Już na pierwszy rzut oka widać, że Nikon Z8 jest dość dużym bezlusterkowcem, wyraźnie większym od modeli Z6 (II) i Z7 (II), co widać wyraźnie na poniższych zdjęciach, gdzie stoi on obok Z7.

----- R E K L A M A -----

Do jego wykonania nie użyto wprawdzie stopów magnezu jak w Z9, ale wykorzystane tu tworzywa termoplastyczne, wzmocnione włóknem węglowym o wysokiej sztywności prezentują się naszym zdaniem absolutnie nienagannie. Zastosowana na rękojeści gumowa okleina zapewnia bardzo dobrą przyczepność. Jak przystało na aparat klasy zaawansowanej, całość została uszczelniona, mamy zatem zabezpieczenie przed kurzem i wilgocią.

Producent oferuje także dodatkowy uchwyt do zdjęć pionowych (MB-N12). Po jego podpięciu, mamy możliwość jednoczesnego używania dwóch akumulatorów i oczywiście dostęp do kilku zdublowanych elementów sterujących, jak spust migawki czy pokrętła nastawcze.

Zasilanie i gniazda

Nikon Z8 zasilany jest akumulatorem EN-EL15c o pojemności 2280 mAh, zachowano także kompatybilność z EN-EL15a/b i EN-EL15. Na ładowanie przez port USB-C pozwalają jednak tylko ogniwa EN-EL15c/b, warto dodać, że w Z8 jest to możliwe w trakcie pracy, ale tylko z akumulatorem typu "c". Istnieje również opcja zasilania aparatu za pomocą opcjonalnego zasilacza sieciowego EH-7P lub EH-5b/c/d (przez adapter EP-5B). W menu aparatu odnajdziemy opcję pozwalającą na wyświetlenie w procentach dokładnego poziomu naładowania akumulatora, liczbę zdjęć wykonanych od ostatniego ładowania oraz poziom zużycia akumulatora. W pełni naładowane ogniwo powinno wystarczyć do wykonania 330 zdjęć przy wykorzystaniu wizjera i 340 dla głównego LCD (lub po włączeniu trybu oszczędzania energii odpowiednio 340 i 370 zdjęć). Średni wynik przy kilkudniowym fotografowaniu i mieszanym użyciu celownika i ekranu wyniósł ok. 400 zdjęć (bez nagrywania filmów).

Nikon Z8 wyposażono w podwójny slot kart, wspierający standard XQD/CFexpress typu B oraz SD (obsługa UHS-II), leżący na prawej krawędzi tylnej ścianki i zamykany klapką. Funkcje dotyczące zapisu zdjęć na karty oferują możliwość wybrania karty podstawowej i pomocniczej. Dodatkowe opcje obejmują:

• zapis na kartę podstawową i automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą w przypadku przepełnienia,
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej,
• zapis JPEG-ów w wybranej jakości na karcie podstawowej i JPEG-ów w rozmiarze M lub S i jakości „basic” na pomocniczej.

Większość gniazd dostępnych w Nikonie Z8 znajdziemy na lewej ściance aparatu. Jest ich tam pięć i zostały zabezpieczone dobrze przylegającymi gumowymi zaślepkami.

• wejście mikrofonu zewnętrznego,
• gniazdo słuchawek,
• wyjście HDMI (pełnowymiarowe),
• dwa porty USB 3.2 typu C – jeden do transferu plików, a drugi do ładowania aparatu.

Dodatkowo na przedniej ściance, pod osobną zaślepką, znajduje się jeszcze 10-pinowe złącze wężyka spustowego.

Przyciski

Układ przycisków i pokręteł w Z8 w dużym stopniu przypomina to, co oferował Z9. Są jednak pewne zmiany, które opisujemy poniżej, zaczynając tradycyjnie od górnej ścianki aparatu.

Po lewej stronie mamy typowy dla zaawansowanych lustrzanek Nikona i znany z Z9 układ czterech przycisków: MODE do zmiany trybu pracy (P, A, S, M), bracketingu BKT, balansu bieli WB oraz trybu pracy migawki. Po dwóch stronach obudowy wizjera mamy jeszcze guzik zmiany trybu wyświetlania obrazu (ekran / celownik) oraz pokrętło służące do regulacji dioptrażu.

Na wysokości rękojeści znajdziemy tradycyjny spust migawki, wokół którego znajduje się włącznik aparatu i podświetlenie monochromatycznego panelu LCD oraz części przycisków. Pod nim znajdziemy trzy przyciski: ISO, nagrywania filmu i kompensacji ekspozycji. Na samej górze rękojeści aparatu znajduje się przednie pokrętło sterujące.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu.

W lewym górnym narożniku znajdują się przyciski ochrony zdjęć (Fn3) oraz ich usuwania. Po drugiej stronie wizjera mamy guzik DISP, sterujący trybem wyświetlania informacji na ekranie, umieszczony pośrodku przełącznika trybu fotografowania i filmowania. Obok widać także guzik AF-ON i tylne pokrętło nastawcze. Poniżej umieszczono kolejne elementy: dżojstik AF, przycisk menu podręcznego i oraz wybierak nawigacyjny z guzikiem OK pośrodku, zatwierdzającym wybrane opcje. Idąc dalej w dół widzimy kolejne cztery przyciski: powiększania i zmniejszania widoku live view i wykonanych zdjęć, MENU oraz trybu odtwarzania zdjęć.

Przyjrzyjmy się teraz przedniej ściance.

Po lewej stronie bagnetu mamy na dwa przyciski funkcyjne: Fn1 i Fn2, które można zaprogramować wedle własnych potrzeb.

Z prawej strony z kolei, pod przyciskiem zwalniającym blokadę bagnetu mamy jeszcze guzik trybu ustawiania ostrości. Za jego pomocą dokonujemy wyboru pomiędzy trybami AF-S i AF-C oraz MF (przy pomocy tylnego pokrętła sterującego) oraz możemy zmienić tryb obszaru AF (umożliwia to przednie pokrętło nastawcze). Przycisk ten pracuje z pewnym luzem i zachowuje się trochę jak dżojstik. Nie można go jednak przemapować, także sterowanie nastawami autofokusa to wszystko na co pozwala.

Nikon Z8 posiada całkiem szerokie opcje programowania przycisków. Odnajdziemy je w menu ustawień własnych w sekcji f. Poza typowo funkcyjnymi przyciskami Fn, zaprogramować można również przycisk AF-ON, OK, dżojstika, filmowania oraz na obiektywie (jeśli posiada on takowy). W przypadku niektórych przycisków możemy zaprogramować ich funkcję jako oddzielnego przycisku, jak również funkcję przycisku połączoną z jednoczesnym wybieraniem pokrętłem. Część elementów można osobno zaprogramować w trybie nagrywania filmów, a odpowiednie opcje znajdziemy w menu ustawień własnych w sekcji g. Poniższy film pokazuje możliwości aparatu w tym zakresie.

Menu

Menu w Z8 wygląda tak samo jak w Z9, a zatem zostało nieco przearanżowane względem innych zaawansowanych aparatów Nikona. Do dyspozycji mamy siedem zakładek menu: fotografowania, filmowania, ustawień osobistych, odtwarzania, ustawień aparatu, sieci i „Moje menu”, które można samemu skomponować z dowolnych pozycji całego menu. Przyjrzyjmy się teraz dokładniej poszczególnym zakładkom.

Menu fotografowania:

Ustawienia osobiste:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień:

Menu sieci:

Ostatnią zakładką jest Moje menu, które umożliwia skomponowanie własnej zakładki poprzez wybór opcji (maksymalnie 20) z całego menu, według własnego uznania i przydatności.

Wyświetlacze

W Z8, tak samo jak w Z9 i Z7 (II) oraz Z6 (II), zastosowano 3.2-calowy wyświetlacz TFT LCD, o rozdzielczości wynoszącej 2.1 miliona punktów. Zapewnia on dobry kąt widzenia w zakresie około 170 stopni. W menu ustawień znajdziemy opcje związane z jasnością obrazu, którą możemy regulować w 15-stopniowej skali (nastawy od -5 do +5, a także Lo1, Lo2, Hi1 i Hi2). Dodatkowo możemy dostosować kolorystykę obrazu, korzystając z podobnego narzędzia jak w przypadku regulacji balansu bieli. Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, zarówno szczegółowość jak i kolorystyka stoją na świetnym poziomie. Zastrzeżenia można mieć natomiast do zdolności do tłumienia odblasków – ta jest niestety słaba i w ostrym świetle słonecznym stosunkowo łatwo zobaczyć na wyświetlaczu odbicia otoczenia. Warto wówczas maksymalnie rozjaśnić ekran lub korzystać z wizjera.

Tak samo jak w Z9, mechanizm zmiany położenia pozwala obrócić LCD w górę lub w dół, a także niezależnie odchylić w prawo. Ten ostatni manewr nie jest może szczególnie wygodny (wymaga wciśnięcia niewielkiego przycisku do odblokowania), ale zwiększa funkcjonalność ekranu.

Pomiędzy kolejnymi widokami w trybie live view przechodzimy przyciskiem DISP. Do dyspozycji mamy pogląd podstawowy (z informacjami o parametrach ekspozycji, czułości, trybie pomiaru światła i AF), panel informacyjny oraz trzy ustawienia użytkownika. W każdym z nich możemy włączyć lub wyłączyć widoczność następujących elementów:

• podstawowe oraz szczegółowe informacje dot. parametrów fotografowania,
• sterowanie dotykowe,
• linie kadrowania,
• histogram,
• elektroniczna poziomica,
• wskaźnik środka kadru.

Dodatkowo w menu znajdziemy opcje pozwalające wyświetlić linie siatki kadrowania (3×3) oraz podkreślenie ostrych krawędzi (focus peaking).

Wciskając przycisk „i” (także dotykowy na ekranie) otwieramy menu podręczne. Jego zawartość jest w pełni programowalna, domyślnie jednak pozwala nam na ustawianie takich parametrów jak format, jakość i wielkość zdjęcia, tryb AF i pola AF, balans bieli itd.

Podobnie jak np. w Z9, czy D850, znajdziemy funkcję „zoom na podzielonym ekranie”. Po jej aktywacji ekran dzielony jest pionowo na dwie części, a w każdej z nich wyświetlany jest fragment kadru po lewej i prawej stronie. Za pomocą przycisków z symbolem lupy, widok możemy przybliżać i oddalać, a wybierakiem funkcyjnym przesuwać aktualny fragment obrazu. W danym momencie operujemy tylko lewym lub prawym widokiem, a przejście od jednego do drugiego dokonujemy za pomocą przycisku OK. Funkcja ta może być przydatna podczas precyzyjnego ustawiania położenia aparatu względem fotografowanego obiektu, czy dokładnego ustawiania ostrości z zachowaniem pożądanej głębi (np. przy wykorzystaniu obiektywów typu tilt-shift).

Ilość informacji wyświetlanych w trybie odtwarzania jest w pełni satysfakcjonująca. Pomiędzy kolejnymi ekranami wyświetlania przechodzimy za pomocą górnego lub dolnego przycisku kierunkowego wybieraka. Wśród informacji, do których mamy dostęp, są między innymi histogramy, skrócony EXIF zdjęcia, najważniejsze parametry ekspozycji lub informacje o przepaleniach obrazu. Ilość tych informacji możemy regulować w menu odtwarzania. Warto jednak pamiętać, że domyślnie aktywny jest tylko jeden ekran informacyjny.

Tradycyjnie, zdjęcia możemy powiększać lub przeglądać z poziomu miniaturek (4, 9 lub 72 zdjęcia).

Ekran w Z8 wyposażono w funkcję dotykowej obsługi o szerokiej funkcjonalności. W menu głównym oraz podręcznym możemy nawigować oraz zmieniać parametry. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać (za pomocą multidotyku). Ekran umożliwia także ustawianie ostrości i automatyczne wyzwalanie migawki po dotknięciu go w wybranym miejscu. Dotykowo możemy również regulować parametry ekspozycji. Dotykając ekranu możemy wskazać położenie punktu ostrości, system nie podąża jednak za naszym palcem. Nie ma niestety możliwości korzystania z ekranu jako swego rodzaju płytki dotykowej do wyboru punktów AF, podczas kadrowania przez wizjer.

Nikon Z8 posiada także monochromatyczny panel OLED umieszczony na górnej ściance aparatu, identyczny jak w Z9. Prezentowane są na nim m.in. parametry ekspozycji, tryb autofokusa (pracy oraz pola), czy liczba możliwych do wykonania zdjęć i wskaźnik akumulatora. Obecność monochromatycznego ekranu kwalifikujemy oczywiście do zalet, choć jest niewielki i nie zawiera on tylu przydatnych informacji, co np. w Nikonie D850. Schemat panelu, zaczerpnięty z instrukcji obsługi aparatu, prezentujemy poniżej.

Filmy

Tryb filmowania Nikona Z8 został przetestowany w tym materiale.

Wizjer

Wizjer w Z8, to tak samo jak w Z7 (II) i Z6 (II), układ OLED wysokiej rozdzielczości (3.69 miliona punktów) i bardzo wysokim powiększeniu wynoszącym 0.8x. Celownik zapewnia 100-procentowe pokrycie kadru, a jego punkt oczny znajduje się w odległości 23 mm. Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +3.

Jasność można regulować ręcznie (w 16-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP z wyjątkiem ustawienia „panel informacyjny”, widoki są takie same, jak na wyświetlaczu. Dodatkowo, możliwe jest włączenie linii pomocniczych.

Bezpośrednio nad okularem wizjera umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który po przyłożeniu oka do celownika może wygasić ekran LCD (w zależności od ustawienia w menu). Warto zaznaczyć, że przy korzystaniu z wizjera aktywna jest funkcja przybliżenia części kadru, a także focus peaking, co znacznie usprawnia ręczne ostrzenie. W tej ostatniej mamy do wyboru trzy stopnie intensywności podświetlenia ostrych krawędzi i cztery kolory (czerwony, żółty, niebieski, biały).

Duże powiększenie obrazu, wraz z wspomnianą rozdzielczością daje podgląd wysokiej jakości i naprawdę dużą wygodę kadrowania. Częstotliwość odświeżania dobierana jest automatycznie i wynosi 60 lub 120 kl/s. W statycznym fotografowaniu płynność wyświetlania jest nienaganna. Dopiero gdy przesuwamy szybko aparat, obraz nieco się rozmywa i traci na czytelności, nie jest to jednak szczególnie silny efekt. W gorszych warunkach oświetleniowych widać trochę szumu, nie doskwiera natomiast smużenie. Nie mamy zastrzeżeń odnośnie szybkości przełączania obrazu pomiędzy ekranem a wizjerem.