Nikon Nikkor AF 35 mm f/2D - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna
Efekt ten można zrozumieć jeśli zastanowimy się nad sposobem powstawania
aberracji chromatycznej oraz nad jednostkami, którymi w naszych testach
wyrażamy wartość tej wady. Otóż gdy piksele są większe, aberracja
chromatyczna jest trudniejsza do zarejestrowania, a dodatkowo w naszych
metodach jest ona mierzona poprzez określenie wielkości obszaru,
wyrażonego w pikselach, pomiędzy przebiegiem rozdzielczości dla barwy
niebieskiej, a barwy czerwonej. Gdy piksele są większe, w tym samym
obszarze mieści się ich mniej - stąd mniejszy wynik i konieczność
przedefiniowania skali.
Nie zmienia to jednak stopnia oceny Nikkora 2.0/35 w tej kategorii, która może być tylko bardzo dobra. W zakresie przysłon od f/2.0 do f/4.0 aberracja chromatyczna nie będzie przeszkadzać nam wcale. Dla f/5.6 i większych wada ta osiąga poziom średni, który na rzeczywistych zdjęciach będzie możliwy do dojrzenia tylko w specyficznych sytuacjach.
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.