• L – 8640×5760 pix (50 M),
• M – 5616×3744 pix (21 M),
• S – 4320×2880 pix (12.4 M).

Wygląd zdjęć zapisywanych jako JPEG można regulować pod względem kontrastu, świateł, cieni, wygaszania, nasycenia i wyostrzenia (siła, zakres ostrości, przejrzystość). W testowanej Alphie opcje te odnajdziemy np. w menu Fn pod pozycją „Twórczy wygląd”. Można za jej pomocą wybrać jeden z dziesięciu zdefiniowanych trybów obrazu (Standard, Portret, Neutralny itd.) W każdym z trybów natomiast mamy dodatkowo możliwość regulacji wspomnianych wcześniej parametrów w dość szerokim zakresie. Ponadto do wyboru jest 6 pozycji, pod które można przypisać wybrane ustawienie (spośród wymienionych przed chwilą), które można niezależnie modyfikować.

W przeciwieństwie do starszych aparatów Sony Alpha, w A1 II nie znajdziemy funkcji filtrów wizualnych.

Standardowe porównanie jakości JPEG-ów

Poniżej przedstawiamy fragmenty zdjęć scenki w formacie JPEG przy ustawieniach neutralnych i minimalnym wyostrzeniu. Dla porównania prezentujemy zdjęcia wykonane za pomocą Canona R5 Mark II i Nikona Z8. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Każdy z trzech aparatów z powyższego zestawienia zapewnia świetne odwzorowanie detali na niskich wartościach ISO. Choć Sony ma lekką przewagę w rozdzielczości sensora, nie widać by miała ona istotny wpływ na odbiór zdjęć. Jeśli chodzi o zachowanie na wysokich czułościach, bezlusterkowce Canona, Nikona i Sony wypadają podobnie do nastawy ISO 3200. Dla kolejnej, w przypadku A1 II jakość obrazu pogarsza się nieco mocniej niż u rywali i naszym zdaniem lepiej tej nastawy nie przekraczać. Widać tu pewną przewagę EOS-a R5 Mark II nad A1 II, która powiększa się dla ISO 12800.

Wyostrzanie

Poniżej prezentujemy wynik działania funkcji wyostrzania zastosowanej w testowanym aparacie. Poza najniższym, zerowym poziomem wyostrzania, pokazujemy również wycinki zdjęć zrobionych przy ustawieniu 5 oraz maksymalnie wyostrzone na 9.

Sony A1 II, ISO 100
wyostrzenie 0
wyostrzenie 5
wyostrzenie 9

Przy środkowym stopniu wyostrzania („5”) obraz wydaje się już nieco zbyt mocno uwydatniony, dlatego naszym zdaniem lepiej korzystać z ustawień pomiędzy 0 a 5. Z pewnością warto omijać maksymalną nastawę.

Format HEIF

Podobnie jak np. poprzednik, także A1 II wspiera format HEIF (High Efficiency Image Format). Po jego wybraniu, zastępuje on JPEG-i, nadal można natomiast zapisywać RAW-y. HIF'y mają 10-bitową głębię kolorów (a zatem lepsze przejścia tonalne niż dla JPEG-ów), a aparat pozwala rejestrować je w dwóch opcjach próbkowania: 4:2:0 lub 4:2:2. Oprócz tego możemy wybrać jakość: bardzo wysoką, wysoką, standard oraz mały rozmiar. W najwyższej jakości, objętość HIF-ów jest ok. dwukrotnie mniejsza niż JPEG-ów (X.FINE).

Dodatkowo, po wybraniu formatu HEIF, możemy dodatkowo włączyć zdjęcia HLG, a więc takie o poszerzonej rozpiętości tonalnej. Należy jednak pamiętać, że da nam to wymierne korzyści wyłącznie wtedy, gdy korzystamy z kompatybilnego ekranu (monitora, telewizora) HDR.

Optymalizator D-Range

Podobnie jak w innych aparatach systemowych tego producenta, Sony zaimplementowało w A1 II funkcję D-Range Optimizer. Bazuje ona na modyfikacji krzywej tonalnej i oferuje 5 stopni intensywności oraz ustawienie automatyczne.

Zdjęcia przykładowe z zastosowaniem funkcji DRO można zobaczyć w np. w teście A7CR.

Ostatnie Alfy, co dotyczy także A1 II, zostały pozbawione stosowanej niegdyś funkcji zdjęć HDR. Ich rolę przejął format HLG.