Tradycyjnie, na początku tego rozdziału prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, zapisanych w formacie JPEG. Patrząc na poniższy wykres trudno mówić o fizycznym zachowaniu. Przebieg jest daleki od wykładniczego i wydać w nim wiele załamań. Można przypuszczać, że proces odszumiania JPEG-ów działa już na niższych czułościach (prawdopodobnie od ISO 400), a jego intensywność zmienia się w miarę wzrostu ISO. Nie ma zatem wątpliwości, opcja pozwalająca wyłączyć odszumianie na wysokich czułościach wprowadza w błąd. Redukcja szumu – jak było widać w poprzednim rozdziale i potwierdza to poniższy wykres – działa w najlepsze. A na wysokich ISO proces ten jest dość intensywny.

W A6300, poza (tylko teoretycznie) wyłączoną redukcją szumów, mamy możliwość wybrania dwóch intensywności odszumiania JPEG-ów: niskiej i normalnej. Oprócz nich, istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu, działająca tylko przy wyborze formatu zapisu JPEG. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne zdjęcie z uśrednionym szumem. W tym przypadku możemy dodatkowo określić intensywność tego procesu: standardowa lub mocna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania opisanych ustawień odszumiania dla czułości ISO 6400 12800 i 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu; standardowa
Wieloklatkowa redukcja szumu; mocna

Trzeba przyznać, że kolejne stopnie odszumiania w A6300 w stosunku do opcji „wyłączone” dają całkiem sensowne rezultaty. Pozwalają na zredukowanie kolorowych plam, o których pisaliśmy w poprzednim rozdziale, a jednocześnie degradacja szczegółów obrazu jest nieznaczna. Wieloklatkowa redukcja szumu również daje całkiem satysfakcjonujące rezultaty, aczkolwiek nie widać jej wyraźnej przewagi na standardową procedurą odszumiającą.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A6300 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy wycinki zdjęć z aparatów Fujifilm X-Pro2 i Canon EOS M3. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Na niższych czułościach obraz na surowych plikach z A6300 prezentuje się naprawdę dobrze. Wśród zaprezentowanych aparatów zdjęcia z Sony charakteryzują się największą szczegółowością obrazu. Najsłabiej pod tym względem wypada EOS M3. Szum w A6300 zaczyna być widoczny w okolicach ISO 800–1600, ale dopiero przy ISO 6400 jego wpływ staje się wyraźniejszy. Warto jednak zauważyć, że już od ISO 1600 to aparat Fujifilm charakteryzuje się najniższym szumem. Od ISO 12800 szum w A6300 jest już bardzo wyraźny i o ile ISO 25600 można jeszcze uznać za marginalnie użyteczne, to jednak korzystanie z maksymalnej czułość można uznać za pozbawione sensu. Co ciekawe, dla trzech najwyższych czułości przewaga X-Pro2 wydaje się maleć lub nawet zupełnie zanikać.

Sprawdźmy teraz, co do aktualnego obrazu sytuacji wniosą konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Do przebiegu wykresu w zakresie ISO 100–6400 nie mamy większych zastrzeżeń. W miarę zwiększania czułości bowiem wzrost szumu można w tym przedziale uznać za wykładniczy. Jednak przy przejściu do ISO 12800 widać wyraźne załamanie, co dość mocno sugeruje, iż RAW-y na trzech najwyższych czułościach są odszumiane.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca, jego poprzednika i omawianych do tej pory aparatów konkurencji.

Do ISO 6400 Sony A6300 i Canon M3 idą niemal łeb w łeb. W zasadzie w całym zakresie czułości widać również przewagę A6300 nad poprzednikiem. Potwierdzają się także obserwacje dotyczące X-Pro2, bowiem do ISO 6400 to on notuje najniższy szum. Sytuacja ulega zmianie od ISO 12800. Ze względu na wspomniane przed chwilą bardzo prawdopodobne odszumianie RAW-ów dla najwyższych czułości, testowany aparat Sony wysuwa się na prowadzenie. Warto też zauważyć, że podobne załamanie widać w składowej luminancji dla modelu A6000.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla A6300 w przypadku pomiarów dokonanych na 48-bitowych TIFF-ach.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A6300 na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie około 510, jednak od pewnego momentu sukcesywnie maleje, by ponownie wzrosnąć dla maksymalnego ISO. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Do histogramów w zakresie czułości ISO 100–6400 nie mamy większych zastrzeżeń. Kształtem przypominają rozkład Poissona i są wyraźnie odseparowane od zera. Dla ISO 12800 sytuacja wciąż wygląda nieźle, chociaż rozkład jest już przesunięty w lewo i minimalnie obcięty. Dla dwóch najwyższych czułości obserwujemy już wyraźną strukturę grzebieniową i znaczne obcięcie z lewej strony. Dla tych ISO w statystyce sygnału widać, że odchylenia standardowe przekraczają średnie wartości sygnału.

Do wyglądu darków na niższych czułościach nie mamy większych zastrzeżeń. Dopiero od ISO 6400 daje się zauważyć pewnie niejednorodności, które w miarę wzrostu ISO nabierają na sile. Mowa oczywiście o mocniejszym „świeceniu” pojawiającym się na brzegach kadru. Jego źródłem jest najprawdopodobniej grzejąca się elektronika. Na najwyższych czułościach można też dostrzec nieznaczne oznaki bandingu.

Na darkach w formacie JPEG na najwyższych czułościach również można zauważyć opisane wcześniej niejednorodności.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200