Na kombinacji 20 mm i otworu f/2.8 utrata światła w rogach kadru wynosi 30% (−1.02 EV). Po przymknięciu przysłony do wartości f/4.0 zmniejsza się ona do 20% (−0.63 EV) i staje się praktycznie niezauważalna (10% i −0.30 EV) dla f/5.6. W środku zakresu ogniskowych sytuacja jest jeszcze lepsza. Na maksymalnym otworze względnym winietowanie wynosi 24% (−0.81 EV) i spada do 22% (−0.74 EV) dla światła f/4.0. Zastosowanie wartości przysłony f/5.6 pozwala zmniejszyć tę wadę do poziomu 16% (−0.50 EV). Problem robi się marginalny dla f/8.0, gdzie wada ta sięga tylko 10% (−0.32 EV).

Na maksymalnej ogniskowej i otworze f/4.0 spadek jasności w rogach kadru wynosi 28% (−0.96 EV). Ciekawe jest to, że na tej ogniskowej przymykanie przysłony bardzo słabo wpływa na winietowanie: na f/5.6 wynosi ono 26% (−0.87 EV), na f/8.0 22% (−0.72 EV), a na f/11 18% (−0.59 EV).

Powyższe pomiary dotyczą konkretnego miejsca w kadrze i nie mówią nam wszystkiego o winietowaniu, bo przecież ważny jest też jego przebieg. Dlatego w naszych testach zawsze prezentujemy wykresy takie jak poniżej, które pokazują izofoty czyli linie stałej jasności i mówią nam o tym jak szybko następuje spadek jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru.

Aby te wykresy uczynić bardziej miarodajnymi zdecydowaliśmy się dokonać jeszcze jednej prezentacji. Tym razem pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.