Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Na podstawie powyższego wykresu możemy stwierdzić, że im krótszej ogniskowej używamy, tym obiektyw lepiej się zachowuje (dla maksymalnych otworów względnych). Dla najszerszego kąta możemy uzyskać blisko 1700 LW/PH. Choć nie są to rekordowe wyniki, nie można zapominać, że mamy do czynienia z obiektywem zoom o dużej krotności. Względem poprzednika nie zauważamy istotnych zmian w osiągach, warto natomiast przypomnieć, że obiektyw w FZ1000 II można przymknąć o 1 EV mocniej. To jednak znaczne przekroczenie limitu dyfrakcyjnego, co wiąże się z pogorszeniem jakości zdjęć.

Nie widać, by pliki RAW były wyostrzane. Trudno doszukać się także dysproporcji w sile filtru antyaliasingowego.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Na brzegu kadru najlepiej wypadły ogniskowe odpowiadające 200 i 50 mm dla pełnej klatki. Największy spadek dotyczy szerokiego kąta i jest spowodowany dużą dystorsją, której przyjrzymy się w dalszej części tego rozdziału. Co ciekawe, ogniskowa 73 mm wypada lepiej na brzegu kadru niż w centrum. Generalnie widać oczywiście dysproporcję pomiędzy wynikami dla centrum i brzegu kadru, nie jest ona jednak tak wysoka jak np. w Sony RX10 II. Tym samym FZ1000 II wypada lepiej poza centrum.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

Osiągi zmierzone na JPEG-ach stoją na wyższym poziomie niż dla RAW-ów, co oznacza stosowanie wyostrzania. Nie ma ono jednak dużej intensywności. Tak samo jak w przypadku RAW-ów widzimy, że największy spadek dotyczy ogniskowej 9.1 mm, a dla 73 mm wyniki dla brzegu kadru są korzystniejsze na brzegu niż w centrum.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

18.5 mm f/4

73 mm f/11

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.8% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Jeśli korzystamy z formatu JPEG, aberracja chromatyczna w testowanym aparacie nie powinna stanowić żadnego problemu. Jedynie dla maksymalnej ogniskowej oraz szerokiego kąta dla w pełni otwartej przysłony wyniki ocierają się o poziom niski.

Spójrzmy teraz, jak dokuczliwa jest ta wada w plikach surowych.

Jak widać, poziom aberracji chromatycznej w plikach RAW jest znacznie wyższy, co oznacza, że za jej korektę odpowiadają algorytmy obróbki obrazu. Jedynie ogniskowe 73 mm i 36.5 mm wypadają korzystnie. Najgorzej sytuacja wygląda dla skrajnych nastaw obiektywu. Poziom średni przekracza także pozycja 18.2 mm. Choć takie zachowanie nie zasługuje na pochwały, to prawda jest taka, że konkurencyjne konstrukcje są także dotknięte podobnym problemem.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

9.1 mm f/2.8	200 mm f/5.6

Dystorsja

Wyniki testów w tej kategorii podsumowuje poniższa tabelka.

Do pomiarów przeprowadzonych na plikach JPEG trudno mieć jakiekolwiek zastrzeżenia. Wartości poniżej 1% wady będzie trudno dostrzec na zdjęciach z życia wziętych. Inaczej wygląda sytuacja dla plików RAW. Największy poziom dystorsji obserwujemy dla szerokiego kąta – aż 11.2% zniekształcenia beczkowatego. Tak duża wada wymaga „dopompowania” pikseli przy korekcie. Żeby zredukować owo zniekształcenie, musimy zwiększyć ogniskową do co najmniej 18.2 mm. Dla kolejnych nastaw dystorsja pozostanie niezauważalna.

JPEG	RAW
9.1 mm
18.2 mm
36.5 mm
73 mm
146 mm

Koma i astygmatyzm

A aparacie FZ1000 II koma będzie uciążliwa jedynie dla najszerszej ogniskowej. Dla nastawy 18.2 mm także da się ją zauważyć, natomiast dla pozostałych wartości jest ona korygowana całkiem dobrze.

Centrum	Róg
9.1 mm, f/2.80
9.1 mm, f/4
18.2 mm, f/3.3
18.2 mm, f/5.6
36.5 mm, f/3.8
36.5 mm, f/5.6
73 mm, f/4
146 mm, f/4

Maksymalny zmierzony astygmatyzm sięga wartości 17% – dla najdłuższej ogniskowej i otwartej przysłony. Generalnie jego poziom nie przekracza małych kilkunastu procent. Nie widać także, żeby rósł wraz ze wzrostem ogniskowej, co oznacza, że konstrukcja obiektywu jest dość solidna.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności na plikach JPEG. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabelce poniżej.

Maksymalna strata na jasności to −0.45 EV, odnotowana dla przysłony f/5.6 i najszerszego kąta. Generalnie dla plików JPEG winieta nie będzie nam przeszkadzać.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Zaczernione rogi na szerokim kącie to efekt monstrualnej dystorsji, o czym już wspominaliśmy wcześniej. Pozytywna informacja jest taka, że pozostałe ogniskowe nie wykazują istotnego poziomu tej wady. Jedynie dla nastawy 36.5 mm możemy zauważyć niewielkie jej ślady.

Poniżej przedstawiamy przykłady winietowania dla różnych nastaw ogniskowej i wartości przysłony.

JPEG	RAW
9.1 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
18.1 mm
f/3.3	f/3.3
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
36.5 mm
f/3.8	f/3.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
73 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
146 mm
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11

Odblaski

Korekta odblasków nie jest mocną stroną testowanego aparatu. 15 elementów w 11 grupach oznacza 22 granice powietrze-szkło, co stanowi potencjał do pojawienia się tej wady. I faktycznie, flary są widoczne w każdym przypadku, a ich intensywność pozostaje spora. W zasadzie jedynie dla szerokiego kąta i otwartej przysłony odblaski nie przeszkadzają znacząco. Dla maksymalnej ogniskowej możemy mieć ponadto do czynienia z wyraźnym spadkiem kontrastu na zdjęciu.