Na początku tego rozdziału prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, zapisanych w formacie JPEG.

Zależność poziomu szumu od czułości na zdjęciach zapisanych w formacie JPEG wygląda bardzo podobnie jak u poprzednika. Drobną różnicą wydaje się lekko zmniejszona siła odszumiania dla najwyższych czułości, poczynając od ISO 12800. Na wykresie widać dwa załamania: pierwsze przy przejściu od ISO 200 do ISO 400, a drugie przy przejściu od ISO 6400 do ISO 12800. Dowodzą one tego, że odszumianie działa pomimo wybrania opcji, która ma je teoretycznie wyłączać.

W α6500 mamy możliwość wybrania trzech intensywności odszumiania JPEG-ów: „wyłączonej”, niskiej i normalnej. Oprócz nich, istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu, która działa tylko przy zapisie zdjęć w formacie JPEG. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne uśrednione zdjęcie. W tym przypadku możemy dodatkowo określić intensywność tego procesu: standardowa lub mocna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania opisanych ustawień odszumiania dla czułości ISO 6400, 12800 i 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna

Algorytmy redukcji szumu działają całkiem dobrze. Podobnie jak u poprzednika pozwalają na zredukowanie kolorowych plam, a jednocześnie degradacja szczegółów obrazu jest nieznaczna. Wieloklatkowa redukcja szumu działa jeszcze skuteczniej, ale wiąże się to z większym rozmyciem obrazu niż w przypadku procedur programowych.

Mariodajne porównanie jakości obrazowania matryc można uzyskać przez oglądanie w skali 1:1 surowych zdjęć. RAW-y z α6500 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z aparatów Fujifilm X-Pro2 i Canon EOS M5. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

W naszej ocenie w przypadku aparatów wybranych do porównania mamy do czynienia z wyrównaną stawką. Trudno wskazać wyraźnego zwycięzcę lub zdecydowanego przegranego.

Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Zależność poziomu szumu od czułości w zakresie od ISO 100 do ISO 6400 jest praktycznie taka sama jak w poprzednim modelu, czyli α6300. Dla wyższych czułości jest on trochę wyższy w α6500. Efekt ten można interpretować co najmniej na dwa sposoby. Albo działają algorytmy redukujące szum, albo (co bardziej prawdopodobne) w surowym formacie powstaje rozbieżność pomiędzy deklarowaną, a rzeczywistą czułością.

Poniższy wykres prezentuje porównanie poziomu szumu składowej luminancji dla Sony α6500, Sony α6300, Canona EOS M5 oraz Fujifilm X-Pro2.

Powyższe porównanie pokazuje, że matryce wziętych za przykład aparatów dają zbliżony poziom szumu. Różnice przy najwyższych czułościach pojawiają się razem z załamaniami na wykresach przebiegu zależności poziomu szumu od czułości ISO.

Na zakończenie prezentujemy wykres uzyskany dla α6500 z pomiarów dokonanych na 48-bitowych TIFF-ach. W tym przypadku zmniejsza się szum kwantyzacji i widać prawdziwe możliwości matrycy.

Prąd ciemny

Poziom prądu ciemnego badamy wykonując 3-minutowe zdjęcia bez dopływu światła do detektora. Zapisujemy je zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach zakres sygnału ograniczony został do przedziału 0–255, czyli do szerokości 256 zliczeń. Taki sam zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 1 000 000 (milion) zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Wraz ze wzrostem czułości na zdjęciach prądu ciemnego coraz wyraźniej pojawia się jasna plama na lewym brzegu obrazu. Przyczyną jej powstawania jest prawdopodobnie oddziaływanie z elektroniką obsługującą matrycę. Na najwyższych czułościach dostrzegamy również jaśniejsze ukośne pasy. Obrazy prądu ciemnego nie są więc idealne. Histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona, chociaż widać też trochę dodatkowego sygnału prawdopodobnie pochodzącego od tak zwanych gorących pikseli. Na dwóch najwyższych czułościach szerokość rozkładu jest już na tyle duża, że część zliczeń formalnie staje się ujemna i rejestrowane są jako silny pik w zerze.

W poniższej tabeli podajemy wyniki pomiarów średniego sygnału i odchylenia standardowego na zdjęciach prądu ciemnego w zależności od czułości.

Porównanie danych z powyższej tabeli z ich odpowiednikami dla modelu α6300 może trochę zaskoczyć. Przypomnijmy zatem informację podaną na początku rozdziału poświęconego rozdzielczości o tym, że w testowanym aparacie w trybie BULB zapis surowych zdjęć jest 12-bitowy, zamiast normalnego 14-bitowego. Do tego więc, żeby porównać wyniki, trzeba najpierw dane dla α6500 pomnożyć przez 4 lub dane dla α6300 przez 4 podzielić.

Na koniec tego rodziału pokazujemy zdjęcia prądu ciemnego zapisane w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Ogólnie możemy podsumować wyniki w kategorii prądu ciemnego jako dobre. Można wprawdzie znaleźć trochę lepsze konstrukcje konkurentów, ale wpływ tego sygnału na zdjęcia wykonane nawet w trudnych warunkach oświetleniowych nie powinien być dostrzegalny.