Jeśli chodzi o ergonomię, do dyspozycji użytkownika oddano dwa kółka sterujące oraz szereg przycisków, w tym dedykowane zmianie czułości ISO czy kompensacji ekspozycji. Nie ma co prawda osobnego przycisku odpowiadającego za balans bieli, ale funkcję tę można przypisać do jednego z przycisków programowalnych, choćby umieszczonego na górnej ściance nowego przycisku domyślnie przypisanego do zmiany profilu obrazu. Swoją drogą szkoda, że na liście profili obrazu nie ma N-Loga czy HLG i by je włączyć, musimy wejść do głównego menu aparatu.

Co ciekawe, przypisać do wybranego przycisku można też zmianę trybu odczytu matrycy z pełnoklatkowego (FX) na APS-C (DX) jednym kliknięciem. Nie można natomiast przypisać zmiany czułości bezpośrednio do kółka sterującego, jak ma to miejsce w aparatach Canona czy Sony.

Menu

Menu w testowanym aparacie, jak w większości Nikonów, jest rozplanowane w rozsądny sposób. Zdecydowaną większość potrzebnych na co dzień do pracy ustawień znajdziemy na dedykowanej karcie poświęconej trybowi filmowemu lub w menu podręcznym.

Bardziej zaawansowane operacje (jak np. przypisywanie funkcji do przycisków programowalnych, czy konfiguracja menu podręcznego) wymagają już wycieczki w inne rejony menu, ale są to rzeczy, które zazwyczaj ustawia się raz po kupieniu aparatu i o nich zapomina, trudno więc uznać za problematyczny fakt, że są głębiej zagnieżdżone. To raczej zaleta – dzięki temu karty, z których faktycznie się regularnie korzysta, nie są niepotrzebnie „zaśmiecone”.

Jedynym wyjątkiem są tu szybkość i czułość autofokusa i zebra, które spokojnie zmieściłyby się w menu filmowym, a nie gdzieś w zaawansowanych ustawieniach. Nieco dziwnie umieszczono też wybieranie zaawansowanych profili obrazu takich jak N-Log czy Hybrid Log Gamma — znajdziemy je przy wyborze kodeka, a nie tam, gdzie pozostałe profile.

           

Złącza

• wejście mikrofonu (mini jack 3.5 mm),
• wyjście słuchawkowe (mini jack 3.5 mm),
• wyjście HDMI (złącze mikro HDMI typu D),
• złącze USB (typu C), przez które aparat można także zasilać.

Nikon Z5 II, podobnie jak większość aparatów, nie posiada osobnego wejścia na kod czasowy, którego obecność ułatwia synchronizację wielu urządzeń w profesjonalnym środowisku. Pozwala jednak na wprowadzenie kodu czasowego z zewnętrznego źródła przez Bluetooth z wykorzystaniem technologii Atomos AirGlu. To zdecydowanie krok w dobrą stronę, który możemy pochwalić, nawet jeśli nie jest to tak optymalne rozwiązanie, jak po prostu osobne wejście sygnałowe.

Bateria i przegrzewanie

W praktyce w studyjnym teście nasz bohater był w stanie zarejestrować 2 godziny i 4 minuty materiału 4K w 25 kl/s z wykorzystaniem całej szerokości matrycy, czyli niemal idealnie zmieścił się limicie czasu dla pojedynczego klipu przewidzianym przez producenta. Limit ten wynosi 2 godziny i 5 minut i absolutnie nie widzimy żadnego sensu czy uzasadnienia jego obecności.

Podczas testu aparat nie wyświetlił żadnej ikonki sygnalizującej wysoką temperaturę, choć jego korpus był pod koniec nagrywania dość ciepły w dotyku. Może to jednak po prostu świadczyć o dobrze zaprojektowanym rozprowadzaniu ciepła z procesora, gdzie za swego rodzaju radiator służy też magnezowy szkielet aparatu.

Nośniki pamięci

Testowany aparat oferuje dwa gniazda na karty pamięci SD/SDHC/SDXC zgodne ze standardem prędkości UHS-II. Mimo obecności dwóch gniazd niemożliwy jest jednak jednoczesny zapis filmów na oba nośniki, co jest sporym niedopatrzeniem obecnym zresztą w wielu modelach Nikona. Mamy nadzieję, że firma zlikwiduje kiedyś tę wadę za pomocą aktualizacji oprogramowania.

Wizjer i ekran

Ekran z kolei to bliźniacze rozwiązanie, jak to stosowane w modelu Z6 III. Mamy zatem do czynienia z dotykowym wyświetlaczem o przekątnej 3.2'', proporcjach boków 3:2 i rozdzielczości 2.1 mln punktów (ok. 1024×684 pikseli). W porównaniu z pierwszą generacją Z5 w nowszym modelu zmienił się mechanizm poruszania ekranem, który teraz zamiast odchylać możemy w pełni rozłożyć do boku. Część fotografów może to uznać za wadę, jednak z punktu widzenia filmowania jest to zdecydowana zmiana na lepsze, zwłaszcza, że mechanizm ekranu nie koliduje z wejściem mikrofonowym i wyjściem słuchawkowym. W praktyce z ekranem pracuje się bardzo dobrze – obraz jest wystarczająco jasny i szczegółowy, a mechanizm dotykowy działa sprawnie.

Jeśli chodzi o narzędzia wspomagające pracę operatora, to na pokładzie znajdziemy focus peaking, możliwość powiększenia wybranego wycinka kadru (także w czasie nagrywania za wyjątkiem formatu N-RAW), programowalną zebrę, histogram oraz monitor kształtu fali (waveform monitor) dostępny w mniejszej lub większej wersji..

Do samej powyższej listy nie mamy zastrzeżeń. Mamy je natomiast do niezlikwidowanego od kilku lat problemu polegającego na tym, że w trybie filmowym nie wyświetlają się wskazania pomiaru ekspozycji w aparacie. Wypadałoby po takim czasie w końcu coś z tym zrobić.

Bardziej szczegółowe omówienie aspektów związanych z budową i ergonomią testowanego aparatu zostanie przedstawione w fotograficznym teście Nikona Z5 II.