Poziom szumu na zdjęciach JPEG jest dość niski, bowiem nawet dla czułości ISO 51200 nie przekracza 3%. Widać jednak wyraźnie, że począwszy od wartości ISO 3200 aparat odszumia zdjęcia i nie mamy na to żadnego wpływu (wyłączyliśmy w menu redukcję zakłóceń). Znów musimy potępić takie zachowanie. W zaawansowanym sprzęcie, jeśli użytkownik coś wyłącza, to najczęściej robi to świadomie i nie chce być na siłę poprawiany przez programistów, którzy zachowują się jakby wiedzieli lepiej, co chcemy uzyskać.

W aparacie mamy do wyboru cztery ustawienia dotyczące odszumiania: niskie, średnie, silne, auto oraz wyłączone. Co więcej, w menu aparatu znajdziemy także opcję pozwalającą zdefiniować odszumianie dla każdej czułości z osobna. Działanie funkcji usuwania zakłóceń pokazujemy na wycinkach zdjęć scenki, wykonanych z czułością ISO 25600.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie auto
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne

Użycie niskiego stopnia odszumiania nie powoduje znaczącej utraty detali (w przeciwieństwie do stopnia opisanego jako silne) i wydaje się być rozsądnym wyborem w przypadku korzystania z formatu JPEG.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z K‑5 II (zapisywane jako 14-bitowe pliki DNG) wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y.

Porównanie wycinków ze zdjęć RAW pokazuje, że podobnie jak w przypadku JPEG-ów, różnice w obrazowaniu matryc K‑5 i K‑5 II występują w bardzo niewielkim zakresie. Tutaj również fotografie wykonane przy czułości ISO 12800 oraz 25600 zdają się charakteryzować minimalnie lepszą ostrością.

Począwszy od wartości ISO 1600 poziom szumu na zdjęciach z K‑5 i K‑5 II jest mniejszy niż w A57. Wraz ze zwiększaniem czułości, przewaga Pentaksa nad Sony mocniej się uwidacznia. Ciekawym jest fakt, że zakłócenia obrazu są mniej uciążliwie w przypadku K-30 niż K‑5 II i to w całym zakresie dostępnych wartości ISO. Przypomnijmy jednak, że w teście K-30 zauważyliśmy redukcję sygnału przy ISO 3200.

Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Wykres szumu wykonany dla RAW-ów po raz kolejny bardzo przypomina odpowiedni przebieg, który sporządziliśmy w teście K‑5. Krzywa ma przebieg wykładniczy i nie wykazuje żadnych załamań. Warto w tym miejscu dodać, że górną granicę wykresu ograniczyliśmy do 14% aby zachować jego czytelność dla niższych czułości. Z tego powodu nie zmieściła się na nim wartość szumu przy ISO 51200 dla składowej niebieskiej, która osiągnęła 16.3%. K‑5 II cechuje się niższym szumem niż lustrzanki konkurencji, które wyposażono w analogiczne matryce. Przewaga ta wynosi przykładowo 1/3 EV nad Nikonem D5100, czy 1–1.5 EV nad Sony Alpha A57. Z kolei Pentax K-30 minimalnie góruje nad K‑5 II (z wyjątkiem ISO 25600), choć różnice są doprawdy symboliczne i najprawdopodobniej wynikają z faktu, że K-30 na wyższych czułościach odszumia także RAW-y.

Na podstawie wyników pomiarów przeprowadzonych na 48-bitowych TIFF-ach, możemy wysnuć podobne wnioski odnośnie różnic pomiędzy opisywanymi modelami.

Darki

Pentax K‑5 II zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej, co odpowiada maksymalnemu poziomowi sygnału równemu 16384. Po wykonaniu 3-minutowych ekspozycji bez dopływu światła, RAW-y zostały wywołane programem dcraw, ale tak, aby uzyskać obraz jeszcze sprzed interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku K‑5 II zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
80
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Histogramy wygenerowane na podstawie zdjęć z K‑5 II swoim kształtem nie przypominają gaussowskiego dzwonu. Rozkłady są przesunięte w lewą stronę, a ich maksimum wypada praktycznie w zerze. Innymi słowy cała ich lewa część została obcięta. W związku z tym cała statystyka sygnału, którą prezentujemy w tabelce poniżej, jest zaburzona, a wartości średnie są mniejsze od odchylenia standardowego. Do wyglądu darków nie mamy większych zastrzeżeń, bowiem nie wykazują cech bandingu, a szum jest praktycznie jednorodny.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
80
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200