma rozbudowane opcje personalizacyjne, dzięki czemu mamy łatwość dostosowania sposobu działania aparatu zgodnie z naszymi potrzebami. Jak już wspominaliśmy w poprzednim rozdziale, na obudowie mamy 8 fizycznych przycisków, oznaczonych jako Fn. Do tego dochodzi 5 guzików ekranowych, wyświetlanych w panelu po prawej stronie ekranu. Pod każdy z nich możemy przypisać jedną z 61 funkcji.

Do tego dochodzi także zakładka „Moje menu” w menu głównym, konfigurowalne menu podręczne oraz tryb C na kółku trybów pracy.

Ciekawym trybem jest animacja poklatkowa: wyzwalamy migawkę, gdy scena jest gotowa lub robi to aparat (w odstępach od 1 s do 60 s). Liczba zdjęć w takiej serii jest ograniczona do 9999. Pozyskany materiał może być później automatycznie zmontowany w film – w dowolnym formacie zapisu pliku MP4 (od HD po 4K) z szybkością 1, 2.5, 5, 6.25, 8.3, 12.5, 25 oraz 50 kl/s. Film może być utworzony w sposób standardowy lub poprzez łączenie zdjęć w odwrotnej kolejności, niż zostały zrobione.

Kolejny tryb to zdjęcia poklatkowe. W zasadzie jego działanie jest bardzo podobne z opisaną powyżej animacją, z tym że aparat sam wyzwala migawkę w odstępach od 1 s do 99 min. Musimy też wybrać liczbę zdjęć do wykonania oraz moment rozpoczęcia rejestracji (opóźnienie startu) – maksymalnie 24 godziny.

Podczas fotografowania lub filmowania przydatny może być tryb zebry – czarno-białe ukośne paski oznaczą obszary o jasności większej od zdefiniowanej (w zakresie od 50 do 105%). Próg powyżej 100% sygnalizuje przepalenia. Wzór zebry może być pochylony w lewo lub prawo.

Aparat oferuje zaawansowane opcje bracketingu (3, 5 lub 7 klatek co ⅓, ⅔ oraz 1 EV). Pozwala to na zarejestrowanie zdjęć składowych, których skrajne ekspozycje odsunięte są od siebie o 6 EV – to bardzo duża wartość, niezwykle przydatna osobom tworzącym zaawansowane zdjęcia HDR. Oprócz tego, mamy również funkcję bracketingu przysłony, balansu bieli i ostrości.

Automatyka ISO działa też w trybie M. Dzięki temu przy wstępnie wybranych wartościach czasu migawki oraz przysłony automatyka dobierze odpowiednią wartość ISO. W trybie A natomiast, możemy się zdać na automatyczny dobór czasu naświetlania, aczkolwiek nie odbywa się on zgodnie z zasadą odwrotności ogniskowej – jest zwykle dłuższy. Możemy także wybrać konkretną wartość czasu naświetlania w menu, prościej jednak w tej sytuacji użyć po prostu trybu manualnego.

Ciekawostką jest także możliwość wyboru monochromatycznego trybu pracy wyświetlacza. Przyda się on szczególnie, gdy brakuje kolorów (a co za tym idzie – zmniejsza się też postrzeganie szumu) – poprawi wówczas widoczność w trybie manualnej nastawy ostrości.

Aparat posiada tryb dyskretny. Jego aktywacja wyłączy lampę błyskową, ustawi migawkę w tryb elektroniczny oraz zablokuje generowanie dźwięków.

Tryby pracy

Aparat umożliwia pracę w następujących trybach:

• iA – inteligentne auto,
• P – tryb półautomatyczny,
• A – tryb preselekcji przysłony,
• S – tryb preselekcji migawki,
• M – tryb manualny,
• Film – tryb kreatywny wideo,
• C – tryb użytkownika,
• tryb panoramy,
• SCN – tryby tematyczne,
• filtry efektowe.

Nastawa iA oferuje dwa tryby pracy:

• Intelligent Auto,
• Intelligent Auto Plus.

Zmiana pomiędzy nimi odbywa się w menu aparatu, a wykorzystanie wersji Plus pozwala na ustawienie jasności oraz odcienia koloru. Dodatkowo dostępne są zmiany, takie jak rozmiar zdjęcia, ciągły lub pojedynczy tryb pracy AF, style zdjęcia. W tym trybie aparat potrafi też ustalić, czy znajduje się na statywie – i w związku z tym odpowiednio wydłużyć czas migawki. W obu trybach natomiast możemy sterować rozmyciem tła – polega ono na preferowaniu niskich liczb przysłony. Wersja zwykła oferuje ponadto funkcje „inteligentne zdjęcia nocne z ręki” oraz „iHDR”.

Menu

Menu w FZ1000 II zostało nieco odświeżone względem poprzednika, ale nadal zorganizowane jest w sposób typowy dla produktów tego producenta. Zostało podzielone na następujące grupy:

Menu fotografowania

Menu filmowania

Menu ustawień własnych

Menu konfiguracji aparatu

Menu odtwarzania

Moje Menu pozostawia do dyspozycji użytkownika trzy zakładki, w których możemy umieścić w sumie 24 ustawienia. Dodatkowa opcja pozwala wyświetlić Moje Menu jako pierwsze po wciśnięciu guzika MENU/SET.

Podczas wykonywania zdjęć przycisk DISP służy do przełączania zakresu informacji dostępnych na wyświetlaczu:

• pełne informacje,
• tylko parametry ekspozycji,
• informacje oraz elektroniczna poziomica i histogram,
• tylko elektroniczna poziomica,
• tryb panelu INFO,
• ekran wyłączony.

Tak jak w innych aparatach Panasonika, w testowanym Lumiksie poza głównym menu mamy także dostęp do tzw. szybkiego menu, uruchamianego przyciskiem Fn6 / Q.MENU. Może ono pracować w dwóch trybach zawartości: predefiniowanej lub ustalanej przez użytkownika. Ciekawostką jest możliwość kontrolowania nastaw aparatu nie tylko w Q.MENU, ale też na panelu informacyjnym wyświetlacza.

W wypadku wizjera dostępne są następujące ekrany:

• szczegółowe informacje,
• podstawowe informacji,
• szczegółowe informacje oraz elektroniczna poziomica,
• podstawowe informacje oraz elektroniczna poziomica.

Dodatkową opcją jest niezależnie dla ekranu LCD oraz EVF możliwość wyboru trybu wyświetlania: dla wizjera lub wyświetlacza. Tryb wizjera to symulacja wizjera optycznego, gdzie część informacji widzimy na brzegu kadru. Tryb wyświetlacza natomiast to nałożenie danych na obraz z czujnika, czyli typowy dla tylnych ekranów LCD.

Mamy również możliwość osobnego włączenia pomocniczej siatki kadrowania.

W trybie odtwarzania zdjęć są trzy opcje wyświetlania dodatkowych informacji. Poza widokiem samej fotografii do dyspozycji mamy również:

• wersję z podstawowymi informacjami,
• miniaturka zdjęcia + informacje o parametrach ekspozycji, WB, właściwości obrazu, ogniskowej obiektywu, histogramy RGBY (razem 5 ekranów).

We wszystkich powyższych opcjach aparat może sygnalizować obszary przesycone.

FZ1000 II umożliwia też wywoływanie plików RAW. Uruchomienie odpowiedniej opcji w menu odtwarzania spowoduje, że dostępne będą następujące nastawy:

• balans bieli,
• kompensacja ekspozycji,
• styl zdjęcia,
• i.Dynamika,
• kontrast,
• jasne,
• zaciemnione,
• nasycenie,
• redukowanie szumów,
• i.Rozdzielczość,
• ostrość,
• ustawienia (resetowanie nastaw, wybór przestrzeni koloru i wielkości pliku JPEG).

Możemy również, używając menu odtwarzania, zmienić rozmiar zdjęcia, przyciąć je do pożądanego kadru (bez zmiany proporcji boków) czy też je obrócić.

Aparat umożliwia także dodanie do zdjęcia tytułu oraz informacji dotyczących czasu i daty rejestracji, nazwy miejsca czy daty podróży.

W wypadku filmów dostępne jest tylko krótkie podsumowanie informacji o klipie i włączenie jego odtwarzania. Możemy skorzystać z pauzy, przewijania do przodu i tyłu oraz odtwarzania w zwolnionym tempie. Podczas odtwarzania do dyspozycji mamy funkcję pozwalającą podzielić klip na dwie części w wybranym przez nas miejscu.

Oczywiście aparat oferuje też przełączenie w tryb miniaturek – możemy skorzystać z widoku 12 lub 30 zdjęć oraz trybu kalendarza. W trybie tym wybranie daty spowoduje przełączenie do widoku 12 zdjęć.

Szybkość

Uruchomienie Lumiksa zajmuje ok. 1 sekundę, w co wlicza się także czas konieczny na wysunięcie obiektywu. Zmiana ogniskowej, jak pokazaliśmy na początku tego rozdziału, mogłaby się odbywać nieco szybciej, przynajmniej w drugim (szybszym) trybie regulacji.

Poza tym, zarówno podczas fotografowania, jak i przeglądania zdjęć aparat nie wykazuje spowalniania i zachowuje się responsywnie. Jedynie wyświetlenie listy 30 miniaturek może chwilę potrwać – w tym czasie aparat doczyta zdjęcia z karty. Także niektóre filtry cyfrowe potrzebują czasu na pokazanie efektu obróbki fotografii.

Zdjęcia seryjne

Wyzwalanie migawki może być zrealizowane jako:

• pojedyncza ekspozycja,
• zdjęcia seryjne,
• zdjęcia seryjne 4K,
• funkcja Post Focus,
• zdjęcia / animacja poklatkowa,
• samowyzwalacz.

Zdjęcia seryjne aparat może rejestrować w jednym z następujących trybów: H (12 kl/s), M (7 kl/s) oraz L (2 kl/s). Podgląd na żywo jest niedostępny jedynie przy największej prędkości. Gdy wybierzemy ciągłe ogniskowanie (AFC), prędkość H spada do 7 kl/s.

Do testów trybu seryjnego użyliśmy karty SanDisk SDHC UHS-II Extreme PRO 16 GB 1867x. Zgodnie z naszą procedurą czułość ustawiliśmy na ISO 1600, a czas migawki na 1/1000 sekundy. Podczas testu sprawdziliśmy możliwości trybu H 12 kl/s zarówno dla plików JPEG, RAW jak i JPEG+RAW. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały 22.5 MB, a pliki JPEG LARGE FINE 6.4 MB. Co ciekawe, przy zapisie JPEG+RAW, te pierwsze miały wyraźnie większą objętość niż przy rejestracji samych JPEG-ów, tj. ok. 10 MB.

W trakcie 30-sekundowego testu trybu szybkiego (12 kl/s) aparat zarejestrował następującą liczbę zdjęć:

• 209 JPEG-ów (6.97 kl/s),
• 72 RAW-y (2.4 kl/s),
• 44 pliki JPEG i RAW (1.47 kl/s).

Lumix uzyskuje 11–12 kl/s w pierwszym etapie fotografowania, można zatem uznać, że deklaracje producenta mają pokrycie w rzeczywistości. Wybrany format pliku determinuje rzecz jasna liczbę zbuforowanych klatek, która jest największa przy zapisie JPEG-ów, a najmniejsza dla JPEG+RAW. Przekłada się to na odpowiednio nieco ponad 10 i niecałe 1.5 sekundy fotografowania z maksymalną szybkością. Zapis samych RAW-ów to z kolei ok. 2.5 sekundy serii. Po zapełnieniu bufora zapis odbywa się nieregularnie. Szkoda, że podobnie jak u poprzednika, producent nie zdecydował się na zaimplementowanie obsługi kart standardu UHS-II, który z pewnością poprawiłby wyniki w tej kategorii.

Autofokus

System ustawiania ostrości w Panasoniku FZ1000 II działa w oparciu o detekcję kontrastu, a zatem tak samo jak w przypadku poprzednika. Dysponujemy następującymi trybami ustawiania ostrości:

• pojedynczym (AFS),
• ciągłym (AFC),
• elastycznym (AFF),
• manualnym (MF).

Możemy wybrać obszar ustawiania ostrości:

• wykrywanie twarzy i oczu,
• śledzenie,
• 49-obszarowy,
• własny wielopunktowy,
• 1-obszarowy,
• precyzyjny.

FZ1000 II może też ustawiać ostrość cały czas (opcja „AF szybki”), musimy mieć jednak na względzie, że ten tryb powoduje szybsze rozładowanie akumulatora. Dodatkowo wspomnieć musimy o możliwości automatycznego dostosowywania ostrości w momencie aktywacji czujnika oka. Połączenie tej opcji z trybem AF szybki zapewni lepsze wykorzystanie akumulatora, by nie tracić energii w wypadku, gdy nie patrzymy przez wizjer i nie robimy zdjęć.

Tak samo jak pierwszą wersję FZ1000, także drugą wyposażono w system DFD (ang. Depth From Defocus), czyli wykorzystanie charakterystyki obiektywu (a dokładniej wpływu na sposób tworzenia rozmyć odległości przedmiotowej, ogniskowej i przysłony), by aparat potrafił określić, w jakiej odległości od niego znajduje się fotografowany motyw. Innymi słowy autofokus kontrastowy zyskuje znamiona fazowego – potrafi nie tylko określić kierunek, ale też przesunięcie soczewek, by poprawnie nastawić ostrość.

Podczas ustawiania ogniskowej na ekranie wyświetla się zakres ostrości, który jest modyfikowany przy każdej zmianie pozycji zoomu. Nie powinniśmy zatem być zaskoczeni, próbując sfotografować blisko położony obiekt (poniżej 1 m), gdy obiektyw ustawiony jest w pozycji tele.

Wartym wspomnienia jest tryb AF+MF, który umożliwia wprowadzanie korekty po potwierdzeniu ostrości przez automatykę aparatu.

Tryb własny wielopunktowy umożliwia zdefiniowanie aktywnej grupy punktów AF w ramach dostępnych 49. Może to być predefiniowana pozioma lub pionowa kreska, wzór centralny czy też dowolnie skomponowany wzór, który zapamiętamy w ramach jednego z 3 banków nastaw. Musimy przyznać, że możliwości konfiguracyjne aparatu są bardzo duże. W trybie precyzyjnym aparat umożliwia powiększenie fragmentu obrazu, by dokładniej ustalić pozycję punktu AF.

W trybie MF do ręcznego ustawiania ostrości służy pierścień na obiektywie. Obraz zostanie powiększony w otoczeniu wybranego obszaru nastawy ostrości – pozycję tego obszaru możemy regulować klawiszami kierunkowymi, a powiększenie – kółkami (od ×3 do ×6). Aparat może wspomagać nas automatycznie, powiększając obraz przy obróceniu pierścienia ostrości oraz udostępniając funkcję focus peaking powodującą oznaczanie w trybie rzeczywistym zarysów obiektów, które znajdują się w płaszczyźnie ostrości. Do wyboru mamy 2 poziomy intensywności kolorowania (wysoki, niski) oraz 3 kolory (dla trybu HIGH: jasnoniebieski, żółty, zielony; dla trybu LOW: niebieski, pomarańczowy, biały).

W dobrych warunkach oświetleniowych automatyczne ustawianie ostrości w FZ1000 II odbywa się naprawdę szybko i celnie. W typowych sytuacjach, czyli przy fotografowaniu w ciągu dnia, nie powinniśmy mieć do niego żadnych zastrzeżeń. Sprawność systemu spada nieco na dłuższych ogniskowych i przy słabszym oświetleniu. Niezłą skutecznością wykazują się algorytmy wykrywania twarzy i oka, o ile te zajmują odpowiednio dużo miejsca w kadrze. Co więcej, detekcja możliwa jest w pozycji en face oraz w półprofilu. Przy większych odchyleniach aparat nie rozpozna twarzy.

Pomiar ekspozycji

Aparat FZ1000 II ustawia ekspozycję, korzystając z następujących trybów pracy światłomierza:

• inteligentny matrycowy,
• centralno-ważony,
• punktowy (punkt AF).

Dostępna korekcja jego wskazań umożliwia ustawienie wartości z zakresu ±5 EV z krokiem ⅓ EV (w trakcie filmowania ±3 EV). W menu możemy ustawić, czy zaprogramowana korekta ma się kasować przy zmianie trybu pracy lub wyłączeniu zasilania. Musimy być tego świadomi, by przez nieuwagę nie wykonać zdjęcia o błędnej ekspozycji.

Ciekawym rozwiązaniem jest tryb Inteligent ISO – po jego wybraniu aparat wykrywa ruch obiektu i automatycznie zwiększa czułość, jednocześnie korygując szybkość migawki. FZ1000 II posiada także przycisk AE LOCK, którego wciśnięcie pozwala zablokować światłomierz.

Aparat w większości sytuacji prawidłowo nastawiał parametry, a do fotografii wykonanych w różnych warunkach oświetleniowych nie mieliśmy zastrzeżeń.

Lampa błyskowa

Wbudowana lampa błyskowa ma zasięg od 0.3 do 13.5 m (czułość ISO Auto) dla szerokiego krańca obiektywu oraz 1–9.5 m (również Auto ISO) dla pozycji „tele”. Kompensację mocy błysku możemy regulować w zakresie od −3 do 3 EV, z krokiem 1/3 EV. Wbudowaną lampę wysuwamy, korzystając z dźwigni znajdującej się w pobliżu wizjera. W menu konfiguracji aparatu odnajdziemy opcje związane z trybem pracy lampy błyskowej:

• lampa włączona,
• synchronizacja z długimi czasami.

W menu aparatu odnajdziemy też opcje redukcji efektu czerwonych oczu, synchronizacji z tylną kurtyną oraz przełączenie w tryb M, w którym sami dobieramy energię błysku.

Wbudowana lampa może też sterować zewnętrznymi w trybie bezprzewodowym. Lampy te można podzielić na 3 grupy, a każdej z nich przypisać niezależnie tryb (TTL, Auto, M) oraz kompensację energii.

Typowy test siły błysku lampy, jaki przeprowadzamy, polega na zrobieniu zdjęcia z odcięciem oświetlenia zastanego: czas ekspozycji to 1/100 s, czułość ISO 125, a przysłona f/9. Ogniskową obiektywu ustawiamy na ekwiwalent 50 mm.

Panasonic FZ1000 II	Sony RX10 II

Lampa w Lumiksie wyraźnie lepiej doświetliła fotografowany motyw. Widać zatem, że ma ona wystarczającą moc, by doświetlić pierwszy plan.

Kolejne zdjęcie zostało wykonane przy przełączeniu w tryb P (aparat ustawił 1/60 s oraz f/3.3) oraz dodatkowo z automatycznym doborem wartości ISO (aparat podniósł nastawę ISO do wartości 800).

Tryb P	Tryb P (AutoISO)

Aparat wydłużył czas do 1/60 sekundy i maksymalnie otworzył przysłonę. Oprogramowanie aparatu wykorzystuje zatem jasność obiektywu i zapobiega nadmiernemu wydłużaniu czasu migawki.

Stabilizacja

Panasonic FZ1000 II został wyposażony w system optycznej stabilizacji obrazu.

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć na najdłuższej ogniskowej, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/250 sekundy.

Jak widać, największa odległość pomiędzy krzywymi wynosi ok. 4 EV. To bardzo dobry wynik, znacznie lepszy niż w poprzednim modelu.

Programy tematyczne

Aparat dysponuje następującymi programami tematycznymi:

• Czysty portret,
• Jedwabista cera,
• Miękkie podświetlenie,
• Czysty podświetlony,
• Nastrój zrelaksowania,
• Słodka twarzyczka dziecka,
• Wyrazista sceneria,
• Czyste błękitne niebo,
• Romantyczna zorza zachodu,
• Żywa poświata zachodu,
• Lśniąca woda,
• Pogodna noc,
• Chłodne nocne niebo,
• Ciepły krajobraz nocny,
• Nocny krajobraz artystyczny,
• Roziskrzone oświetlenie,
• Zdj. nocne z ręki,
• Czysty portret nocny,
• Miękki obraz kwiatu,
• Apetyczne danie,
• Smakowity deser,
• Zatrzymaj zwierzę w ruchu,
• Czyste zdjęcie sportowe,
• Monochromatyczny,
• Zdjęcie panoramiczne.

Fotografia HDR

Podczas fotografowania mamy dostęp do trybu rozszerzonego zakresu dynamicznego HDR. W menu aparatu możemy wybrać automatyczne dobieranie zasięgu lub ręcznie wybrać ±1, 2 lub 3 EV. Po wyzwoleniu migawki aparat wykona 3 zdjęcia, które następnie połączy w jedno, w formacie JPEG.

Poniżej pokazujemy porównanie zdjęć standardowych oraz HDR.

Tryb standardowy	Tryb HDR (auto)

W wybranych scenach doszukać się można widocznego zysku ze stosowania tego trybu głównie w partiach jasnych, które uzyskują więcej szczegółów. Gdy wybierzemy opcję wyrównywania kadrów składowych – wynikowe fotografie będą delikatnie zmniejszone.

Panoramy

Jednym z trybów sceny jest opcja tworzenia panoramy. Możemy wybrać kierunek przesuwu aparatu oraz ustalić, czy wzbogacić panoramę o wybrany filtr efektowy.

Możliwe jest dodanie tych samych efektów obrazu co w trybie kreatywnego sterowania za wyjątkiem następujących: „efekt zabawki”, „jasny i żywy efekt zabawki”, „efekt miniatury” oraz „światło słoneczne”. Wynikowe panoramy mają rozmiar nie większy od 8176×1920 (dla formatu poziomego) oraz 2560×7680 (dla formatu pionowego).

Brak możliwości wybrania kąta panoramy nie jest problemem, bowiem aparat pracuje tak, że kolejne wciśnięcie spustu migawki przerywa procedurę, a zdjęcie wynikowe zostaje zapisane na karcie w postaci częściowej. Wykonując panoramę, powinniśmy pamiętać, że ekspozycja jest blokowana na wartość zmierzoną dla pierwszej klatki. Jeśli zatem zaczniemy panoramować od miejsca zacienionego, reszta kadrów może być mocno prześwietlona. Ciekawe efekty można osiągnąć dodając filtr cyfrowy. Podsumowując, uznajemy, że tryb zdjęć panoramicznych sprawuje się bardzo dobrze – aparat nie ma większych problemów z łączeniem składowych fotografii w typowych warunkach.

Programy kreatywne

Aparat FZ1000 II udostępnia bogaty zestaw filtrów cyfrowych, z których możemy korzystać wyłącznie wtedy, gdy nie zapisujemy zdjęć w formacie RAW. Większość efektów możemy konfigurować poprzez zmiany odcienia, czy reprodukcji tonów, kontrastu czy ziarnistości.

Poniżej prezentujemy przykłady użycia wszystkich filtrów.

Ekspresyjny	Retro
Dawne dni	Wysoka tonacja
Niska tonacja	Sepia
Monochromatyczne	Dynamiczne czarno-białe
Monochromatyczne rough (ziarniste)	Monochromatyczne silky (gładkie)
Mocny obraz	Wysoka dynamika
Efekt krosowania	Efekt zabawki
Jasny i żywy efekt zabawki	Bleach Bypass
Efekt miniatury	Miękka ostrość
Fantazja	Filtr gwiezdny
Obraz jednobarwny	Słoneczny obraz

Zdjęcia seryjne 4K

Panasonic FZ1000 II został wyposażony w funkcję zdjęć 4K, która pozwala na rejestrowanie obrazu z prędkością 30 kl/s. Warto dodać, iż funkcja ta tak naprawdę polega na nagrywaniu filmu, z którego oprogramowanie wyciąga pojedyncze klatki i zapisuje je jako zdjęcia. Ograniczeniem jest fakt, że i tu, podobnie jak przy filmach, spotkamy się z przycięciem obrazu 1.5 raza. Mamy tutaj trzy możliwości:

• zdjęcia seryjne 4K – rejestrowanie zdjęć seryjnych wykonuje się naciskając i przytrzymując przycisk migawki,
• zdjęcia seryjne 4K SS (start-stop) – nagrywanie zdjęć seryjnych rozpoczyna się po naciśnięciu przycisku migawki i kończy po jego ponownym naciśnięciu,
• zdjęcia seryjne 4K przed migawką – zdjęcia seryjne są rejestrowane na około 1 sekundę przed naciśnięciem i po naciśnięciu przycisku migawki.

W pierwszych dwóch trybach aparat rejestruje obrazy maksymalnie przez 15 min. Podczas „filmowania” można dodać znacznik, do którego łatwiej potem wrócić podczas wyboru. Zaraz po rejestracji na ekranie monitora, u jego dołu, widoczne są miniaturki poszczególnych klatek. Przesuwając po ekranie palcem w lewo i prawo możemy wybrać, który z kadrów powinien zostać wybrany jako reprezentatywny obraz całej grupy i zapisany na karcie pamięci.

Poniżej prezentujemy przykładowy film oraz kilka wybranych klatek, zapisanych w aparacie.

Post Focus, Focus Stacking

Funkcja ta, obok 4K Photo, to wykorzystana po raz kolejny możliwość filmowania w 4K. Po jej włączeniu aparat wykonuje kilkusekundowy klip, ogniskując obiektyw w każdym z dostępnych obszarów autofokusu. Później interfejs dotykowy aparatu pozwala nam na wybranie interesującego nas obszaru, w którym chcemy, aby zdjęcie było ostre, a potem zapisanie zdjęcia w rozdzielczości 8 megapikseli.

W poniższych przykładach wybraliśmy ostrość na odpowiednio pierwszym i drugim planie. W ostatnim przypadku aparat złożył obraz ze wszystkich klatek, zapewniając pełną głębię ostrości. Niestety, widać na nim sporo błędów łączenia na poruszających się elementach (liściach).

Filmowanie

Panasonic FZ1000 II oferuje nagrywanie filmów w następującej rozdzielczości:

• format AVCHD Full HD (1920×1080 px)
  • 50p, 28 Mbps,
  • 50i, 24 Mbps,
  • 50i , 17 Mbps,
  • 24p, 24 Mbps,
• format MP4
  • 3840×2160 px, 30p, 25p i 24p, 100 Mbps,
  • 1920×1080 px, 60p i 50p, 28 Mbps,
  • 1920×1080 px, 30p i 25p, 20 Mbps,
  • 1280×720 px, 30p i 25p, 10 Mbps,
  • 1920×1080 px, nagrywanie 120p/100p i odpowiednio 30p/25 odtwarzanie (×4 spowolnienie).

Rejestracja filmu 4K polega na wycinaniu z centrum kadru odpowiedniego fragmentu. Znacząco zmieniają się kąty widzenia aparatu – zamiast zakresu 25–400 mm (ekw.) mamy 37–592 mm (crop ×1.48). Filmowanie Full HD nie ma takich ograniczeń – kąt widzenia wynika wprost z ogniskowej.

Panasonic FZ1000 II posiada przycisk pozwalający rozpocząć nagrywanie filmów w dowolnym momencie. Mamy również możliwość modyfikacji parametrów podczas nagrywania, np. zmianę wartości ekspozycji, jak również ogniskowej. Dotykowy panel pozwala regulować je praktycznie bezgłośnie, oprócz oczywiście pozycji zoomu. Szum przesuwanych soczewek pozostanie słyszalny na nagraniu.

Aparat umożliwia także rejestrację zdjęć podczas filmowania. Możemy w konfiguracji wybrać priorytet dla filmu lub zdjęcia – w pierwszym wypadku zdjęcie będzie miało wielkość 2 Mpix, a rejestracja możliwa jest tylko w formacie JPEG. W drugim natomiast aparat oferuje pełną rozdzielczość, a jedyne ograniczenie to aspekt 16:9.

W trybie filmowania kreatywnego klip jest rejestrowany zgodnie z wszystkimi funkcjami filmów. W tym trybie możemy nagrywać klipy w rozmiarze 4K.

Podczas rejestrowania filmów aparat pozwala redukować dźwięk szumu wiatru oraz używać stabilizacji obrazu. Możliwa jest także korekcja przechyleń. Podczas edycji możemy z zarejestrowanego filmu wyodrębnić pojedynczą klatkę, co przy korzystaniu z formatu 4K daje nam bardzo dobrej jakości zdjęcie o wielkości 8 Mpix. Ważną funkcją jest możliwość stosowania zewnętrznego mikrofonu, niestety, aparat nie jest wyposażony w wyjście słuchawkowe do monitorowania poziomu zapisu dźwięku.

Poniżej przedstawiamy przykłady jakości dla kodeków:

• Kodek AVCHD:
  • 1920×1080 px 50p, 28 Mbps: 54 MB
  • 1920×1080 px 50i, 17 Mbps: 27 MB
  • 1920×1080 px 50i, 24 Mbps: 40 MB
  • 1920×1080 px 24p, 24 Mbps: 43 MB
• Kodek MP4:
  • 3840×2160 px 30p, 100 Mbps: 175 MB
  • 3840×2160 px 25p, 100 Mbps: 173 MB
  • 3840×2160 px 24p, 100 Mbps: 170 MB
  • 1920×1080 px 60p, 28 Mbps: 43 MB
  • 1920×1080 px 50p, 28 Mbps: 37 MB
  • 1920×1080 px 30p, 20 Mbps: 30 MB
  • 1920×1080 px 25p, 20 Mbps: 30 MB
  • 1280×720 px 30p, 10 Mbps: 15 MB

Kolejne klipy to testy sprawdzające, jak zachowują się układy stabilizacji, AF oraz zooma. Dodatkowo zarejestrowaliśmy materiał pozwalający ocenić widoczność tak zwanego efektu galaretki (ang. jelly effect, czyli chwiania się szybko poruszających się motywów lub obiektów przy szybkim przemieszczaniu aparatu), będącego wynikiem sekwencyjnego sczytywania danych z matrycy (ang. rolling shutter).

Stabilizacja optyczna (4K):

Stabilizacja optyczna i elektroniczna (Full HD):

Demonstracja pracy układu AF:

Demonstracja pracy układu AF z wykrywaniem twarzy:

Demonstracja pracy mechanizmu zoom (w trybie wolnym i szybkim):

Demonstracja efektu galaretki (jelly effect):

Generalnie, jakość rejestrowanego materiału jest bardzo dobra, filmy są bogate w szczegóły. Układ autofokusu pracuje skutecznie, gdy zmieniamy plany, dobrze wypada także wykrywanie twarzy. Niestety, nierzadko zaobserwowaliśmy gubienie ostrości, gdy przesuwamy aparat, nawet gdy w kadrze znajdują się kontrastowe obiekty. Wygląda zatem na to, że technologia DFD nadal nie jest dostępna podczas filmowania, co naszym zdaniem jest sporym minusem. Skuteczność układu stabilizacji powinna być wystarczająca w typowych sytuacjach, aparat natomiast nie najlepiej sprawdzi się w roli urządzenia dla vlogera. Dodatkowa, elektroniczna redukcja drgań zapewnia lepsze rezultaty tylko przy niewielkich przesunięciach, przy większych natomiast obraz ma skłonność do nieprzyjemnej, skokowej zmiany położenia.

Łączność Wi-Fi

Dzięki wbudowanemu interfejsowi Wi-Fi możemy nie tylko przesyłać wykonane zdjęcia do smartfonu, tabletu czy laptopa oraz wyświetlać je na telewizorze czy przesyłać do drukarki, ale także przy pomocy smartfonu geotagować zdjęcia, a przede wszystkim – obsługiwać aparat z poziomu smartfonu lub tabletu. Ta ostatnia funkcja – jak to już w innych produktach Panasonika bywało – wyróżnia się pozytywnie dzięki możliwości praktycznie pełnego sterowania funkcjami aparatu.

W przeciwieństwie do poprzednika, aparat nie został wyposażony w funkcję NFC, także połączenie wymaga standardowej procedury konfiguracji punktu dostępowego w telefonie. Niemniej komunikacja odbywa się sprawnie i stabilnie, a zdjęcia z aparatu kopiowane są na smartfon dość szybko.

Funkcjonalność modułu Wi-Fi testowaliśmy korzystając ze smartfona Sony Xperia 10 Plus, udostępnionego przez firmę Sony.